Thrill Me
Ze zijn er vijf jaar geleden mee gestart, en nu herneemt muziektheater proMITHEus deze schitterende muzikale triller. Je kunt het moeilijk een platgespeelde, commerciële productie noemen. Hier komen enkel de echte liefhebbers van een sterk stuk muziektheater op af. Onterecht eigenlijk, want Thrill Me is een parel, met als uitgangspunt een waargebeurd verhaal dat niemand onberoerd laat.
Fingerspitzengefühl
Door slechts twee acteurs en een pianist wordt het publiek, als het goed gebracht is, opgeslokt in een weerzinwekkend misdaadverhaal. Musical Vibes mocht er getuige van zijn, hoe Nathan Leopold zijn verzoekschrift voor gratie verdedigt en uiteindelijk zijn motief uit de doeken doet. Voor proMITHEus wordt deze productie meteen een tijdelijk afscheid. Het moeizaam of helemaal niet meer verkrijgen van subsidies begint zijn tol te eisen bij productiehuizen die zich proberen te onderscheiden met niet alledaagse producties.
De muziek is zalig mooi, heel intens en geeft elke scène een extra dimensie
Joliet Prison in Illinois, USA. We zijn in maart 1958, en Nathan Leopold komt voor een commissie die zijn vijfde verzoekschrift voor gratie behandelt. Hij is 54 jaar intussen, en leeft al 33 jaar in gevangenschap. Om deze keer zijn verzoek ingewilligd te krijgen zal hij de commissie vertellen wat hij hen tot op heden nog nooit heeft verteld. Nathan start zijn verhaal met een terugblik naar 1924. Hij, toen 19 jaar, en Richard Loeb, toen 18 jaar, hebben afgesproken in Jackson Park. Ze hebben elkaar in zes maanden niet meer gezien, niet tegenstaande ze in hun jeugd een heel hechte band hadden. Maar Richard was op een gegeven moment naar een andere universiteit vertrokken zonder dat Nathan daarvan op de hoogte was. Richard speelt al meer irriterende spelletjes met Nathan, maar steeds zwicht Nathan voor Richard’s charmes. Zo laat Nathan zich opnieuw overhalen om Richard te helpen bij het afbranden van een oude loods. De dominante Richard weet Nathan steeds meer te betrekken in zijn criminele plannen en hij besluit een contract op te stellen. De afspraken zijn duidelijk. Nathan helpt Richard bij het plegen van misdrijven in ruil voor Richard’s affectie.
Richard vindt steeds minder voldoening in de kleine feiten en probeert onder de overeenkomst uit te komen. Maar Nathan eist zijn deel. Richard geeft er uiteindelijk aan toe en het idee rijpt om nu eens eindelijk een superieure misdaad te plegen. Hij herkent in zichzelf trouwens in de “Übermensch” die Nietzche beschreef in “Also sprach Zarathustra”. Niet tegenstaande Nathan last krijgt van zijn geweten, helpt hij Richard met de voorbereiding van wat hun ultieme en perfecte misdaad. Deze keer gaan ze voor moord. In hun zoektocht naar een geschikt slachtoffer krijgt Richard op een bepaald moment de 14-jarige Bobby Franks in het vizier. De jongen wordt meegelokt in de wagen en genadeloos van het leven beroofd. Al snel komt Nathan tot de vaststelling dat hij zijn bril verloren is bij het verstoppen van het lijk. Maar intussen heeft iemand al het lijk ontdekt en heeft de politie de bril gevonden. De link naar Nathan is snel gelegd, want hij is één van de drie personen die een dergelijke bril met speciale scharnieren heeft gekocht. Beide jongens worden opgepakt en verhoord. Ze bekennen uiteindelijk en niet tegenstaande een 12 uur durend pleidooi van hun advocaat worden ze veroordeeld tot levenslang + 99 jaar.
Ook al speel je een waargebeurd verhaal, een thriller vraagt vooral een goede opbouw en een climax die je even op jouw stoel houdt om het wat te laten bezinken. We zien het verhaal starten met Nathans verhoor door de commissie, waarin we kunnen meekijken in het hoofd van Nathan Leopold, hier bewonderenswaardig neergezet door Rudi Giron. Hij speelt op een bijzondere manier de nederigheid van zijn personage. Dat, in tegenstelling tot de eerder arrogante en manipulerende Richard Loeb, schitterend gebracht door Dieter Verhaegen. Beide acteurs weten hun personage met een vlijmscherp contrast tegenover elkaar te zetten. Hun leeftijd ligt een eindje van die van hun personage, maar hun spel compenseert grotendeels waardoor dit gegeven pas later het bewustzijn van de kijker raakt. Regelmatig wordt teruggekeerd naar het verhoor waardoor de scènes naadloos worden ingeleid, er zich een fijne opbouw ontwikkelt en het verhaal steeds meer vorm krijgt.
De naturel waarmee de acteurs hun personage op scène zetten is indrukwekkend, evenals de manier waarop ze zingen
De muziek is zalig mooi, heel intens en geeft elke scène een extra dimensie. Roeland Daems bespeelt de piano met evenveel passie en “fingerspitzengefühl” als de acteurs het publiek weten te boeien. De obsessie van Nathan voor Richard en de duidelijk manipulatieve houding van Richard brengt hen tot enkele indrukwekkende scènes. Onder andere de liefdesscènes illustreren de karakters, maar ook de motieven van beide heren, en worden op een heel fijne manier gebracht. De naturel waarmee de acteurs hun personage op scène zetten is indrukwekkend, evenals de manier waarop ze zingen. Vakmannen die de ruimte volledig weten te benutten, acteurs die elkaar steeds met een strakke timing weten te vinden, en hun dialogen laten lopen als een Zwitsers uurwerk. Sober decor, maar met meer was het minder. Het lichtplan mag zelfs nog iets soberder voor deze voorstelling. Blijven doorgaan proMITHEus!! Blijven doorgaan…
Thrill Me is nog te zien op 20 maart in Puurs en 26 maart in Diest. Meer informatie & tickets via www.promitheus.be.
Door Jean Paul De Corte
Foto’s: Patrick Defort