NINE

Als het Koninklijk Conservatorium Brussel een voorstelling met zijn studenten aankondigt, wordt daar reikhalzend naar uitgekeken. Niet alleen door de familie en vrienden die hen een hart onder de riem willen steken, maar evengoed door iedereen die nieuwsgierig is naar jong talent dat buiten de lijntjes durft te kleuren. Jonge leeuwen die het aandurven om een stuk te kiezen die verre van alledaags is, en dat bovendien nog op een bijzondere manier weten te brengen. Althans, als ze hun reputatie in stand willen houden.

Humor en drama door elkaar verweven

We zijn hier om ons te laten verrassen met Nine, een musical die gebaseerd is op de semi-autobiografische film 8 1/2 van Frederico Fellini uit 1963. Een tweede poging eigenlijk, om er een musical van te maken, want een eerste script is nooit voorbij de kritische producenten en hun regisseur geraakt. Pas toen Arthur Kopit het volledig herschreef, en voor de muziek en liedteksten met Maury Yeston ging werken, was het resultaat voor de producenten voldoende bevredigend. In mei van 1982 ging Nine in een regie van Tommy Tune op Broadway in première, en dat voor 729 voorstellingen lang.

We zijn in Venetië, en Guido Contini nadert de veertig. Hij vecht tegen een midlifecrisis en een writer’s block. In een poging om een nieuw filmscript te schrijven, vlucht hij in zijn verbeelding, in zijn verleden en de stemmen in zijn hoofd. Het zijn de stemmen van de vrouwen die hij vurig heeft liefgehad, zijn muzes. Guido Contini is niet enkel in zijn inspiratie vastgelopen, maar ook in zijn huwelijk. In een poging om terug wat rust te vinden en zijn huwelijk met Luisa Del Forno te redden, zijn ze naar een spa in Venetië gekomen. Maar hij wordt opgejaagd door de pers die heel opdringerige vragen stellen, door zijn fans, door zijn producente Liliane La Fleur die aandringt om een musical te maken, en door recensente Stéphanie Necrophorus. Hij wordt lastig gevallen door zijn maîtresse Carla Albanese en filmster Claudia Nardi, de muze van zijn grootste successen.

Maar hij heeft vooral last van zichzelf. Hij vervalt in gelukzalig dagdromen over zijn kinderjaren en alle vrouwen in zijn leven. Zijn fantasie wordt zijn realiteit in visioenen met zijn moeder, die hij op heel jonge leeftijd heeft verloren, en met de hoer Saraghina die ooit voor hem op een strand danste en hem over de liefde leerde. Maar ook met de paters en de nonnen, en de trauma’s van de katholieke kostschool. Uiteindelijk schrijft hij zijn script. En al die tijd kijkt zijn vrouw Luisa toe. Haar liefde verteerd door angst voor haar man en een steeds groter wordende ontzetting over hun leven. 

Wat de regie betreft zijn we overdonderd en bevoorrecht dit stuk te mogen zien in deze uitvoering

Geen verhaal om er een familievoorstelling van te maken, en regisseur Brecht Callewaert heeft er duidelijk nooit de intentie toe gehad. Voor de studenten was het vooral grenzen verleggen, en met lef en overtuiging het publiek raken met een kei van een voorstelling. Wat de regie betreft zijn we overdonderd en bevoorrecht dit stuk te mogen zien in deze uitvoering. De composities van de scènes zijn krachtig en choreografisch heel verrassend. De regisseur weet op een vrij beperkte ruimte een haast onbegrensde diversiteit aan beelden te creëren, en maakt daarvoor bijna enkel gebruik van een draaiende schijf en enkele stoelen. Om van scène naar scène te evolueren drijven de acteurs op heel complexe choreografieën die ze op een verbazingwekkend vlotte, zelfs ogenschijnlijk nonchalante manier tot een goed einde weten te brengen.

Humor en drama zijn door elkaar verweven en accentueren de droombeelden van Contini. Romantiek en seksuele passie vloeien door elkaar waardoor de actrices nagenoeg alle gêne overboord moeten gooien en voluit voor de verleiding moeten gaan. De grens tussen sensualiteit en ordinair bloot is op zo momenten vrij dun, maar hier wordt deze grens nooit overschreden. Doch spelen ze ongeremd en mijden ze helemaal de uitdagingen niet om het publiek constant te confronteren met hun vrouwelijkheid die benadrukt wordt door de fijne “kledij”. Niettemin kunnen de studenten in het eerste deel een vleugje zenuwachtigheid niet helemaal verbergen, maar daar zal de aanwezigheid van een jury wel voor iets tussen zitten.

Niet tegenstaande het eerste deel iets luchtiger is dan het tweede deel, waarin de emoties sterk oplaaien, komt de kwaliteit van de studenten in het tweede deel meer tot zijn recht. Vocaal sterke elementen die hier en daar ongetwijfeld kippenvel op de armen van de kritische toeschouwer kunnen forceren. Het orkest legt hierbij de kers op de taart met een feilloze begeleiding, en de uitvoering van de heel mooie muziek. Qua inleving staan de studenten ruimschoots hun mannetje, met een paar uitschieters die een bijzonder sterke indruk nalaten. De éne mannelijk rol moet door twee acteurs worden gespeeld, en dat wordt dermate creatief opgelost dat het zelfs een meerwaarde biedt aan het geheel. De mannen worden in het eerste deel ietwat overspeeld door het vrouwelijk geweld, maar ze maken in het tweede deel veel goed en kunnen uiteindelijk overtuigen.

Voor de studenten was het vooral grenzen verleggen, en met lef en overtuiging het publiek raken met een kei van een voorstelling

Het publiek zit rond het speelveld, en er wordt vaak gespeeld op de draaiende schijf. Daardoor is de mimiek, die voor de meeste personages van cruciaal belang is, niet altijd zichtbaar. Door gebruik te maken van projecties met live gedraaid beeldmateriaal wordt dat goed opgelost. Het past trouwens perfect in de sfeer en de essentie van het stuk. Dit gezegd zijnde, kunnen we bevestigen dat de studenten van het Bachelor 3 de reputatie van het KCB hoog hebben weten te houden. 

Nine is nog tot en met 14 december te zien in het theater van het Conservatorium te Anderlecht. Meer informatie & tickets via kcbmusical.yapsody.com.

Door Jean Paul De Corte

Foto’s: Lauranne Cleenwerck