Nathalie Meskens
Net als vriendin Clara Cleymans speelt Nathalie Meskens in 40-45 de vriendin van Louis, het personage gespeeld door Jonas Van Geel. Daar waar Clara al ervaring heeft met het musicalwereldje, is dit voor Nathalie een nieuw gegeven. Maar wel eentje waar ze zichzelf met heel veel plezier in smijt om met alle medewerkers, van 40-45 een spectaculaire beleving te maken. Musical Vibes sprak met haar.
Ik zit zelf op hete kolen
Hoe ben je in deze musical terechtgekomen?
Heel simpel: omdat ze me gevraagd hebben! (lacht). Ongeveer drie jaar geleden belde Frank Van Laecke me en hij stelde het project voor. Dan vroeg hij of ik zin had om mee te doen. Omdat ik 14-18 echt wel heel indrukwekkend vond, had ik zoiets van: “Ik wil hier nu wél aan meedoen”. Ik ben niet iemand die veel musicals gaat kijken. Ik doe dat wel graag en als kind heb ik er heel veel gezien. Voor mij komen de drie disciplines, dans, spel en zang daarin samen. Maar op mijn achttiende heb ik toch besloten om naar de toneelschool te gaan en een acteursopleiding te volgen. Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met musicals. Soms kan ik er niet in meegaan en soms juist wel. Ik moet zeggen dat 40-45 voor mij persoonlijk geen gewone musical is. Toch al zeker geen doorsnee musical. Het is voor mij een soort filmisch live spektakel. Het overstijgt alles van wat je denkt te kennen of te kunnen voorspellen van wat er gaat gebeuren! Dat live gebeuren en het spektakel, met muziek die cinematografisch is, maakt allemaal dat het voor mij eens zo’n grote eer is om hier een onderdeel van te mogen uitmaken.
Dan sta je daar te repeteren, hoe voel je je dan?
Zo’n repetities, in het begin is dat heel onaantrekkelijk hé. Je zit in een heel grote hangar die ze dan ‘black box’ noemen. Je kan niet klein spelen, want dan hoort de regisseur amper wat je doet. Dat is allemaal een beetje zoeken en voelt toch bevreemdend aan. Het veilige één op één is weg. Het is iets heel anders, wat niet erg is. Je bent een heel klein onderdeeltje van een gigantisch gebeuren, van een enorme machine. Wat de tribune straks gaat doen is even belangrijk als wat ik ga spelen, dus dat maakt je wel heel nederig. Dat vind ik eigenlijk wel heel tof. Ik ben gewend om mijn eigen producties te doen, zelf aan het roer te staan en de lakens uit te delen, bij manier van spreken, nu geniet ik enorm van het omgekeerde. Ik krijg mijn planning en er wordt me gezegd wat er van mij verwacht wordt. Dat vind ik prachtig aan de musicalwereld. Die organisatie, het respect voor de artiesten en naar de productie toe, dat is wel iets dat we in andere producties misschien wel wat meer zouden mogen hebben. Bij de cd opnames stond ik letterlijk met mijn mond vol tanden. Ik mocht meezingen met het orkest om een bepaald ritme te bepalen in een nummer dat ik met Jonas moet zingen. Die ervaring om met een 60-koppig orkest van dit kaliber te mogen werken is heel indrukwekkend! Dat is om duimen en vingers af te likken! Daar kan ik heel hard van genieten. Ik ben een beetje zoals een blij kind dat elke dag iets nieuws en leuks mag doen.
Het is voor mij een soort filmisch live spektakel. Het overstijgt alles van wat je denkt te kennen of te kunnen voorspellen van wat er gaat gebeuren!
Hebben jullie er al een idee van hoe groot het gaat worden?
Het woord spectaculair is alvast niet ongepast, op alle vlakken, vind ik. Het belangrijkste is wel dat de beleving overeind blijft. Hoe spectaculair of hoe simpel sommige dingen gaan zijn, als de mensen maar geraakt worden en met de juiste boodschap naar buiten gaan. De inhoud blijft wat hij is. Ik heb net met de auteur van een Hebreeuws nummer gepraat. Dat nummer vertelt over wat er gaat gebeuren. Het komt op het moment dat mijn personage, Sarah, een visioen krijgt waardoor ze beginnen te snappen wat er aan de hand is. Je kan heel moeilijk een gesprek hebben met die man, zonder geëmotioneerd te geraken. Dat merk ik tijdens de repetities ook, ik heb al veel staan wenen! Vroeger had ik al eens een hulpmiddeltje nodig om te kunnen wenen, dat gaat niet altijd zomaar op commando, maar hier, wanneer je luistert naar de tekst en naar de muziek…. Het is dan ook geen plezante inhoud. Het is enorm hard en triestig. Ik heb mijn moeder al verwittigd om een doos zakdoekjes mee te brengen, geen klein pakje, want dat zou niet goed komen (lacht).
Ik ben een beetje zoals een blij kind dat elke dag iets nieuws en leuks mag doen
Hoe denk je er over zo’n zes maanden in te staan?
Geen idee… Ik weet bij wijze van spreken niet waar we morgen naartoe gaan. Het is voor mij een heel onbekend terrein. Ik heb echt geen idee, je moet dat echt binnen zes maanden nog eens terug komen vragen. Ik moet soms denken aan heel grote momenten in mensen hun leven. Puur op vlak van carrière is dit enorm. Ik heb geen idee van wat te verwachten. Ik zit zelf op hete kolen!
De spektakelmusical 40-45 kan je vanaf 7 oktober 2018 in het Studio 100 Pop-Up Theater te Puurs gaan bekijken. Meer informatie & tickets op www.40-45.live.
Door Patrick Defort
Foto’s: Wendy de Noier