Sweeney Todd

Dertig jaar geleden gaf Simone Kleinsma al eens gestalte aan Nelly Lovett. De rol is blijven hangen, want ze wou hem heel graag nog eens spelen. Producent Medialane vond het een goed idee om dit te realiseren in haar jubileumjaar. Frank Van Laecke werd erbij gehaald om de regie in goed banen te leiden en met Hans Peter Janssens, die enkele jaren geleden al schitterde als Sweeney in Antwerpen, werd de basis van een hemelse cast gelegd. Deze cast neemt je dan mee naar de hel waarin de personages van Sweeney Todd leven: hun eigen lotsbestemming.

Messcherpe Sweeney Todd

Het verhaal van Sweeney Todd dateert uit de negentiende eeuw en is waarschijnlijk niet gebaseerd op waar gebeurde feiten. Sweeney is een Londense barbier die ten onrechte wordt veroordeeld tot de gevangenis en wanneer hij weerkeert en verneemt dat zijn vrouw dood is en zijn dochter in huis is genomen door de rechter die hem veroordeelde, heeft hij nog maar één missie: wraak. Ondertussen neemt hij zijn oude beroep weer op, boven het etablissement van Mrs. Lovett, ooit beroemd om haar lekkere vleesgebakjes. Met een diepe scheerbeurt, zorgt Todd voor een nieuwe aanvoer van vers vlees..

Om de sombere en rauwe sfeer goed neer te zetten heb je een cast nodig die dit aankan en daar is voor gezorgd

Heb je soms ook het gevoel dat eender wat je probeert, je maar niet vooruit geraakt met je leven? Het lijkt alsof je gevangen zit op dat pad dat voorbestemd lijkt te zijn. Alle personages in Sweeney Todd, lijken hier ook het slachtoffer van te zijn en regisseur Frank Van Laecke heeft dit gegeven als uitgangspunt gebruikt in de vormgeving van deze Bloedbarbier van Fleet Street. Alles speelt zich af in wat er op de ruïne van een gevangenis/gekkenhuis lijkt. De deuren zijn los, er is een groot gat in de muur, maar toch blijft iedereen zijn rol spelen. Hét voordeel van dit concept is dat er een sfeer kan gecreëerd worden die uitermate somber en rauw aanvoelt. Een sfeer die deze musical als de beste kan en mag hebben!

Om deze sfeer goed neer te zetten heb je een cast nodig die dit aankan. Ook daar is voor gezorgd! Daar waar Simone Kleinsma voornamelijk haar komisch talent laat gelden, waardoor Mrs. Lovett wat nuancering mist, staat een tot op het bot duistere Sweeney, messcherp vorm gegeven door Hans Peter Janssens. Zijn nemesis, de obscure rechter Turpin en zijn kwalachtige bode Banford worden lekker gluiperig neergezet door Milan van Weelden en Roben Mitchell. Jonathan Demoor (Anthony) en de aangenaam verrassende Valerie Curlingford (Johanna) matchen heel romantisch samen als een op een roze wolkje zwevend koppeltje. Lone van Roosendaal valt op door constant in de juiste toon van de krankzinnige bedelares rond te lopen en Samir Hassan heeft de juiste dosering van naïviteit gevonden voor Tobias. Frank van Hengel is een leuke Pirelli en klust sterk bij in alle andere kleine rolletjes die hij speelt met het sterke ensemble (Joris Braster, Iris Verhoek en Brit van der Lans).

Wie Sondheim zegt, zegt ingewikkelde muziek. Muziek die het beste live wordt gebracht door muzikanten van goeden huize. Zij tekenen ook present en begeleiden de acteurs tot enkele pareltjes van meerstemmige Sondheim songs. Het geluid is nagenoeg perfect, de eerste tien minuten klonk dit knappe orkest iets te weinig door, maar daarna was de mix ideaal. De belichting is ook een troef. Er wordt heel slim gewerkt met grote én kleine accenten waardoor er heel klein kan belicht worden zonder in het donker te spelen wanneer het past. Het donkere karakter van deze show wordt dankzij het lichtplan beklemtoond. De kostuums zijn relatief eenvoudig, maar wel doordacht. Een kleine wissel maakt snel een andere instelling of personage duidelijk.

Daar waar een zeer klassiek geplaatste Sweeney Todd heel toegankelijk wordt voor de toeschouwer, komt er nu terug een extra laag interpretatieruimte bij

Het concept dat Frank Van Laecke bedacht, tilt deze Sweeney Todd uit de tijd en ruimte van Engeland in de 19^de eeuw. Deze locatie kan overal zijn en de arme zielen die ons het verhaal van de bloedbarbier vertellen, doen dat misschien voor eeuwig. Ze behelpen zich met onderdelen van het gebouw dat aan het vervallen is. Als messen gebruiken ze spiegels, die in stukken geslagen zijn om niet meer naar of in zichzelf te moeten kijken. De toeschouwer krijgt in dit grauwe leven plaats en ruimte om zijn verbeelding antwoorden te laten zoeken op het waarom en het hoe en dat maakt ook de sterkte van deze regie. Enige nadeel? Daar waar een zeer klassiek geplaatste Sweeney Todd heel toegankelijk wordt voor de toeschouwer, komt er nu terug een extra laag interpretatieruimte bij. Zeer aangenaam voor zij die dat zoeken, maar de gemiddelde kijker zal tevergeefs naar veel houvast zoeken. Een goede raad: neem alles op, geniet van de prachtige muziek en songs en laat het daarna rustig bezinken want deze Sweeney Todd is meer dan de moeite waard!

Sweeney Todd, de Bloedbarbier van Fleet Street speelt nog tot en met 14 mei in Amsterdam en Rotterdam. Meer info & tickets via www.medialane.nl

Door Patrick Defort

Foto’s: Set Vexy