Prisca Demarez en Arnaud Léonard

In Parijs draait nog steeds de nieuwe versie van Oliver Twist. Auteur Christopher Delarue en componist Shay Alon wilden hiermee hun visie op het alom gekende verhaal van Charles Dickens op de scène brengen. Een van de hoofdrollen is weggelegd voor een Belgische acteur, Arnaud Léonard speelt Bill Sax. Nancy, zijn vriendin en een van de belangrijkste helpers van Fagin wordt gespeeld door Prisca Demarez, die vorig seizoen nog mocht schitteren als Grizabella in Cats. Musical Vibes sprak met hen over deze nieuwe Oliver.

Zalfjes en aspirinebaden

Jullie hebben beiden niet de kortste weg genomen om musicalacteur te worden?

Arnaud: We hebben allebei inderdaad een andere basisvorming gehad. Ik ben licentiaat in toegepaste communicatie. Dat interesseerde me wel, maar niet genoeg om er mijn beroep van te maken. De zin om acteur te worden is gekomen op mijn twaalfde. Dat heeft het pleit uiteindelijk gewonnen. Ik ben in 2007 in Parijs toegekomen om in De Leeuwenkoning te spelen. Sindsdien heb ik constant werk gehad, hopelijk gaat het zo verder.

Prisca: Op mijn zesde had ik dé ontmoeting van mijn leven met West Side Story. Toen wist ik dat ik dat ook wilde gaan doen! Alleen was de familie in Rijsel heel bang van het artistieke milieu. Daar kan je je brood niet mee verdienen, zeker niet als meisje. Ze hebben me dus richting iets anders geduwd. Ik heb dus ‘echte’ studies gedaan; ik ben psychomotorisch therapeut geworden. Ik heb vijf jaar gewerkt in die functie en dat is een hele mooie ervaring geweest. Het waren vijf leerrijke jaren die me nog dagelijks helpen. Op een dag heb ik gewoon beslist om terug naar mijn eerste liefde te gaan. Dat is een drang die dieper dan alles gaat ende overhand krijgt op al de rest.

Hoe voelen jullie de relatie van het koppel Nancy en Bill aan?

Prisca: Vreemd genoeg zijn ze eigenlijk niet als dolverliefd koppel geschreven. Bij Dickens is Nancy een slachtoffer van Sax. Hij mishandelt haar en houdt een beetje van haar zoals van zijn hond. Maar naarmate de repetities vorderden, is er iets anders geboren.

Arnaud: Maar niets gaat tegen de originele tekst van Dickens in. Het is een mogelijke visie van dat verhaal. Nancy heeft zelfs meer een plaats als gelijke van Sax, wat volgens mij heel interessant is. Ik denk niet dat iemand als Sax tevreden zou zijn met een volgster. Hij zou die veel te snel beu zijn. Vanuit een actueel oogpunt is hun relatie moderner, meer van onze tijd.

Prisca: Ze leven al samen sinds hun zevende. Ze hebben altijd al van elkaar gehouden en dan komen ze in een crisis terecht. Deze crisis komt omdat Oliver bij allebei andere gevoelens ontwikkelt. Bij Sax is dat de drang naar macht en geld. Bij Nancy is dat het verlangen naar een familie, naar een gebondenheid. Dat heeft ze niet en ze droomt ervan om dat met Sax waar te maken. Ineens wordt dat moederlijke wakker in haar. Het gezamenlijke doel, eigen aan elk werkend koppel, verdwijnt dus in een klap. Ze gaan andere richtingen uit en een breuk is onontkoombaar. Omdat hun leven nogal wild is, is die breuk dan ook heel pijnlijk en gewelddadig. Wanneer hij Nancy vermoordt, is haar eerste gedachte voor hem en vergeeft ze hem. Want ze houdt van hem. Die twee zijn eigenlijk grote idioten die elkaar niet kunnen vinden, want het zou een fantastisch koppel zijn. Ze hebben de capaciteiten niet om van iemand te houden, maar er is een fundamentele eenheid bij hen. Eigenlijk zijn ze twee delen van eenzelfde wezen.

In Salle Gaveau zijn er geen 1000 mogelijkheden tot decorwissels; er zijn geen coulissen, geen bruggen, geen toren, dus is er heel ingenieus gewerkt

Je speelt niet enkel Nancy?

Prisca: In het begin van de show speel ik mevrouw Corney. Zij is een oude kwezel die lang geleden een beroerte heeft gehad. Maar ze is voornamelijk heel slecht. Ze is zo slecht, omdat ze jaloers is op de jeugdigheid van de kinderen. Dan heb ik nog Paulette, het bloemenverkoopstertje. Ze heeft een hoge stem en is net getrouwd met Marcel! Als laatste speel ik nog de Grote Zsazsa. Zij is een hoer die niet meer veel kan verdienen, maar wel ooit de grootste was. Maar ik kan nooit wachten om in de huid van Nancy te kruipen. Nancy neemt me over en begint zaken te doen en te voelen die buiten mij om gaan.

De choreo’s zijn prominent aanwezig in de show, maar ze lijken niet al te makkelijk?

Prisca: Dat kunnen we wel zeggen.

Arnaud: Ze hebben ergens een jongeman opgeduikeld, Avichai Acham. Het is een wonderbaarlijke gast in het opzicht dat hij volledig heeft rekening gehouden met het feit dat het acteurs en zangers waren die moesten dansen. Dus hij heeft ons nooit boven onze limieten uitgeduwd, maar hij gaat wel tot ons uiterste. Hij behoudt dezelfde eisen als bij echte dansers. Wij zijn zonder twijfel beperkter in onze bewegingen maar hij heeft de dansen aangepast tot een niveau dat wij aankunnen. Maar dat moeten wij dan elke keer wel tot in de perfectie brengen. Daar komt dan nog bij dat ik nog maar zelden een choreograaf met zo’n sterke muzikaliteit heb gezien. Hij zit niet enkel in het ritme, maar ook in de melodie. Dat is iets zeldzaam.

Hebben jullie veel moeite gehad om de choreo’s aan te leren?

Prisca: Met zalfjes, pijnstillers en vele traantjes in het begin voor mij.

Arnaud: En met aspirinebaden, het was vreselijk! (lacht) 

Prisca: De eerste dagen heb ik echt geweend. Ik dacht dat het me nooit zou lukken. Ik heb zelfs al wenend mijn mama gebeld: “Mama, Cats was gemakkelijk naast dit. Ik ben moe, ik kan het niet.” 

Arnaud: Het lichaam is een wonderlijke machine. We hebben geen idee van onze mogelijkheden. Als je dan het geluk hebt om mensen te ontmoeten die je naar je limieten duwen, dan ontdek je dat je dingen kan waarvan je het nooit zou gedroomd hebben.

Prisca: Het is de eerste keer dat ik zulke lifts doe. Ik heb er drie na elkaar in de choreo met Sax. Dat had ik nog nooit gedaan en elke dag ben ik daar nu gelukkig mee! 

Er wordt ook veel met projecties gewerkt? 

Arnaud: Voor mij is het de tweede show met projecties, maar hier zijn ze heel ver doorgedreven om ten dienste te staan van het verhaal en de decor. In Salle Gaveau zijn er geen 1000 mogelijkheden tot decorwissels; er zijn geen coulissen, geen bruggen, geen toren, dus is er heel ingenieus gewerkt en daar is het team formidabel in geweest. Dat maakt dat die neutrale achtergrond doorheen het stuk verandert en dadelijk een situering weergeeft. Alles integreert perfect samen en geeft nooit een cinema-gevoel, zeer mooi.

Prisca: Het zou je zelfs zin geven om de film te maken. 

Arnaud: We hebben er zo goed van kunnen proeven. De clips en de video’s die gemaakt zijn, dat zijn wij ook, maar dan anders verkleed, de mensen gaan ons niet herkennen, maar daar hebben we dus ook van geproefd. Maar wel van deze versie dan, dat zou iets groots zijn.

Het gaat over een held die van niets vertrekt en door zijn krachtige wil en goede ontmoetingen nog beter wordt. En dat is iets fundamenteels in Dickens’ werk

Wat is volgens jullie de belangrijkste boodschap in Oliver Twist?

Prisca: Voor mij is dat heel eenvoudig: geloof in je dromen, laat ze nooit los. En dat geldt voor alle sociale lagen. In deze musical tonen we dat het niet uitmaakt welke rijkdom of klasse men heeft. Als men zich laat gaan in verdriet of alledaagse sleur, dan leeft men niet echt. Het leven gaat snel aan je voorbij. Oliver heeft daarentegen dat geloof dat hij zijn leven kan veranderen. Als je in je dromen gelooft, kan je alles veranderen. Voor mij is dat dé boodschap van deze show.

Arnaud: Het is wel echt een episch verhaal, geen sprookje. Het gaat over een held die van niets vertrekt en door zijn krachtige wil en goede ontmoetingen nog beter wordt. En dat is iets fundamenteels in Dickens’ werk, in alles wat hij geschreven heeft, maar nog meer in Oliver Twist. Er zijn zoveel kansen om het slechte pad op te gaan, maar deze jongen, voelt koppig dat het de goede weg niet is. Hij kiest er telkens voor om die goede kant te kiezen zelfs al is dat de moeilijkste keuze.

Prisca: Hij is voornamelijk heel trouw aan zichzelf. Dat is iets wat hij aan Nancy geeft. Ik denk dat ze uiteindelijk in vrede kan sterven. Ze sterft in verdriet omdat ze Sax verliest, waarvan ze houdt, maar ze sterft in vrede omdat ze tot het einde is gegaan. Ze weet dat Oliver gered is. En ze heeft haar plaats gevonden. Ze heeft altijd al in de schaduw van anderen geleefd, ze heeft de kantjes er afgelopen om te zijn wat de anderen van haar verwachtten. En dat doet Oliver nooit. Dat raakt haar bij hem. Uiteindelijk neemt ze dan voor de eerste keer in haar leven haar eigen plaats in. Dat is essentieel in het leven. Wanneer je dat hebt kunnen doen, dan kan je in vrede weggaan.

Oliver Twist speelt in Salle Gaveau te Parijs. De voorstellingen in het weekend worden voorzien van Engelse boventiteling. Meer info & tickets www.olivertwist-lemusical.fr. Vanaf het najaar 2017 gaat deze show op tour doorheen Frankrijk, Zwitserland en België. In België zullen er voorstellingen zijn in Luik en Brussel.

Door Patrick Defort

Foto’s: Pingouin