Oonagh Jacobs

22 jaar is ze, nu bijna een jaar afgestudeerd aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Beroepservaring: bijna een jaar meedraaien in een topmusical in een toplocatie. Oonagh Jacobs haalde uit meer dan 5000 kandidaten de hoofdcast van Cats in Parijs. Met recht en reden, want op het podium is ze een schitterende Jemima. Musical Vibes ging naar Parijs om naar haar ervaringen te polsen.

Een zotte ervaring

Hoe voelt het om voor je eerste professionele productie bij Cats terecht te komen?

Het is echt een super ervaring om mee te beginnen. In deze productie hebben we het volledige pakket. We werken met goede maquilleuses, mensen die enkel en alleen voor de pruiken zorgen, heel veel techniekers, kortom een heel goede begeleiding. We staan ook met veel mensen op het podium, dus ik heb hoop collega’s. Ik heb ook het geluk gehad om met het Engelse team te werken. Zij zijn ons de show komen aanleren. Dat is echt een zotte ervaring en ik ben heel erg dankbaar dat dit een productie is die ik heb kunnen doen, mijn eerste of niet. Het is Cats en dat is toch wel een kleine droom.

Heb je er tijdens je dansopleiding ooit over gedroomd om in Cats te staan?

Nee, zover durfde ik zelfs niet dromen. Maar had ik de balletschool niet gedaan, weet ik niet of ik hier nu zou staan. Voor de rol die ik speel, Jemima, heb je echt een hoog dansniveau nodig. Ze is bijna in elke scène aan het dansen. Het is heel zwaar, dat is het minste wat je kan zeggen.

Het is ook geen onbelangrijke zangrol.

Ja, daar ben ik ook wel dankbaar voor. Ik ben heel blij dat ik kan tonen dat ik vier jaar musical heb gestudeerd op het Conservatorium en dat ik ook wel kan zingen. Ik vind het ook wel belangrijk dat de mensen dat weten. Ik ben niet meer de danseres van de balletschool. Het is dan wel een intensieve, zware rol maar je kan van alles iets laten zien en je staat nagenoeg constant op het podium. Super gewoon.

Heb je problemen gehad om alles in het Frans te moeten zingen?

Dat viel al bij al wel goed mee. Bij het studeren in het begin had ik het even moeilijk omdat het een beetje met omwegen moest. Om alles goed te begrijpen moest ik eerst alles vertalen, anders blijft het ver van jezelf. Eenmaal dat alles in mijn hoofd stak, na dagen blokken, ging het goed. Nu heb ik er helemaal geen problemen meer mee. We hebben ook heel veel fonetica lessen gehad om onze uitspraak te verbeteren, dat heeft ook heel goed geholpen.

Het verhaal wordt voornamelijk verteld door wat we doen en niet zozeer door de tekst

Het is een vrij internationale cast ook, gaf dat nooit problemen in de Franse pers?

We hebben twee Italianen, een Nederlander, drie Vlamingen en een paar Walen die al een tijdje in Parijs wonen, eentje van Duitsland, eentje van Oostenrijk en een Australische. Met de Australische was het wel even moeilijk want ze sprak totaal geen Frans. Maar daar zijn eigenlijk niet echt opmerkingen rond gekomen, omdat Cats een dansmusical is en het verhaal voornamelijk wordt verteld door wat we doen en niet zozeer door de tekst. Hoewel die ook wel belangrijk is, heeft hij toch niet hetzelfde belang als bij de meeste andere musicals.

Jullie zitten nu dik over de 200 voorstellingen, komt de sleur er dan niet in?

Jammer genoeg heb ik ze niet allemaal kunnen meespelen door mijn schouderblessure. Nu kan ik dat wel relativeren, maar toen had ik het er wel moeilijker mee. Sleur is misschien veel gezegd. We spelen zeven voorstellingen per week, twee op zaterdag en ’s maandags hebben we altijd vrij. Soms waren er dan wel promo’s, maar die zijn nu afgelopen. Die maandag heb je echt nodig om je lichaam te laten rusten. Er zijn nu wel altijd een of twee voorstellingen per week waar je met minder zin aan begint. Maar dat verandert wel wanneer je op de scène staat. Het omgekeerde kan ook gebeuren. Soms voel je je heel goed en je kan dan zoveel pijn hebben op het podium dat de goesting vlug over is. Maar al bij al doe ik het super graag. Uiteindelijk mogen we niet vergeten dat we daar wel staan. Dat kan soms moeilijk zijn ,want je lichaam kan echt helemaal pijn doen. Dan vergeet je soms dat je in Cats staat. Maar als ik me er genoeg aan herinner, dan geniet ik er wel altijd van.

Ik zou zeker nog een nieuw jaarcontract hier in Parijs willen doen. Maar echt wonen, liever niet

Hoe fel leeft musical hier in Parijs?

Niet zo fel als in London jammer genoeg. Ze kunnen een productie nog wel een jaar laten staan omdat het een grootstad is, maar het is niet altijd even gemakkelijk. ’t Is niet dat de zalen altijd bomvol zitten.

Er is wel veel promo gemaakt op de Franse TV, was jij daar ook bij?

Dat was voornamelijk Grisabella met haar song (Ma Vie / Memory). Maar wat we nu ook wel gemaakt hebben, is de internationale promofilm voor de nieuwe versie van Cats. Die gaan ze overal gebruiken waar de show zal komen, dat is wel heel leuk. De Rum Tum Tugger is vernieuwd en de kostuums zijn toch ook opgefrist. Dus als je nu ergens op een site klikt, dan zie je ons. Dat was ook wel een leuke ervaring. We hebben die opnames gemaakt met het Engelse team, dat was echt super om te doen. Het is ook wel een mooi resultaat.

Jullie spelen nog tot en met 3 juli, wat gaat je gevoel dan zijn?

Dat zal toch wel raar zijn. Ik woon hier nu toch al een hele tijd, dus dan ga ik terug naar België. Enerzijds zal het even moeilijk zijn. Al die mensen die je bijna niet meer gaat terugzien, alhoewel ik hoop van wel natuurlijk! Maar niet zo intensief als nu. En dat het gedaan is, zal niet zo fijn zijn, maar langs de andere kant zal het niet slecht zijn voor ons lichaam om een pauze te hebben. Daar gaat echt iedereen mee akkoord, want het is gewoon heel belastend.

Je woont in Parijs, hoe valt dat mee als jonge Vlaamse uit Herne?

Het is iets totaal anders natuurlijk (lacht). Parijs is helemaal niet te vergelijken met van waar ik kom. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik tijdens de balletschool in Antwerpen op internaat zat en daarna op kot in Brussel. Dus ik ben het al wel gewoon van in de stad te leven. Maar Parijs vind ik nog net te druk om er effectief te wonen. Daarmee vond ik het ook leuk dat Cats een einddatum had. Maar ik zou zeker nog een nieuw jaarcontract hier willen doen. Mocht dat ooit nog eens kunnen waar zijn. Maar echt wonen, dat zou ik hier niet willen doen. Het is hier heel klein wonen en ook vreselijk duur. Maar het is en blijft een hele fijne ervaring want Parijs leeft echt.

Wat zijn je plannen voor na 3 juli?

Dan ga ik eerst een paar maanden vakantie nemen bij mijn ouders thuis. Daarna ga ik naar Nederland. Daar zal ik in Amsterdam gaan wonen bij mijn vriend, Martijn Claes. Hij speelt in Soldaat van Oranje. Eind september starten de repetities voor de musical A Chorus Line. Super tof, ik ben heel blij dat ik dat mag gaan doen. Het is iets totaal anders, maar ook met veel dans en een heel mooi verhaal. Het wordt een toer in Nederland, daar heb ik ook wel veel zin in.

Eind september starten de repetities voor de musical A Chorus Line. Ik ben heel blij dat ik dat mag gaan doen

Heb je geen auditie gedaan voor The Phantom Of The Opera die hier in Parijs komt?

Neen, ik was op dat moment geblesseerd. Ik wist toen ook al dat ik in A Chorus Line ging meedoen, dus had het ook niet veel zin om mijn schouder te forceren. Ik vond het ook wel leuk om eens naar Nederland te kunnen gaan, dus dat kwam allemaal mooi uit. Anders had ik waarschijnlijk wel meegedaan hoor.

Het Théâtre Mogador is een fantastisch mooie plek. Wat doet dat met een artiest om daar te staan?

Dat is iets dat je moet koesteren. Het is niet zo waarschijnlijk om in zo’n mooi theater te staan. Als je een toer doet dan kom je in alle soorten zalen. Die zijn daarom niet slechter, maar zo’n mooi theater is echt heel fijn. Het is dan ook heel mooi, een klassieke sfeer. Het geeft ook de indruk van niet immens groot te zijn. Er kan nochtans toch wat volk in. Er zijn drie ruime verdiepen.

Dan mag je ook nog een paar Vibes-vraagjes trekken:

Zalig! Deze is hilarisch! “Wanneer heb je voor het laatst geweldig gegeten?” (lacht).

Ik kan zalig genieten van lang en uitgebreid te brunchen. Vorige week zondag ben ik met mijn vriendin heel uitgebreid gaan brunchen in een kleine koffiebar aan La République. Dat was allemaal heel vers en lekker. Quiches, groenten waar ik nog nooit van gehoord had. Ik vind het altijd super om nieuwe dingen te ontdekken.

Sinds ik hier werk ben ik niet echt zot vermagerd, maar in spiermassa ben ik wel bijgekomen. Zeker mijn dijspieren

Moet je hard letten op wat je eet?

De show is wel heel intensief. Sinds ik hier werk ben ik niet echt zot vermagerd, maar in spiermassa ben ik wel bijgekomen. Zeker mijn dijspieren. Dat is bij iedereen zo, want we mogen eigenlijk nooit helemaal gestrekt staan, we moeten altijd in plié staan. De dijen worden dus zwaar geoefend. Ik moet dus niet constant met mijn eten bezig zijn, maar ik moet me ook niet gaan volproppen natuurlijk. We moeten er nog een beetje deftig uitzien in ons kattenpak (lacht). Het is dan wel redelijk elastisch. Ze zijn zodanig gemaakt dat je bijna niet merkt dat je ze aan hebt. Buiten de beenwarmers en armwarmers en die ketting. Maar het pak op zich is echt wel fijn om aan te hebben. Je kan er heel goed in bewegen. Dat moet natuurlijk ook.

Een tweede Vibes-vraagje?

OK, we proberen er nog een: “Als je er voor kon kiezen om voor altijd een bepaalde leeftijd te hebben, welke zou dat dan zijn?”

Maar ik ben nog jong hé. Dat is moeilijk. Ik ben nu 22 jaar, maar ik denk dat je tussen je 25 en 30 een mooie leeftijd hebt. Dan heb je al een degelijk overzicht van hoe je leven er uitziet. 30 is misschien al wat te oud. Einde 20 ergens dus. Net voor de aftakeling begint (lacht).

Cats Le Musical speelt nog tot en met zondag 3 juli in Théâtre Mogador te Parijs. Meer info & tickets vind je op www.catsthemusical.com.

Door Patrick Defort

Foto’s Jemima: Patrick Defort / Marie L
Foto poederballerina: Emily Van Den Broucke