Philippe d’Avilla

Kolonel Juan Peron is geen onbesproken figuur. Hij kwam aan de macht na vele politieke strubbelingen en de lijnen die hij uitzette waren op zijn minst zeer omstreden. Festival Bruxellons zocht en vond de juiste persoon om deze complexe persoon neer te zetten in Philippe d’Avilla. In Vlaanderen niet zo bekend, maar bij onze zuiderburen des te meer. Hij was Mercutio in de originele Romeo & Julia, speelde vier verschillende rollen in Hair, alomtegenwoordig in theater; dat zijn al deftige adelbrieven. Musical Vibes sprak met deze innemende man.

Dankbaar dat ik hier mag werken

Hoe ben je in deze Evita terecht gekomen?

Eigenlijk hadden ze me vorig jaar gebeld om mee te auditioneren voor La Mélodie du Bonhour (The Sound of Music). Dat ben ik dan komen doen, maar om allerlei redenen heb ik toch niet kunnen meespelen. Dit jaar hadden ze me niet gevraagd, omdat ze dachten dat ik niet kon. Maar ik was wel vrij, dus heb ik zelf gebeld of ik auditie mocht komen doen. Daaruit ben ik dan gekozen.

Je bent dan ook niet de eerste de beste, wat heb je op je palmares staan?

Ik heb al ‘t een en ‘t ander gedaan, ja. Ik ben in Frankrijk begonnen met de originele creatie van Romeo & Julia. Dat was in 2000. Daarvoor had ik al veel in België gespeeld, maar voornamelijk theaterstukken, een musical nog niet echt. Daarna heb in twee verschillende producties van Hair gespeeld. In totaal ongeveer 250 voorstellingen en vier verschillende rollen. Ik ben Woof, Berger en Claude geweest en heb ook een tijd in het ensemble gezeten. Daarna heb ik in Emilie Jolie gestaan. Ook twee producties, maar voor de eerste heb ik de kostuums gedaan en bij de tweede heb ik zelf meegedaan. Ik werk ook heel veel met jonge schrijvers, mensen die niet noodzakelijk bekend zijn, maar die hele mooie kleine stukken maken. Dat is eigenlijk nog wat ik het liefste doe.

Sommige versies zijn zo romantisch, daar had ik geen zin in, ik wou tonen dat die man niet echt fris rook

In Evita speel je Juan Peron. Wat voor een persoon is hij voor jou?

Dat is iets heel ingewikkeld. Want het is echt moeilijk om van die man te houden. Hij is een dictator, een neefje van Hitler en Mussolini. Als je je dan verdiept in wat hij gedaan heeft, kan je hem eigenlijk alleen maar haten. Hij martelde mensen in de kelders, terwijl hij glimlachend met Evita rondliep op cocktailfeestjes. Dan is er ook nog sprake van pedofilie. Zijn minnares was 14 jaar. En er waren veel knappe jonge meisjes die hij als zijn dochter voorstelde, terwijl het minnaressen waren. Maar je kan geen personage spelen als je niet op een of andere manier van hem kan houden of hem een menselijke kant kan geven. Dus heb ik me op zijn liefdesgeschiedenis geconcentreerd. Ik probeer enkel en alleen lief te zijn voor Evita en alle menselijkheid die hij heeft in zijn liefde voor zijn vrouw te steken. Want ik ben er wel van overtuigd dat hij van haar heeft gehouden. Het stuk handelt bijna over niets anders, dat maakt het een stuk gemakkelijker. Ik heb versies van Evita gezien die bijna Romeo en Julia in Argentinië lijken, zo romantisch. Daar had ik geen zin in, ik wou tonen dat die man niet echt fris rook. Ik weet niet of het zo over komt, maar op zijn minst probeer ik hem echt slecht voor te stellen voor alle mensen die hij tegenkomt.

Hoe is de verhouding met je vrouw op de scène, Deborah?

Wel, dat is slappe lach, slappe lach en nog eens slappe lach. ’t Is echt fantastisch. We zijn het best te vergelijken als twee vriendjes van drie jaar en een half (lacht). We hebben eerst een lezing van het stuk gehad en toen zaten we allebei aan het uiteinde van een lange tafel met alle anderen tussen ons in. Daar hebben we elkaar goeiendag gezegd. Zij zei tegen mij: “Ik heb je op DVD gezien”, ik heb tegen haar gezegd: “Ik heb je op TV gezien in Op zoek naar Maria”. We hadden elkaar dus al op TV gezien, meer niet. Bij onze eerste repetitie zijn we met de tango begonnen. Na vijf minuten waren we dood van het lachen. Dat is niet meer gestopt. Ik ben fan van wat ze doet. Ik vind dat ze echt formidabel is als Evita en magnifiek op het podium.

Ze wilden er van in het begin een politiek stuk van maken, zodat het publiek buiten zou gaan met het idee dat Evita eigenlijk toch niet zo sympathiek was

Wat is het beste aan de productie hier?

Er zijn meerdere zaken. Waar ik het meeste van hou is van hun andere visie op Evita. Ik heb andere versies en de film gezien. Die leken me ofwel een grote grap, ofwel veel te romantisch. Wanneer we dit met de twee regisseurs Jack (Cooper) en Daniel (Hanssens) besproken, was ik direct gewonnen voor hun visie op de show. Ze wilden er van in het begin een politiek stuk van maken, zodat het publiek buiten zou gaan met het idee dat Evita eigenlijk toch niet zo sympathiek was. Dat de mensen echt wel de minder mooie kanten van het koppel te zien zouden krijgen. Die visie is voor mij het grootste succes van deze show. Eindelijk is er een politieke versie van de musical. Dat vonden de vertegenwoordigers van Andrew Lloyd Webber ook heel fijn, zo’n versie hadden ze nog niet gezien. Dat deed deugd om te horen. Wat er daarnaast nog super is hier, zijn de middelen die we krijgen. We hebben elf muzikanten, we staan met 25 man op een enorm groot podium en we spelen in openlucht. Ook het geluid is verschrikkelijk goed. Het is zo enorm aangenaam voor ons om met dergelijke kwaliteit op te treden. Ik kan je zo 25 Parijse producties opnoemen waar je gaat wenen van de kwaliteit van het geluid. Hier verdient iedereen die daaraan werkt echt een dikke pluim.

De Amerikanen zijn ons komen feliciteren, omdat het voor hen de beste bewerking is die er ooit gemaakt is

Wat is volgens jouw nog een werkpuntje?

Eerlijk? De Franse bewerking. Ik denk dat er 70% heel goed gelukt is maar de andere 30% had nog wat meer bijschaving kunnen gebruiken. Het is iets wat ze met veel passie hebben gedaan en dat is net hun sterke punt. Het is een groep mensen die zo enorm veel van het genre houden, dat ze zo gek zijn om zoiets als deze Evita op poten te zetten. Want een musical maken is altijd gekkenwerk, met of zonder veel geld. Voor de volgende vertaling, zouden ze er volgens mij toch beter een bewerker bijnemen, al is het maar gewoon voor de afwerking. Veel is er niet mis, maar soms moeten we een beetje wringen of de accenten liggen niet op de goeie noot. Dat zijn allemaal de moeilijkste zaken in een bewerking. Ik bewerk zelf liedjesteksten voor enkele vrienden en ik weet goed genoeg hoe ingewikkeld het is. Ik denk ook niet dat je ooit van een volledig gelukte bewerking kan spreken, maar maximaal van een niet-mislukte. Je verliest om te beginnen altijd. Er is altijd een deel ‘lost in translation’. Pas op, slecht is het niet hoor, er zijn ook stukken die super goed gelukt zijn, zoals ‘Tu Dois M’aimer’, ‘Don’t Cry For Me Argentina’, ‘She’s a Diamond’.

In Parijs herneem ik vanaf september Gutenberg, de musical. Dat is een off-Broadway stuk dat we een jaar geleden in het Frans hebben vertaald. Daarvoor heb ik gewerkt met een gast die een soort miniaturist van de bewerkingen is. De Amerikanen zijn ons komen feliciteren, omdat het voor hen de beste bewerking is die er ooit gemaakt is. Met de vertaling kan je volgens mij het verschil in een show maken. Het bepaalt of je het verhaal volledig kan verstaan of niet. Voor de rest kan ik de mensen hier enkel maar heel veel bedanken om hierbij te mogen zijn!

Hoe is het publiek hier?

Heel warm. Het is al acht jaar geleden dat ik nog in Brussel heb gespeeld. En het is heel leuk om hier terug te zijn. Ze vertellen je echt of ze van je houden of niet. En elke keer staan ze recht. Ze zijn ook heel aandachtig. In het begin dacht ik dat ze het niet mooi vonden, omdat ze zo stil bleven. Maar ze waren gewoon aan het luisteren. Ze zijn dit genre niet gewoon en wat verwonderd over het gebeuren en dus geconcentreerd aan het luisteren. Op het einde is er dan die explosie van vreugde en applaus en dat hebben we tot nu toe elke avond gehad. Indrukwekkend.

Op het einde is er dan die explosie van vreugde en applaus

Wat zijn je volgende plannen?

Wel, eerst gaan we Evita afwerken. Dan komt Gutenberg, de musical. Première is op 20 september in Parijs. We hebben die vorig jaar voor het festival van Avignon neergezet. Nu gaan we het hele seizoen in een klein zaaltje in Parijs spelen. Dat is voor mij tot op de dag van vandaag het mooiste stuk dat ik al gespeeld heb. We zijn met twee acteurs en een pianist en spelen 25 personages. Het is echt een ongelooflijke voorstelling. Ik ga ook nog Mademoiselle regisseren in Parijs. Dat is een muzikaal stuk met één actrice/danseres/zangeres en één pianist. We brengen standaardwerken uit de Amerikaanse musical- en jazzscène, allemaal voor de eerste keer naar het Frans bewerkt. Een soort muzikale jukebox. Voor de rest heb ik nog twee schrijf projecten om af te werken. Daar wil ik echt wat tijd insteken.

Evita speelt nog tot en met 7 september in het kasteel Karreveld in Sint-Jans-Molenbeek. Meer info & tickets op www.bruxellons.be.

Door Patrick Defort

Foto’s: Gregory Navarra