ZIE MIJ

Het is al vaker bij ons opgekomen dat ze met de voorstellingen die de derde- en de vierdejaars van de musicalafdeling in het K C Brussel brengen, gewoon het theater kunnen induiken ergens in Vlaanderen. Dat is met deze ZIE MIJ niet anders. In tegendeel, met de onderliggende boodschap in deze voorstelling zou menige school interesse kunnen hebben om het te laten zien als educatief project. Maar vergeef ons onze fantasieën. Naast hun rol als uitvoerend kunstenaar zijn ze bij het KCB met dit onderzoeksproject een stapje verdergegaan en hebben de studenten van BA3 een eigen creatie op hun palmares gezet.

Je kùnt er niet naast kijken

Vertrekkend van een drama uit het repertoire van Mark Ravenhill (Pool…no water) en met muziek van George Michael zijn de studenten aan het experimenteren gegaan, begeleid door hun coaches. Met minder dan Veerle Baetens en Cat Vanderstappen waren ze niet content, dus hebben de studenten zich schrap moeten zetten om samen met deze twee dames van groot artistiek formaat dit project tot een goed einde te brengen. Zet daar Pietro Ramman, George Michael – fan in hart en nieren, bij als muzikaal leider en je weet dat die van BA3 het niet cadeau hebben gekregen. Hard labeur, met niet één, maar met drie pitbulls achter hun vodden. Dit onderzoeksproject kadert blijkbaar in een aanvraag tot een Masteropleiding.

De opzet is geslaagd om de jaloezie, de concurrentiestrijd en statusdrang die in sommige kunstenaarsniveaus naar boven komt te illustreren

Het verhaal gaat over “De Groep”. Een aantal individuen die zichzelf kunstenaar noemen en alles met elkaar lijken te delen. Samen wonen, gemeenschappelijk atelier, samen lief en leed delen, maar ook succes en teleurstelling, en… zichzelf. Lijken te delen dus, want het is één van hen gelukt om door te breken en ze verhuist naar LA. Alles is ineens anders, en de Groep valt stilaan uit elkaar, tot de beroemd geworden kunstenaar haar oude vrienden naar LA uitnodigt in haar huis met zwembad. Een poging om de Groep te herenigen, maar zijn de geslagen wonden niet te diep? ZIE MIJ is een stuk over vriendschap,de broosheid van vriendschap en de schaduwzijde van de succesmedaille. De muziek van George Michael, de man die zelf deze zijde van het succes heeft ervaren, dient de plot en de intenties te versterken van de personages.

Voor we de zaal in mogen krijgen we enige spanning en ongerustheid in de foyer onder het inmiddels aangekomen publiek. Dat we geadviseerd worden een witte overal aan te trekken voorspelt namelijk wat nattigheid, al dan niet figuurlijk. Dat in de zaal het speelvlak en de achterwand helemaal met plasticfolie is beschermd, en het publiek op de twee eerste rijen bovendien wordt aangemaand ook schoenbeschermers aan te trekken bevordert ook niet echt het vertrouwen in een propere afloop. Geen verdere uitleg voor wie nog moet gaan zien. We willen u de verrassing niet ontnemen. Decortechnisch wordt heel het stuk scène per scène met enkel een paar matrassen uitgewerkt. Kortweg knap gedaan. Deel uitmakend van deze scenografie en de gebeurtenissen op scène gaan af en toe transparante gordijnen dicht. Het is een niet zo glasheldere transparantie en dat neemt voor de eerste rijen een duidelijk zicht wat weg. Vanaf de middelste rijen heeft het publiek er minder last van. De muziek is zalig, de nummers zijn goed gekozen, en dan nog wel met een – goed! – live orkest. Een voor herhaling vatbaar muzikaal experiment. Het stuk is een tragikomedie geworden met enkele verwijzingen naar de donkere kanten van het artiestenleven. De opzet is geslaagd om de jaloezie, de concurrentiestrijd en statusdrang die in sommige kunstenaarsniveaus naar boven komt te illustreren. Een kijk op wat komen kan?   

Deze voorstelling bewijst een grote creativiteit, is vernieuwend en getuigt van lef

ZIE MIJ is een goed gekozen en toepasselijke titel, maar voor de studenten in deze productie alvast een overbodige roep naar aandacht, want je kùnt er zowaar niet naast kijken. Stuk voor stuk hebben ze zowel individueel als in groep een topprestatie neergezet. Deze voorstelling bewijst een grote creativiteit, is vernieuwend en getuigt van lef. Sommigen in acteren een niveau halend die toch een stukje hoger ligt dan wat je van derdejaarsstudenten (musical notabene!) zou verwachten. Wat betreft koorzang zijn we ook aangenaam verrast. En wellicht wordt van de nummers van George Michael gedacht dat je ze zomaar even op een wip uit uw strot duwt, we weten allemaal wel beter. Toch kunnen de studenten hun nummer overtuigend brengen, en enkelen hebben zich hun nummer zelfs dermate eigen kunnen maken dat je de versie van George Michael even vergeet. 

Er is gewerkt met het uitgangspunt dat uw best doen niet goed genoeg is, grenzen moesten verlegd. De pitbulls mogen trots zijn, de negen van BA3 ook. Nu voeten op de grond houden, verder knokken en groeien. Keep up the good work!!

Door Jean Paul De Corte

Foto’s: Lauranne Cleenwerck