Singin’ In The Rain

Alsof de weergoden hun stempel van goedkeuring wilden geven, is de première van Singin’ In The Rain gestart met een regenbuitje. De hele cast komt zich tijdens de openingsscène voorstellen met regen als gezelschap. Daarna is deze “Roaring Twenties”-show droog verder gevlogen (behalve wanneer er regen moést zijn) en bracht een visueel feest zoals we aan het Donkmeer gewoon zijn.

Visueel een topshow

Singin’ In The Rain brengt ons terug naar een tijd dat de filmindustrie op z’n kop kwam te staan tijdens de overgang van de stomme film naar de geluidsfilm. Don Lockwood (Michiel De Meyer) en Lina Lamont (Hilde Van Wesepoel) zijn supersterren van het eerste genre, maar wanneer de grote baas van ‘Monumental Films’ op de kar van de klankband wil springen, blijkt het verre van evident om het totaalplaatje van spel en dialoog te doen kloppen. Zeker voor Lina! Don en zijn beste vriend Cosmo (Nordin De Moor), verzinnen een plannetje om Lina’s tekst door Kathy Selden (Daphne Wellens) te laten inspreken. Al van bij de intrede van de gesproken film, doet playback z’n intrede.

Singin’ In The Rain is een onvervalste old style-musical, pure show met veel glitter

Regen, echte en valse, vuurwerk, een monumentaal decor, old timers, een knallende hoofdcast, strakke dansers en enthousiaste figuranten, dat zijn de ingrediënten voor deze show. Singin’ In The Rain is een onvervalste old style-musical, pure show met veel glitter.  Aan de oevers van het Donkmeer komen zulke shows tot hun recht, ook nu weer, zeker wat het showgehalte betreft. Dat begint al vanaf de openingsscène, een grote groep acteurs en figuranten in prachtige kostuums, een line-up van blinkende old timers en dat allemaal met het imposante decor op de achtergrond. De LED-wall die geïntegreerd is in het decor, wordt optimaal en mooi gebruikt, een meerwaarde.

Nog een kracht van deze Singin’ In The Rain is de hoofcast, ze nemen je makkelijk mee in de komische momenten, de enkele intiemere momenten gaan spijtig genoeg wat verloren door het beeld wijd open te trekken. Bij de dansscènes vormen ze een mooie eenheid met het opvallend sterke dansensemble. Ook de tapdans komt zeer goed over, al is het daar zonde dat ze door de volledige playback het resultaat van het harde repeteren niet helemaal kunnen tonen. Het is ironisch dat playback in het verhaal een oplossing wordt voor de film van Don en Lina, het blijft een pijnpunt wanneer de hele show op tape staat. Zeker de dialogen zijn dikwijls onnatuurlijk om te horen. Bij de zang en zeker de groepsnummers is dat minder het geval.

Een sterke cast, strak getimed dansensemble, goede regie en prachtige kostuums

Naast het geluidsprobleem zijn er amper minder goede punten op te noemen. Het is spijtig dat het dansensemble niet genoeg goede mannen heeft om enkele scènes imposanter uit te werken en de belichting bij ‘Good Morning’ geeft helemaal geen ochtendgevoel, maar de meeste van die zaken vergeet je snel dankzij het showgehalte dat hier op de scène wordt neergezet. Getuige het finalenummer waar er tientallen acteurs/dansers in de regen staan te dansen met een knallend einde.

Singin’ In The Rain is een ware visuele show die het stuk tot zijn recht doet komen. Een sterke cast, strak getimed dansensemble, goede regie en prachtige kostuums en decors nemen je mee in de filmwereld van de jaren ’20 van de vorige eeuw. Je gaat zingend naar huis!

Singin’ In The Rain speelt nog tot en met 3 september aan het Donkmeer te Berlare. Meer informatie & tickets vind je op www.festivaria.eu.

Door Patrick Defort

Foto’s: Wendy de Noier