Tot Altijd

Met Tot Altijd, is er een musical in zijn puurste vorm in première gegaan. Geen pluimen en glitters, bijna in een black box, maar eerlijk en rakend. Gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van Mario Verstraete en de gelijknamige film, is deze creatie in het theater op z’n minst goed gelukt te noemen. Het moeilijke verhaal van een jarenlange strijd omvormen naar een stuk voor vijf acteurs, is geen sinecure. Daarbij alle facetten van Mario’s strijd bewaren en tonen, is een huzarenstukje.

Musical in pure vorm

In 2024 lijkt de euthanasie-optie bij ondraaglijk lijden een evidente optie. Maar eigenlijk is die optie er nog maar pas sinds 2002. Dankzij, onder meer, het gevecht dat Mario Verstraete gevoerd heeft. Tot Altijd vertelt het leven van Mario, van zijn onbekommerde studententijd, tot zijn levenseinde. Het is een aaneenschakeling van belangrijke momenten, grote en kleine. Het vertelt hoe je leven in een vingerknip kan veranderen en hoezeer je ook wil, het niet altijd gaat. Het is een verhaal van onvoorwaardelijke liefde en het recht om over je eigen leven te kunnen kiezen. Daar waar euthanasie nog altijd tot levendige discussies kan leiden, vertelt Tot Altijd, heel onbevooroordeeld, de verschillende gezichtshoeken.

Wat dit hele stuk maakt, zijn de prestaties van de vijf acteurs. Er is geen zwakke schakel te bekennen

De acteurs zitten te wachten wanneer het publiek de zaal binnenkomt. We zijn allemaal uitgenodigd op de begrafenis van Mario (Jo Hens). In een nagenoeg black-box opstelling, met enkele witte decorstukken, nemen Mario’s beste vriend Thomas (David Cantens) en moeder Francine (Anne Mie Gils) het woord. Ze nemen de zaal mee doorheen het leven dat spijtig genoeg geëindigd is en hen verbond. Het script is slim aangepast en belicht verschillende mijlpalen in Mario’s leven, de overbrugging van de jaren ertussen gebeurt tekstueel, maar in de vorm van de songs. De muziek is eenvoudig en had gerust wat meer in de sfeer van het verhaal mogen zijn, maar de songteksten maken veel goed. Af en toe wordt er meerstemmig gezongen en dat smaakt naar meer! De belichting is heel sfeervol en intiem gehouden, er is slim met kleuren en de witte decorvlakken gewerkt. Het geluid is prima, de stemmen komen mooi door en blenden goed met de muziek.

Maar wat dit hele stuk maakt, zijn de prestaties van de vijf acteurs. Er is geen zwakke schakel te bekennen, met Jo Hens die een indrukwekkende fysieke aftakeling weet neer te zetten. Ook de droge humor en de emotionelere scènes zijn sterk en telkens geloofwaardig. David Cantens is standvastig, zoekt geen uitersten op waardoor hij Jo nog meer kan laten schitteren. Line Ellegiers (Lynn) kan nog eens tonen wat ze in haar mars heeft, van losbol tot twijfelende vrouw, begeleid door vocaal dynamiet. Anne Mie Gils is een ontroerende moeder. Altijd juist, mooi het conflict tussen haar geloof en de liefde voor haar zoon tonend. Floris Devooght heeft geen cadeau met de meeste personages, maar is telkens weer ‘to the point’. Tiebe Hermans speelt voor deze première de zoon van Mario, Milan, en doet dit zeer standvastig. Enkel de scène als nieuwslezer, hoe goed hij het ook doet, is minder geloofwaardig.

Dit verhaal raakt, vertelt over liefde, over vriendschap, over lijden en al dan niet egoïsme

Zoals Mario het zelf waarschijnlijk gewild zou hebben, is deze musical geen droevige bedoening. Natuurlijk maakt verdriet een deel uit van zijn verhaal, maar ook veel humor en levensvreugde. Al deze facetten zijn duidelijk vertegenwoordigd in het stuk en maken dat je de keuze hebt waar je je het meeste door laat leiden. De napraat-materie is navenant groot. Dit verhaal raakt, vertelt over liefde, over vriendschap, over lijden en al dan niet egoïsme. Het is een verhaal dat de moeite is om te vertellen en om te horen.

Tot Altijd speelt nog tot en met 10 maart in de Rode zaal van het Fakkeltheater te Antwerpen en gaat in het najaar op tournee. Meer info & tickets op www.aufondproducties.be

Door Patrick Defort

Foto’s: Steven Hendrix