Madame Butterfly
Als laatste opera van het seizoen zet Music Hall Madame Butterfly op het programma. Een opera waarin liefde en verdriet centraal staat die onder muziek is gebracht door Puccini. Een versie met emotie op een sobere manier gebracht.
Emotioneel en dramatisch
Het verhaal vertelt over de liefde van Cio-Cio-San of Butterfly voor Benjamin Pinkerton, een Amerikaan. Dit huwelijk was bezegeld met een contract voor 99 jaar, maar kon elk moment opgezegd worden door Pinkerton. Cio-Cio-San neemt het Amerikaanse geloof helemaal over en wordt daardoor verstoten door haar familie. Nadat ze een korte tijd van passie hebben gehad, verdwijnt Benjamin Pinkerton, zijn vrouw en een kind in haar buik achterlatend. Madame Butterfly wacht jaren op de terugkeer van haar man en blijft de hoop koesteren op de verderzetting van een gelukkig leven met hem. Wanneer ze een brief krijgt van hem waar instaat dat hij in Amerika met een andere vrouw is getrouwd. De Amerikaanse consul die de brief voorleest krijgt het niet over zijn hart om deze laatste boodschap te vertellen en krijgt de mogelijkheid ook niet, aangezien Butterfly enkel waarde acht aan het begin van de brief waar Pinkerton over de liefde tussen hem en Cio-Cio-San praat. Wanneer Benjamin ontdekt dat hij een zoon heeft, stelt hij voor om deze met zijn nieuwe vrouw op te voeden. Als Madame Butterfly ontdekt dat de liefde van haar leven een nieuwe vrouw heeft en dat ze jaren voor niets heeft gewacht en haar liefde voor deze man heeft opgegeven, stort ze in en stemt ze in om haar zoon te laten opvoeden door hen. Ze wilt wel dat Pinkerton hem zelf komt opvoeden en juist voordat hij aankomt, steekt ze zichzelf neer.
Het decor is heel sober en er verandert nauwelijks iets aan, tenzij de deuren die bewegen telkens wanneer er een personage opkomt. Dit is jammer, want zo is het visueel beeld eentonig. De bewegende deuren die manueel te bedienen zijn, zijn verfrissend in het begin, maar worden slordig behandeld naarmate de voorstelling vordert. Het lichtgebruik is prima gehanteerd en laat elke acteur duidelijk zien. De kostuums zijn goed gemaakt en laten zeer duidelijk het verschil zien tussen de Japanse bevolking en de Amerikaanse Pinkerton, de consul en zijn vrouw. Hierdoor wordt het contrast tussen de verschillende volkeren helder en wordt dit nog eens extra in de verf gezet, waardoor duidelijk wordt dat dit een knelpunt zal veroorzaken.
Wat bijblijft is het live orkest die een geweldige prestatie neerzet en de zangers die uitstekend zijn gekozen voor hun rol
Het live orkest is weeral geweldig en dit orkest is zeker het toppunt van de avond. De mooie dynamiek, geweldig samenspel en de juiste intonatie zorgen voor een prachtige weergave van de muziek van Puccini. Hiroko Morita, die Cio-Cio-San speelt, zet een krachtige prestatie neer. Haar timbre past perfect bij haar rol en ze weet ook haar stemkleur aan te passen naargelang de liefde of haat die ze voelt jegens een personage. Oleg Zlakoman die de rol van Benjamin Pinkerton vertolkt, heeft het perfecte uiterlijk en de perfecte ambitus voor zijn rol.
Wat bijblijft is het live orkest die een geweldige prestatie neerzet en de zangers die uitstekend zijn gekozen voor hun rol. Jammer is het eentonige decor, maar leuk zijn de kostuums die duidelijk de cultuur van het desbetreffende volk aangeeft.
Door Amber Degeest
Foto’s: Onbekend