Saïn Vantomme

Als stagiaire ben je al blij met een ensembleplek in een leuke productie. Saïn Vantomme kreeg echter een alternate hoofdrol in Songs For The Fallen te pakken. Op zondag 12 maart om 20.30 uur zal ze 90 minuten lang de hoofdrol spelen in deze buitengewone musical. Geen eenvoudige opgave, maar ze voelt zich enorm gesteund door de hele ploeg van proMITHEus. Musical Vibes sprak met haar.

Echt spannend

Hoe verlopen de repetities voor jou?

Spannend. Het is al wel heel leuk om te zien. Dat is het voordeel om even aan de andere kant te staan, dan zie je het vorm krijgen. Ze geven me zeker de kans om zelf soms een scène te spelen. Maar het is wel leuk om het nu een eerste keer te kunnen zien en een beeld te hebben van de voorstelling.  

Je weet dat je gaat moeten spelen, maar je kan onmogelijk even veel repetitietijd hebben als Mira. Hoe probeer je dat op te lossen? 

Ja, die vraag stel ik me ook dus (lacht). Vorig jaar moesten we met onze klas auditie doen voor verschillende producties. Ik mocht hier beginnen, superleuk. Dan dacht ik al wel dat de kans groot was dat ik zou kunnen spelen, want onze docenten moeten me kunnen beoordelen. Dat vond ik al spannend op zich. Dus ik was wel al een beetje voorbereid. Maar het is sowieso heel confronterend als je naast mensen staat die al ervaring hebben. Ik kom nu rechtstreeks van school, waar je al heel blij bent als je al een beetje grote rol krijgt en drie scènes moet doen. Nu is het anderhalf uur, zonder pauze. Dat is wel wat anders.

Ik heb ook al vorige producties van proMITHEus gezien en ik geloof heel hard in dit productiehuis

Ik ben meteen begonnen na de eerste lezing met gewoon tekst te blokken. Scènes leren elke dag. Overdag kijk ik naar Mira (Delbaen) en noteer ik de regie aanwijzingen van Kristel (Lamerichs), of gewoon de kleine dingen die er goed uitzien. Ik probeer daar dan naar te kijken om het zelf toe te passen. Het is ook heel leuk dat ze niet het beeld hebben dat Mira het speelt en ik moet maar net hetzelfde doen. Dat gebeurt ook veel in producties. Dat is hier echt niet. Ze zeggen ook vaak dat ik mijn eigen ding moet doen. Maar hoe ik het verder voorbereid… ik probeer echt zeker te zijn van mijn tekst. Omdat je snel het gevoel hebt dat je hem kent, maar eenmaal dat je aan het spelen bent, valt het toch weer weg. Ik heb niet de tijd om het te spelen en te beseffen welke stukken nog niet zo goed zitten, ik moet het meteen goed kunnen doen. Ze zijn hier allemaal heel lief en geven me echt de gelegenheid om te proberen. Ik hoop en ben er vrij zeker van dat ik het die zondag niet voor de eerste keer zal spelen. 

Wat dacht je toen je hoorde dat je deze stageplaats had? Was je overwegend blij of waren er toch wel wat vraagtekens? 

Sowieso was ik heel blij. Ik heb ook al vorige producties van proMITHEus gezien en ik geloof heel hard in dit productiehuis. Ook wetend wat het stuk is, zonder de voorstelling echt te kennen, maar de setting met drie acteurs geeft al een speciaal gevoel. Een soort eer dat ik daar aan mee mag werken. Ik ben hier sowieso niet de derde boom van links. Anderzijds had ik me misschien wel veiliger gevoeld als ik ergens in een ensemble in een hoekje stond en gewoon twee keer op moest om te dansen. Maar dit is geweldig leerrijk. Deze plek is sowieso iets waar ik het meeste uit ga leren. Maar het blijft echt spannend. Er is een moment in het repetitieproces waar je denkt: “Oke, we hebben nog drie weken, de tekst komt goed, ja, het gaat lukken”. Maar dan mis je een week, want je loopt ook nog stage bij Rapunzel. Gisteren was mijn eerste dag terug en had ik een paniekmomentje, omdat ze me zeiden dat ze al een doorloop hadden gedaan. Ik was bang dat ik zou toekomen en ze me ook een doorloop zouden willen laten spelen. Ik heb gisteren al mijn nota’s en alle filmpjes nog herbekeken om vandaag klaar te staan. Maar we gaan gewoon op voorhand afspreken wanneer ik een doorloop ga doen.  

Er wordt geluisterd naar mijn input en dat maakt dat ik me evenwaardig voel. Ze zijn hier allemaal heel lief en geven me echt de gelegenheid om te proberen

Het is duidelijk dat ze willen dat je er staat de twaalfde. 

Ja, dat denk ik ook. Het moet voor proMITHEus natuurlijk ook een goede voorstelling worden. Ik denk dat als ze het slecht zouden vinden, ze me nog wel extra zullen laten repeteren. Ze geven me totaal niet het gevoel dat ik een stagiair ben en dat helpt ook wel. Dat was meteen al merkbaar de eerste dagen. Ik stond meteen heel open voor iedereen. Dat heb je niet altijd als stagiaire. Ze vragen ook super vaak mijn mening en ik heb ook het gevoel dat ik heel veel mag zeggen. Er wordt geluisterd naar mijn input en dat maakt dat ik me evenwaardig voel. Dat helpt ook voor mezelf om stappen te zetten en mezelf open te stellen.  

Kende je je drie collega’s al? 

Heel grappig eigenlijk. Ik heb een voorbereidend jaar musical gedaan, een zevende jaar in Brussel. Mira was daar mijn leerkracht van monologen. Ik had toen al een hele goede band met haar. We schelen negen jaar, dat is al geen mega groot verschil, we stonden toen al dicht bij elkaar. Toen ik wist dat Mira deze rol ging spelen, had ik meteen een berichtje gestuurd: “Tof, jij doet mee.” en ik kreeg dadelijk een antwoord in de trend van: “Wat een leuke alternate heb ik toch”. Dat was heel leuk, maar ook dubbel. Ze heeft me nu al vier jaar niet meer bezig gezien en ik wil haar niet teleurstellen. Ik heb altijd veel steun gehad van haar en nu wil ik haar vertrouwen van toen niet verpesten.  De jongens kende ik niet echt. Ze hebben wel allemaal op het Conservatorium gezeten, dus onrechtstreeks ken je elkaar wel. Maar niet persoonlijk dus. Maar het klikte ook wel echt meteen. Het is langs een kant jammer dat ik niet samen met Mira speel, maar anderzijds is de drempel om haar zaken te vragen veel lager omdat we dezelfde rol spelen. Ik weet dat ze me het ook gunt, zo stelt me zelf vaak voor om ook eens een scène te spelen. Dat kan ook heel anders lopen. 

Met die overgang van school naar ‘de echte wereld’ ben je heel veel bezig met aan jezelf te twijfelen

Je mag nog enkele Vibes vraagjes trekken: 

“Als je wist dat de aarde volgend jaar zou vergaan, wat zou je dan nu anders doen?”

Ik denk mij minder aantrekken van sommige dingen. Me minder druk maken over kleine zaken. Ik zou me daar gewoon minder van aantrekken en meer mijn eigen ding doen. Niet meer zo bezig zijn met wat anderen van je denken. Zeker nu, met die overgang van school naar ‘de echte wereld’ ben je heel veel bezig met aan jezelf te twijfelen. Dan vind je het heel belangrijk wat de mensen wel van je gaan denken. Op 12 maart gaan er heel veel vrienden en familie komen. Superleuk allemaal, maar ik ben vooral bezig met wat zij van mij gaan denken. Terwijl ik eigenlijk zou moeten denken dat ik het supertof vind om te doen en wie het niet mooi vindt, dat is jammer. Dat zou ik dus zeker anders doen! Me minder aantrekken van de rest en vertrouwen hebben in mezelf en me amuseren.  

“Wanneer heb je voor het laatst geweldig gegeten?” 

(denkt) Als mijn mama gekookt heeft? Of nee, ik ben in oktober gaan eten via ‘Jong Keukengeweld’. Dat is een supertof initiatief dat twee dagen per jaar doorgaat. Dat zijn allemaal jonge, heel goede koks die een eigen restaurant hebben en dat stellen ze dan aan een prijsje open voor een dag. Ik ben super lekker gaan eten bij Sail & Anchor in Antwerpen. Je krijgt in zo’n zaak meteen het gevoel dat je chique gaat eten. Ze komen aan tafel alles uitleggen, ze vertellen wat voor brood je krijgt. Ik eet geen vlees en had dat bij de reservatie gezegd, maar ze waren het precies wat uit het oog verloren. Maar dan hadden ze toch iets extra voorzien en dat was echt heel lekker! Daar merk je toch het verschil. Voor de volgende keer heb ik ook al gereserveerd bij een sterrenrestaurant in Antwerpen. Je moet daar heel snel bij zijn, want dat is meteen uitverkocht. Ik kijk er alvast weer naar uit!

Songs for the Fallen is vanaf 10 maart 2017 te zien in het Fakkeltheater in Antwerpen en daarna op verschillende locaties in Vlaanderen. Tickets & meer informatie via www.promitheus.be.

Door Patrick Defort

Foto’s: Wendy de Noier