Mira Delbaen

Als Marie Duplessis moet Mira Delbaen niet alleen de grenzen van haar personage opzoeken, ook haar eigen grenzen worden op de proef gesteld. Maar ze vindt dat nu net een van de plezantste zaken in een rol. Musical Vibes sprak met haar.

Een gestoord wijf

Mira, wie is Marie? 

Ik vind haar een heel bijzondere vrouw. Ze is een prostituée. Niet van in het begin, maar omdat ze lijdt aan tuberculose en haar doktersrekeningen de pan uit swingen, kan ze zich beter omringen door rijke mannen. Is dat dan fout? Geen idee. Zij had op dat moment het idee dat zij dat nodig had. Ik zou dat persoonlijk niet doen, maar soms zie je geen andere uitweg. Ze is stervende en heeft een heel groot ‘je m’en foutisme’ over haar. Dat vind ik wel tof. Ze heeft zoiets van: “Kom maar op wereld”. Haar emoties schommelen wel heel erg. Dat maakt het als actrice alleen maar interessanter om te spelen. Ze heeft een heel harde jeugd gehad, haar losbandigheid en levenshouding komt niet zomaar ergens vandaan. Het is een soort van reactie op het leven dat ze had in haar jeugd. Ineens kon doen wat ze wou en was ze helemaal vrij. Zeker als ze omringd was door rijke mannen kon ze kopen wat ze wou, doen en laten wat ze wou.

Ze had er alleen niet op gerekend om op een gegeven moment ook echt verliefd te worden. Iemand graag zien, daar is lef voor nodig en misschien had ze dat niet. Dat is wat we in deze voorstelling net iets anders doen dan in de meeste verhalen rond haar. Alexandre Dumas is haar grote liefde. Prachtig natuurlijk, maar uiteindelijk is zij toch degene die niet voor hem kiest. Uit angst, omdat hij haar leven niet kan betalen. Dan keert ze terug om toch met een van haar hertogen te trouwen. Ik heb het daar zelf best moeilijk mee. Dat is heel gek, want ik hou wel van verrassende wendingen in een stuk, maar ik hou toch ook van happy endings. Dat ga je bij Marie niet vinden. Ik hou er van dat iemand kiest voor de grote liefde, ik ben zelf zo ingesteld. Als er liefde in de wereld is, moeten we daar toch voor gaan?! Maar bij haar is dat niet het geval. Zij heeft heel wat praktische rompslomp die haar weerhoudt om dat te doen. Dan ga je daar zelf ook over nadenken. Ze is heel ver van wie ik ben eigenlijk, ze is volledig ongeremd op elk gebied. 

Voor deze rol moet ik echt fysiek trainen. Dat klinkt stom, maar het is echt een stevige rol. Er zijn 60 bladzijden script, ik denk dat ik er op 59 voorkom

Hoe zwaar is de rol? 

Ja, die is best pittig. Ik schrok er zelf ook van. Je start altijd met een soort enthousiasme aan een project. Dat enthousiasme blijft dan wel, maar voor deze rol moet ik echt fysiek trainen. Dat klinkt stom, maar het is echt een stevige rol. Er zijn 60 bladzijden script, ik denk dat ik er op 59 voorkom. Eigenlijk op 60, maar die laatste is niet meer zo levendig (lacht). Dus heel wat nummers en choreo’s. Dat is natuurlijk musical, maar ik denk niet dat ik ooit hiervoor al op zo’n manier een personage heb moeten vorm geven. Ze gaat ook heel erg in extremen. Het is dus best zwaar, maar ik vind het voornamelijk heel leuk. Het is ook ontzettend hard zoeken naar wie ze is, hoe ze handelt. Ik wil mijn lijnen vinden, daar een goede boog van maken. Ik wil Marie de kans geven om te tonen wie ze is, zonder iets te verbloemen. Er zit een beetje duistere humor in en ik vind het fijn om daar de grens van op te zoeken. Deze voorstelling draait echt rond grenzen. Zien hoe ver ik als Marie kan gaan naar het publiek toe en naar mijn medespelers toe. Zonder afbreuk te doen aan wie ze was, want ik vind niet dat ze fout was. Ze is gewoon wie ze is, heel oprecht. Dat wil ik kunnen laten zien. Het is ook aftasten naar je eigen grenzen als acteur. Ook de interactie met het publiek. Het is een Australische musical, ik denk dat het Australische publiek voor meer open staat dan het Vlaamse. Ik denk dat wij als publiek ook iets geremder zijn. Dat is ook een kwestie van aanvoelen. 

Kende je Rudi en Dieter al? 

Ik heb met beide niet op school gezeten. Dat is heel straf. Dieter was reeds afgestudeerd toen ik begon en Rudi was er nog niet. Ik kende ze allebei al wel. Mijn man (Pieter Klinck) heeft met Dieter samengespeeld in De Heksen. Ik heb de rol van Wanda Joosten in die voorstelling overgenomen, maar nooit met Dieter gespeeld. Dat kwam nooit uit. Ik wilde wel altijd graag samen met hem spelen. We hebben ooit Sinterklaas voorstellingen samen gedaan. Wat voor echt komische taferelen heeft gezorgd. Met Rudi heb ik mee geregisseerd in een concertante van Les Misérables in Ternat. Het is echt heel fijn met die jongens. Het is zo grappig hoe je op korte tijd mekaar ontzettend goed kent. Zo’n productie is altijd een beetje een familie worden. Dat is eigenlijk wel iets magisch. Als Marie moet ik toch een paar grenzen over, ook samen met hen. Dat kan je alleen maar met iemand die je vertrouwt. Ik moet hen heel erg vertrouwen en dat gebeurt ook effectief. Ze zijn allebei heel respectvol, er is niks waar ik me niet goed bij voel. Ik ben heel dankbaar dat dat respect er zo absoluut is. Ik hoop dat zij hetzelfde gevoel hebben, want in deze voorstelling moet je je echt aan elkaar geven. De scènes met Dumas zijn bijvoorbeeld oprecht intieme scènes. Daar moet je echt in elkaars bubbel kruipen en dat van de ander toelaten. Super collega’s!

Ik was direct gewonnen voor het hele concept. Die Marie was zo’n gestoord wijf dat ik me onmiddellijk geroepen voelde 

Hoe loopt de samenwerking met je alternate Saïn? 

Heel goed! Ik heb nog les gegeven aan haar. Vijf jaar geleden in het zevende jaar musical. Ik was toen al fan van haar. Dat is misschien belachelijk om nu te zeggen, maar het was wel zo. Ik herinner me dat nog heel goed. Ze is zoveel matuurder dan de gemiddelde student. Wat ook nodig is. want Marie speel je niet zomaar. Ze is heel erg mee en heel enthousiast. Ze staat ons bij met vanalles, ze focust zich niet alleen maar op de rol. Ze heeft bijvoorbeeld aan de choreografie geholpen. Ik vind haar heel sterk bij de praktische zaken. Op scène kan ze heel goed uitvoeren wat er gezegd wordt. Ik weet niet of ik op dat moment al zo ver was om een dergelijke rol te kunnen dragen. Het is best wel een verantwoordelijkheid, maar zij kan dat. Op het moment dat ze hoorde dat ik Marie ging spelen, stuurde ze me ook meteen een bericht. Ik vond dat toen al direct leuk. Ik heb haar eerste stapjes in musical gezien. Voor mij was ze dat toen al absoluut meer dan waard. Ik denk dat ze zich dat zelf ook nog wel herinnert. 

Welke projecten heb je na Songs for the Fallen? 

Oei, waar mag ik al iets over zeggen… Er zijn een aantal zaken op til, maar van enkele mag ik echt nog niets zeggen. Verder ben ik zelf heel erg bezig met eigen projecten. Op dit moment ben ik een stuk aan het schrijven over Eva Braun. Dat hopen we binnenkort te kunnen uitbouwen. Eva was een heel interessante vrouw. In het algemeen ben ik heel erg bezig met vrouwen van dictators (lacht). Dat is een heel bijzondere materie. Ik wil daar geen dramatische voorstelling van maken maar het op een luchtige manier brengen. Die voorstelling zou ik heel graag in het fort van Breendonk spelen. Ondertussen speel ik nog enkele voorstellingen van Jaak en de Bonenstaak en volgend jaar speel ik nog in een productie mee waar ik niks over mag zeggen. Voor de rest probeer ik heel gericht te werken naar een leven als actrice en mama. Ik ga geen twintig projecten op een jaar aannemen. Ik wil mijn dochter zien opgroeien en haar niet altijd ‘uitbesteden’. 

Deze voorstelling draait echt rond grenzen. Zien hoe ver ik als Marie kan gaan naar het publiek toe en naar mijn medespelers toe

Waarom heb je auditie gedaan voor Songs fort he Fallen? 

Kristel (Lamerichs) heeft me gecontacteerd. Ik had nog nooit met haar samengewerkt en had zelfs nog geen stuk van proMITHEus gezien. Maar ze stelde het zo enthousiast voor en het was zo fijn hoe ze me uitnodigde. Ik was direct gewonnen voor het hele concept. Die Marie was zo’n gestoord wijf dat ik me onmiddellijk geroepen voelde. Ik kreeg dan alle informatie voor de auditie en was heel dankbaar dat we eindelijk eens een tekst mochten brengen. Vaak draait het bij audities om zang of om dans. In Songs of the Fallen is komische timing echter van groot belang. Dus we moesten de openingsmonoloog brengen. Ik heb me daar direct op gesmeten, want ik vond het enorm leuk om dat te mogen doen! Het is echt fijn dat je eens bagage hebt om aan een auditie te beginnen. Ik vind dat ook niet erg om dat dan voor te bereiden. Ik heb dan ook een scène met Rudi gespeeld en dat klikte enorm. Ik hoopte echt wel dat ik de rol zou krijgen. En toen kreeg ik een mailtje.. Dat wijst meestal op slecht nieuws. Ik was al teleurgesteld, maar dan stond daar in dat ze met mij in zee wilden gaan! Super gewoon!

Je mag ook nog een Vibes-vraagje trekken: 

Als je een feestje zou geven, wat voor een zou het zijn en ter gelegenheid van wat? 

Dat is nu echt een topvraag voor mezelf! Ik heb namelijk nog nooit een feestje gegeven op mijn trouwfeest na. Waarom? Omdat ik dat moeilijk vind! Ik zou eigenlijk wel eens ‘out of the blue’ een feestje willen geven. Ik zou het wel heel triest vinden als ik veel mensen zou uitnodigen en er komt niemand. Dat is een angst die ik heb. Dus gewoon een feestje ter gelegenheid van niks geven, het liefst nog ongepland. Maar wel gezellig en liefdevol. Ik hou heel veel van warme mensen. Ik heb een vriendin die elk jaar een feestje doet en dat is altijd lief en gezellig.

Songs for the Fallen is vanaf 10 maart 2017 te zien in het Fakkeltheater in Antwerpen en daarna op verschillende locaties in Vlaanderen. Tickets & meer informatie via www.promitheus.be.

Door Parick Defort

Foto’s: Klaas Vanderperren