Nick Delafontaine
Mémoire Perdue presenteert met Speed The Plow een puur satirisch zicht in de achterkamertjes van de cinema. Dit stuk, in 1988 geschreven door David Mamet, blijkt inhoudelijk nog altijd zeer actueel te zijn. Met drie acteurs op de scène, brengt het jonge gezelschap de verborgen macht van de filmproducers levendig op de scène. Musical Vives sprak met regisseur en medebezieler Nick Delafontaine.
Alles op één spoor zetten
Hoe ben je bij dit stuk terechtgekomen?
Dat is eigenlijk een goede vraag! Na het succes van Skylight en Duivelsengel waren we op zoek naar een derde productie die in de lijn zou liggen van wat we met Mémoire Perdue juist willen doen. We hebben van in het begin gezegd dat we heel graag repertoirestukken die vroeger gespeeld werden en/of al een tijdje niet meer gebracht worden willen spelen. Ik moet eerlijk toegeven dat dit niet zo simpel was. We zijn samen met Hans Ligtvoet op zoek gegaan naar een stuk dat ideaal zou zijn om te vertellen wat we graag wouden. Ik denk dat we ongeveer een twintigtal stukken hebben gelezen voor ik ineens dacht aan mijn goede vriend David Mamet. Ik heb daar vier jaar geleden een stuk van geregisseerd: Glengarry Glen Ross. Ik was verzot op de dialogen daarvan, dat is ook iets waarvoor Mamet toch wel gekend is. Hans had al eens over Speed The Plow gehoord en stelde voor om dat eens te lezen. Toen ik het las was ik eigenlijk onmiddellijk verkocht. Ten eerste omdat ik heel erg geïnteresseerd ben in de filmwereld en ten tweede omdat het de snelheid in tekst mij enorm hard aansprak. Twee ‘Grote Mannen’ in hun kantoor die dan even de filmwereld analyseren. Daarbij de seksuele intimidatie die de dag van vandaag heel actueel is. Toen het stuk gecreëerd werd in 1988 was dat ook al zo, het is schrijnend om te zien dat er al die jaren eigenlijk niets veranderd is. Dat allemaal samen opgeteld maakte dat het voor mij een ideale derde productie leek.
Hoe geef je dan een vorm aan die tekst als regisseur?
Bij mij gaat dat redelijk organisch. In die zin dat ik totaal niet voorbereid ben als regisseur. Ik ken het stuk wel van buiten en ik weet waar we naartoe gaan. Ik weet wat het inhoudt, maar geniet ervan om dan te beginnen boetseren als aan een blok klei, samen met de acteurs. Het is voor mij een teamwerk, altijd. Dat is ook de reden waarom het werkt, denk ik. Ik vind het geweldig om te zien wat acteurs met hun teksten en personage doen. Ik kom daar dan bij en probeer hen zoveel mogelijk op een recht spoor te krijgen zodat alles op dezelfde trein terechtkomt. Dan krijgt het publiek enkel die treinrit te zien. Ik geniet daar enorm hard van, om acteurs op één lijn te krijgen en een voorstelling te brengen die de mensen bijblijft. Dat was het geval met Skylight en Duivelsengel. Dus ik werk er altijd heel hard aan en ik leg de lat ook altijd hoger en hoger om dat niveau terug te halen. Met Speed The Plow denk ik dat we toch weer een heel mooi werk afleveren.
Toen ik het las was ik eigenlijk onmiddellijk verkocht. Ten eerste omdat ik heel erg geïnteresseerd ben in de filmwereld en ten tweede omdat het de snelheid in tekst mij enorm hard aansprak
Wat is het moeilijkste voor jou bij dit stuk?
De snelheid van het stuk, denk ik. De moeilijkheid in de tekst, de spitse dialogen die als een mikmak in elkaar schakelen is zo moeilijk. Ik vergelijk het vaak met een Sondheim. Hij componeert hele mooie melodieën, maar maakt het even vaak zeer moeilijk voor de zangers en de acteurs omdat er te veel woorden op een notenbalk passen. Ik versta perfect wat ze daarmee bedoelen omdat in dit geval je als acteur de tijd niet hebt om na te denken. Het moet klaarliggen. Wat ik geweldig vind is dat je het plezier bij de acteurs ervan af ziet spetteren. Dat te kunnen coachen en de juiste weg aan te geven en dan vooral de comedy eruit halen, wat niet onbelangrijk is, is prachtig. Het belangrijkste is dat we ons amuseren!
Speed The Plow speelt nog tot en met 28 oktober in Theater Het Klokhuis te Antwerpen. Informatie & tickets vind je op www.memoireperdue.be.
Door Patrick Defort
Foto’s: Patrick Defort