Piaf

Met een ijzersterke, kleine cast, simpel maar krachtig decor, live muziek op het podium en een fictioneel, maar effectief verhaal laat Piaf een onuitwisbare indruk achter.

Piaf – waar men zonder lood in de schoenen heen kan gaan

Edith Piaf is zojuist overleden. En ze is danig in de war. Dit is niet wat ze wou. Dit is niet wat ze ooit bedacht had. Ze zou sterven in Parijs met een priester aan haar bed. Niet in een of ander gehucht. Pas overleden komt de verwarde Piaf vier karakters tegen. De Engel. De Duivel. De Nar. En de Dood. Dan blijkt dat haar man Theo Sarapo goed naar haar geluisterd heeft. Hij heeft een ambulance gebeld en tegen de chauffeur liegt hij dat Edith slaapt. De tocht is een lange. Bijna duizend kilometer. Piaf houdt tegenover haar vier levensgezellen vol dat ze niet dood is zo lang ze niet in Parijs is. En zo lang ze niet weet wat ze achterlaat. Zo zit ze voor de duur van de tocht naar Parijs opgescheept met deze vier passagiers, waarvan eenieder een onuitwisbare indruk op haar bestaan heeft achtergelaten. Piaf wil weten waar deze vier in haar leven waren. Aan de hand van hun verhalen en de onvergetelijke muziek van Edith Piaf herbeleeft de legende verschillende belangrijke momenten in haar leven om te ontdekken wie ze was en om erachter te komen wat het is dat ze achterlaat.

Deze kwalitatief hoge musical klopt aan alle kanten, neemt je mee, en blijft je bij

Suzan Seegers speelt zeer sterk en overtuigend Edith, alsof de rol haar op het lijf geschreven is. Ieder gebaar, iedere mimiek, ieder geluid personifieert Piaf. Haar fenomenale acteren en stemgeluid blijven iedereen bij. Naast haar staan Thomas Cammaert (Engel), Cystine Carreon (Dood), Job Bovelander (Duivel) en Hein Gerrits (Dwaas). Dit maakt een fantastische en kloppende cast: prachtige meerstemmigheid, chemie en goed spel. Allen hebben een heerlijk stemgeluid en zeker Thomas Cammaert maakt indruk met zijn solo aan het einde. Zij genieten er zichtbaar van op het podium te staan. Een van de meest krachtige aspecten is de moeiteloze overschakeling van moment naar moment; vanuit een heerlijk lied zomaar ineens de stilte in, en het lijkt net alsof het vorige moment al tijden geleden is. Het verhaal is fictief maar functioneert goed. Het publiek dient als 4e scherm met 2 uitzonderingen daargelaten. Taal is een ontzettend belangrijk element in het stuk en wordt helder vertolkt. De 3-koppige live band, zichtbaar op het podium, is een prettige toevoeging en wordt zelfs subtiel in het verhaal verwerkt.

Aan het toneelbeeld ontbreekt tevens niets; het decor is vast, duidelijk, groot maar simpel; en de functie van het ‘sortie’ bordje wordt aan het einde opeens pijnlijk duidelijk. Suzan bevindt zich continu op het toneel en heeft daardoor kostuum wissels on stage, wat een gaaf effect geeft. Soms doet zij dit zelf, soms wordt ze geholpen door de mede-castleden. Het stoort niet. De kostuums van de resterende castleden zijn gelaagd, simpel maar effectief met duidelijke kleurverdeling, welke past bij de betreffende rol. De enkele attributen dienen een belangrijk doel; de onmisbare en immer aanwezige tarotkaarten, de drankfles en de koffers die de jurken bevatten van Edith Piaf. Het licht wordt op een juiste manier ingezet en het effect van de acteurs in het decor is hierdoor zo sterk, als zij naast elkaar staan en zingen lijkt het alsof je recht voor hen staat op het podium.

Suzan Seegers speelt zeer sterk en overtuigend Edith, alsof de rol haar op het lijf geschreven is

Piaf is een onmisbare voorstelling, zelfs als deze wereldberoemde, Franse zangeres onbekend is. Deze kwalitatief hoge musical klopt aan alle kanten, neemt je mee, en blijft je bij.

Piaf is nog tot en met 24 februari te zien in  verschillende Nederlandse theaters. Meer informatie vind je op www.piaf.nu.

Door Annemarijn Clement

Foto’s: Wendy de Noier