Wie is er bang voor Virginia Woolf?

Met een cast uit de cabaret- en comedyhoek maakt regisseur Hanneke Braam voor Kobra Theaterproducties een interessante en spannende keuze voor een nieuwe versie van de alom bekende voorstelling, Wie is er bang voor Virginia Woolf?

Illusie en desillusie

Het toneelstuk is een van de meest gespeelde toneelteksten wereldwijd. Het gaat over de hoofddocent in geschiedenis op de universiteit, George genaamd, en zijn vrouw Martha. Na een feestje op de campus nodigt Martha het net getrouwde stel Nick en Honey uit voor een laatste drankje bij hen thuis. Wat volgt is een nacht vol verhalen, fictie of non-fictie, dat de idealen en dromen van het jonge koppel zwaar op de proef stelt.

Er wordt gebruik gemaakt van de cabaret- en comedyachtergrond van de acteurs

Het eerste wat opvalt is het decor; een grote vakkenwand, gevuld met allemaal jerrycans met vloeistof. Dit zijn verscheidene soorten drank waar gretig en onbeperkt van wordt gedronken in het stuk. Er zijn verder niet veel andere decorstukken, maar van elk stuk wordt intensief gebruik van gemaakt. Zo is de lange bank ook meerdere keren het slachtoffer van gebeurtenissen en wordt de beweegbare trap op meerdere plekken ingezet. De interactie met het decor is een onmisbaar gegeven en levert een fijn toneelbeeld op.

Het is echt klassiek theater; er zitten ongelooflijk veel woorden in de tekst en het stuk lijkt daardoor soms wel te snel te gaan. Het publiek moet tekstueel bijblijven om te snappen wat er precies gebeurt en dat is soms best een uitdaging, met de fysieke bewegingen op het podium en de interactie tussen personages. Hier en daar kan het nogal verwarrend zijn. Tevens is de grens tussen realiteit en fictie opzettelijk onduidelijk, waardoor er soms vragen opkomen en er te weinig antwoorden worden gegeven. Het is op sommige momenten een fysiek stuk, op andere momenten enkel tekstueel. De fysieke delen zijn sterk en maken blijvende indruk. Tekstueel blijft het af en toe lastig om de focus te behouden. De dialogen zijn interessant en de algehele sfeer in het stuk is zo luchtig als mogelijk is gemaakt. De drie overschakelingen van moment naar moment mogen ietwat soepeler uitgevoerd worden. Het zijn momenten van jezelf afvragen waarom de muziek speelt, of het pauze is of niet, en wat en of er nou eigenlijk iets veranderd is.

Het is een bizarre zoektocht naar fictie, realiteit, blijdschap, partnerschap en vertrouwen

Er wordt gebruik gemaakt van de cabaret- en comedyachtergrond van de acteurs, waardoor het publiek vaak en hard lacht. Daar ligt echter niet de focus – het spel is daadwerkelijk goed uitgevoerd. Met Bas Hoeflaak als George en Sanne Wallis de Vries als Martha zien we een gefrustreerd en uitgeblust stel, die probeert het mooie in elkaar nog steeds te vinden. Dat lukt echter niet altijd. Vooral zij hebben de grip op realiteit verloren. Bas Hoeflaak is krachtig in zijn humor en zijn spel, vooral in de frustraties. Soms is hij ietwat te laat met tekst of maakt hij een foutje, wat wel goed opgelost wordt. Sanne Wallis de Vries is een sterke, boeiende en sensuele Martha. Haar spel is tevens goed en heeft hier en daar ook een komische noot. Alex Ploeg is een onzekere maar arrogante Nick, die zijn komische noot mist maar wel fijn spel laat zien. Hij moet beter articuleren, het is niet altijd even goed te verstaan wat er gezegd wordt. Claire Bender is een fantastische Honey; lieflijk, onzeker, krachtig, mooi en uit het juiste hout gesneden voor deze rol. De mannelijk acteurs moeten, zeker in het begin, even opwarmen. De cast lijkt ook soms ook nog aan de chemie te moeten werken. Maar misschien zit in die zoektocht naar chemie op het podium juist de kracht, in die frustratie bij het publiek. Dat is ook het doel van de voorstelling. Het is een bizarre zoektocht naar fictie, realiteit, blijdschap, partnerschap en vertrouwen.

Wie is er bang voor Virginia Woolf? is nog tot en met mei 2024 te zien in verschillende Nederlandse theaters. Meer informatie & tickets vind je op www.kobratheater.nl.

Door Annemarijn Clement

Foto’s: Annemieke van der Togt