Moniek Boersma

In deze Corona tijden zijn er jammer genoeg geen musicals die kunnen bezichtigd worden, maar toen Musical Vibes in oktober de musical Ghost in Parijs ging bekijken kregen we de kans om de hoofdrolspeelster, Moniek Boersma, een aantal vragen te stellen na de voorstelling.

Een Nederlandse in Parijs

Hoe vind je dat het gegaan is?

Ik denk dat het een hele goede show was vandaag. De zaal reageerde goed, ik heb er dus een goed gevoel aan overgehouden!

Je speelt in Parijs, dus de voorstelling is in het Frans. Ben je nerveuzer om een voorstelling in het Frans te doen dan een voorstelling in je moedertaal?

Nu niet meer, maar ik heb meer tijd nodig gehad om de rol eigen te maken: ik moest aan mijn accent werken, de klemtonen liggen anders bij het Frans. Nu de voorstellingen lopen en de tekst erin zit, kan ik ermee spelen en voel ik me een stuk vrijer.

Wat gaf je de aanzet om naar Frankrijk te komen?

Dat is een lang verhaal. Ik was twintig jaar toen ik besloot om Frans te leren, aangezien ik er op school niets van bakte. We gingen elke zomer op vakantie in Frankrijk en ik kon alleen ‘une baguette, s’il vous plait’ zeggen en voor de rest hield het er wel mee op (lacht). Ik heb toen ik les nam extreem veel geleerd en heb later een muziekstage in het Frans gedaan en daardoor begon de taal echt wel te komen. Na vijf jaar in Nederland had ik samen met mijn vriend het project om in Frankrijk te gaan wonen. Er kwam toen een auditie voorbij, ik heb het erop gewaagd en heb hem gekregen. Het was in een Cabaret in de Elzas. Ik ben die Cabaret binnengestapt en ben nooit meer uit Frankrijk vertrokken (lacht).

Ik vind Nederland een heel leuk land, maar voor mijn werk kan ik zoveel meer doen hier

Vind je het nu leuker hier dan in Nederland?

Ja. Ik vind Nederland een heel leuk land, maar voor mijn werk kan ik zoveel meer doen hier. We wonen inmiddels in Zuid-Frankrijk en daar heb ik super veel werk in de zomer, dus ik leef nu gewoon van het artiestenbestaan. In Nederland was dat bijna niet te doen. Ik was blij als ik daar even hier en daar kon zingen, maar ik moest lerares worden of in de horeca gaan. Dat is hier echt totaal niet nodig. Ik vind het Franse leven ook gewoon heel lekker: lekker eten, lekker wijntje (lacht).

Wat vind je van je rol als Molly?

Geweldig. Ik denk dat Molly één van de mooiste rollen is om te spelen: ze maakt zoveel door, het gaat van liefde naar schok, van woede naar hoop. Er zijn zoveel emoties waar ze doorheen gaat gedurende de show. Er zijn maar weinig rollen die dat allemaal doorgaan op deze manier en daarbij liedjes mogen zingen. Ik vind het fantastisch. Ik geniet echt letterlijk van elke show die ik hier doe.

Hoe bereid je je dan voor op die emoties?

In het begin van de voorstelling is alles relaxed, maar vanaf het zwaarder wordt ga ik even naar mijn kleedkamer om te in te leven in de rol.

Ik denk dat Molly één van de mooiste rollen is om te spelen: ze maakt zoveel door, het gaat van liefde naar schok, van woede naar hoop

Je vriend, Sam, sterft en komt daarna terug als geest. Het lijkt heel moeilijk om met iemand te spelen die eigenlijk niemand kan zien. Hoe vind jij dat?

Het is inderdaad heel lastig en het was voor hem ook heel moeilijk, omdat hij geen enkel contact heeft met mensen. In het begin hebben we er kei hard om moeten lachen, omdat het vaak voorviel dat we elkaar aankeken en na een tijd maakte we er dan een weddenschap van: ‘elke keer als je me aankijkt, betaal je me een biertje’ (lacht). Je went er aan en na een tijd, moet ik toegeven, zie je hem niet meer.

Hoewel Sam al heel vroeg sterf, eindigt de voorstelling met een positieve noot. Ben jij ook blij dat je positief kan eindigen, ook al sterft je vriend in de voorstelling?

Zeker, zo kan je het ook afsluiten. Ik vind dat één van de mooiste momenten uit de voorstelling. Het laat zien dat het goed is, dat hij mag gaan. Het is rond.

Door Amber Degeest

Foto’s: Patrick Defort
Scenefoto’s: Alessandro Pinna