Michiel De Meyer en Charlotte Campion

BSO-producties brengt binnenkort de musical The Last Five Years, al is musical niet echt het juiste woord. Deze voorstelling wordt gespeeld door twee acteurs: Charlotte Campion die Cathy vertolkt en Michiel De Meyer die de rol van Jamie op zich neemt. Het verhaal gaat over een koppel dat terugkijkt op hun vijfjarige relatie, maar Cathy begint vanachter en Jamie in het begin van hun relatie. Een sterk verhaal met Manu Jacobs als artistiek leider en Fio Van Steenlandt als orkestleider.

Alles valt geleidelijk aan als een puzzel in elkaar

Kunnen jullie even uitleggen waar het over gaat?

Michiel: Het gaat eigenlijk over twee mensen die vijf jaar lang een relatie hebben gehad, maar die relatie is geëindigd en dat hoor je in het eerste lied: het lied dat Charlotte zingt. Daar begint het stuk mee en je ziet het leven van de jongen en het leven van het meisje door elkaar, maar bij de vrouw begint het achteraan de relatie van vijf jaar en bij de man begint het van voor. Zo zie je dus hoe ze op elkaar verliefd geworden zijn, maar ook waar het mis is gegaan en hoe het komt dat de relatie spaak gelopen is.

Wat is dan het speciale aan deze musical?

Michiel: Het is doorgecomponeerd.

Charlotte: Het is inderdaad doorgecomponeerd en ik denk dat het speciale is, zoals Michiel daarnet zei, dat het niet in chronologische volgorde is. Het einde is het begin bij mij en bij hem is het begin echt het begin en je komt zo langzaamaan door de voorstelling meer te weten. Ik zing bijvoorbeeld dingen waarvan je denkt: ‘Ik snap het nog niet goed’, en dan naar het einde van de voorstelling komt Jamie daar bijvoorbeeld bij en dan snap je het wel. Alles valt dus in een puzzel samen.

Michiel: Wat ook speciaal is, is dat het over een koppel gaat, maar wij hebben eigenlijk geen enkel lied samen.

Charlotte: Ja, eentje, en dan nog is daar eigenlijk niet zoveel samen gezongen.

Michiel: Amper vijf zinnetjes dus het is een voorstelling met maar twee mensen, maar die hebben niks samen in die voorstelling.

Op podium staan we alleen met z’n tweeën. Dat gaat wel leuk zijn, maar moeilijk om met elkaar te spelen, en niet samen te spelen

Is het dan leuk om met twee op het podium te staan?

Charlotte: We zijn nog maar aan het begin van de repetitie dus leuk weten we nog niet (lacht).

Michiel: Ik vond het vandaag al leuk (lacht). Er is ook wel een orkestje van strijkers, dus dat is er sowieso aanwezig.

Charlotte: Dat wel, op podium staan we wel alleen met z’n tweeën. Dat gaat wel leuk zijn, maar moeilijk om met elkaar te spelen, en niet samen te spelen.

Michiel: Ik heb nog nooit zoiets kaal gespeeld, dat is echt het spannendste.

Charlotte: Dat gaat wennen zijn.

Zijn er dan veel aanrakingspunten?

Michiel: Absoluut, want er is natuurlijk het moment waar Jamie en Cathy wel bij elkaar zijn gekomen: dat is het midden van de voorstelling waar alles bij elkaar komt, maar daarna gaan ze meteen weer verder. Dan gaat het weer uit elkaar.

Charlotte: Er zijn dus wel momenten, maar het zijn er niet veel, want we moeten de illusie blijven scheppen dat we in een andere tijd leven. Dat moet je duidelijk maken aan het publiek, dat gaat ook moeilijk zijn. Als je dan nog een keer heel veel gaat samenspelen, gaat het publiek niet meer weten in welke tijd we dan zitten: in haar tijd of in zijn tijd.

Michiel: Ik zou niet graag regisseur willen zijn van dit stuk.

Charlotte: Nee, ik denk dat dit ongelooflijk moeilijk is. Manu mag het hebben (lacht).

Manu: Allez, merci hé!

Je kan het op twee verschillende manieren bekijken. Je kan empathie hebben voor Jamie of voor Cathy

Herkennen jullie jezelf in het personage dat jullie vertolken?

Charlotte: Ja, eigenlijk wel. Cathy is ook, ik zing dat op een gegeven moment, vaak te laat. Dat ben ik ook: ik ben bijna altijd te laat (lacht).

Michiel: Vandaag nog toen we samen naar de repetitie kwamen, was Charlotte te laat (lacht).

Charlotte: Inderdaad, maar voor de rest ook. Cathy is ook zo iemand die niet correct en binnen de lijntjes kleurt. Zo ben ik ook, denk ik. Toch?

Michiel: Ja, zeker Charlotte.

Charlotte: Ze is ook een beetje all over the place en ze wil bijvoorbeeld van alles, dat lukt dan ook niet altijd natuurlijk. Ik herken mezelf wel in haar.

Michiel: Jamie heeft een plan uitgewerkt voor zijn carrière, en dat lukt ook. Hij is echt wel zowat een carrière mannetje. Ik moet eerlijk zeggen dat ik toch ook wel aan het werken ben aan een mooi parcours dus daaraan herken ik mezelf wel in hem. Hij is echt wel heel veel aan het werken, veel met zijn werk bezig, en daardoor verwaarloosd hij misschien wel een klein beetje zijn lief.

Charlotte: Een klein beetje (lacht).

Michiel: Of dat nu juist herkenbaar is of niet… Ik ben wel iemand die, als ik met mijn hoofd bij mijn werk zit, dat ik dan alleen daar oog voor heb. Dan gebeurt het wel dat ik andere dingen verlies dus in dat opzicht ben ik wel één met Jamie.

Het lied dat je daarnet zong, is dat niet exact waar je nu bent in je carrière: waar alles goed gaat?

Michiel: Het is gek, maar het is zo arrogant om te zeggen. In dat nummer dat ik heb gezongen, is hij gecontacteerd: ‘We hebben uw boek gelezen’, Jamie is een schrijver, ‘we gaan die publiceren. Dit is het’, dus dat is vergelijkbaar met: ‘Uw auditie voor Thuis was bangelijk, je hebt de rol.’ Dat is dan het moment dat je denkt: ‘Jezus, ik word bijna elke dag herkend op straat’, dat zit letterlijk in dat nummer. Elke keer als ik dat zing, moet ik een beetje gniffelen (lacht). Dat is een moment van euforie waarin arrogantie niet echt het juiste woord is, maar alles gaat gewoon even goed.

Charlotte: En hij gaat even zweven. Ik denk dat dat een beetje logisch is.

Michiel: Dat is het op dit moment, ik kan dat niet ontkennen, dat alles even goed gaat bij mij. Op dat vlak zijn wij ook wel een beetje gelijkend.

Het is gewoon heel persoonlijk wat je er voor jezelf uithaalt

Nog een laatste vraag: welke boodschap brengt The Last Five years?

Charlotte: Dat is moeilijk, meestal heeft elke musical wel een duidelijke boodschap.

Michiel: Dit heeft wél een duidelijke boodschap!

Charlotte: Ik zeg niet dat het geen boodschap heeft, het heeft wel een boodschap (lacht).

Michiel: Het is moeilijk, want wat is de juiste boodschap?

Charlotte: Ik denk dat je er voor jezelf persoonlijk een boodschap kan uithalen.

Michiel: We hebben er samen al over gediscussieerd daarnet: ‘Hoe zie jij dat?’, zij zegt: ‘Oh, ik vind die Cathy echt leuk, en ik zeg: ‘Maar nee, ik vind Cathy echt saai.’

Charlotte: Hij vindt dat echt een heel saaie, en ik vind haar juist helemaal niet saai. Michiel zegt dan: ‘Jawel, want zij is altijd negatief over zijn carrière, zij moet daar niks van weten’, maar ik denk dat dat ook logisch is. Zijn carrière gaat goed en die van haar gaat minder, hij moet naar verschillende feestjes en Cathy moet maar altijd mee en zij wil ook niet in de schaduw lopen.

Michiel: Ze wil niet de vrouw zijn van.

Charlotte: Inderdaad, en zij gaat daar tegenin. Is dat correct? Misschien niet, maar je kan het op twee verschillende manieren bekijken. Je kan empathie hebben voor Jamie of voor Cathy.

Michiel: Het gaat vooral over een relatiebreuk. Dus wat is de boodschap van de voorstelling? Sommige mensen gaan er dingen in herkennen, denk ik wel. Sommigen gaan na de voorstelling denken: ‘Dit wil ik absoluut zelf niet meemaken’, anderen gaan zeggen: ‘Dit is aan het gebeuren bij mij’, dus er zit wel van alles in.

Charlotte: Ik denk dat het gewoon heel persoonlijk is wat je er voor jezelf uithaalt.

The Last Five Years speelt van 25 tot en met 27 mei in de Rode Zaal van het Fakkeltheater. Meer informatie en tickets vind je op www.bso-producties.be .

Door Amber Degeest

Foto’s: Wendy de Noier