Ule

Vijf jaar geleden schreef jeugdauteur Marc De Bel het boek Ule, ik was 14 in 1914. Regisseur Ief Dams maakte er een mooie musicalvoorstelling van en liet Jef Verheyden de muziek schrijven. Het resultaat werd een musical die je bij je vel pakt vanaf minuut één.

Een plekje in een veel te grote wereld

Ule vertelt het verhaal van Ulalie Pauwels. Dochter van een Vlaams echtpaar, 14 en grote zus van André. Net voor haar 14^de verjaardag breekt de eerste wereldoorlog uit en moet ze alles achterlaten in haar zo vertrouwde Cruyshautem. Ze ziet dokter Jan en haar eerste liefje Berten vluchten naar Frankrijk, haar vader moet naar het front en zij vlucht met haar moeder en kleine broertje naar een tante in de Westhoek en dat is nog maar het begin van alle ellende.

Laura Seys speelt een geweldige titelrol. De jonge actrice zie je overtuigend evolueren van een jeugdig meisje naar een jonge vrouw

Laura Seys speelt een geweldige titelrol. De jonge actrice zie je overtuigend evolueren van een jeugdig meisje naar een jonge vrouw en weet de zaal te pakken met een paar mooie solo’s en reprises. Neel Hannes steelt als Berten, en later Amedeus, niet alleen het hart van Ule maar ook de harten van het publiek. Hoewel hij eigenlijk twee hoofdrollen speelt, weet hij toch makkelijk een eigenheid in de beide karakters te leggen. Een groot acteur in wording. Leendert De Vis is met zijn vier rollen zowat het manusje van alles, maar is een even overtuigende dokter als Britse soldaat. An Lauwereins is letterlijk de moederkloek op het podium. Ze ‘staat’ op het podium. Zowel als actrice als zangeres. Met een paar beklijvende solo’s weet ze heel de zaal stil te krijgen. De cast wordt aangevuld met Raf Jansen, Griet Beyens, Ivo Verreyt en de jonge Jasper Van Hees en hoewel er bijna 20 personages in het stuk zitten, weet het 8-tal die allemaal goed neer te zetten. Al zorgt het heel zelden misschien voor een beetje verwarring. Want was Leendert nu een Vlaming, een voortreffelijke Duitser of een smetteloze Brit?

Ule is een verhaal zonder happy end. De oorlogssfeer zit van begin tot einde in het verhaal verweven en tussen de hoop door voelt men vooral de doffe ellende en de wanhoop die men meer dan 100 jaar geleden echt gevoeld moet hebben. Tussen de verschillende bedrijven door doet het hele stuk ons misschien wel wat denken aan een 14-18 van Studio 100, maar dan in het klein. Dat ligt misschien wel een beetje aan de muziek, die, hoe mooi ze ook is, soms toch geïnspireerd lijkt op de partituren van Dirk Brossé. Het lichtplan en het decor zitten ook slim in elkaar. Hoedje af voor Jolien Polleunis, die als scenograaf een heel doordacht decor heeft gemaakt dat zowel mooi, betekenisvol, als klein is.

De oorlogssfeer zit van begin tot einde in het verhaal verweven en tussen de hoop door voelt men vooral de doffe ellende en de wanhoop die men meer dan 100 jaar geleden echt gevoeld moet hebben

Ule is een voorstelling die iedereen zou moeten gezien hebben. Het is respectvol theater. Zowel naar de auteur als naar het verhaal toe, want we durven bijna te vergeten dat het hele verhaal echt gebeurd is. Intiem, mooi, ontroerend en historisch correct waarbij je je fantasie toch de vrije loop kan laten gaan. Je hoopt het beste voor Ule, maar dan slaat telkens opnieuw de waarheid in als een bom en sleept ze je opnieuw mee op die rollercoaster van emoties om je verbluft achter te laten wanneer de lichten aan gaan en het eindapplaus weerklinkt. Eigenlijk zijn we allemaal een beetje Ule. Op zoek naar een plekje in een veel te grote wereld. Deze voorstelling heeft zijn plekje in de musicalwereld alvast gevonden: op het podium. Want dit stuk moet blijven gespeeld worden.

Meer informatie over IDee Works vind je op www.ideeworks.net.

Door Lien Van Doorslaer

Foto’s: Wendy de Noier