Liesbeth Roose

Na veertien jaar keert de musical Blood Brothers terug naar Antwerpen in een productie van InTeam. Op 5 april gaat deze voorstelling in première, die een ijzersterk verhaal vertelt over tweelingbroers die bij hun geboorte uit elkaar gehaald worden gehaald maar elkaar toch tegenkomen en vrienden worden. De cast kreeg een workshop van Vera Mann die in 2015 één van de mama’s vertolkte in Hartsvrienden in Nederland. Musical Vibes sprak met Liesbeth Roose, de biologische mama van de tweeling.  

Eerlijk verhaal

Wie speel jij in het verhaal?

Ik speel mevrouw Janssens: één van de twee mama’s. Het is de mama die zwanger is van haar derde en vierde kindje. Ze weet natuurlijk niet op voorhand dat ze een tweeling verwacht, maar ze is arm. Ze is écht arm: ze woont in een arme buurt en kan niet voor de kinderen zorgen. Ze kan hen niet onderhouden dus ze besluit om één van de twee af te geven. Zo zie je wel hoe het verder loopt.

Het is een heel aangrijpend verhaal. Is dit ook zo voor de cast?

Ja, enorm. We zijn sinds januari aan het repeteren en vandaag hebben we een workshop gehad met Vera Mann. Zij heeft het natuurlijk zelf gespeeld drie jaar geleden en heeft van alles losgemaakt bij ons vandaag. Ze is hard met ons gaan werken aan de diepte van een personage terwijl ze allemaal voelt wat elk personage denkt en daardoor waren er wel een paar traantjes vandaag. Het is wel heftig. Het is zoeken, maar wanneer je het gevonden hebt, voelt het wel juist.

Dus het is zeker een meerwaarde dat Vera jullie heeft geholpen?

Inderdaad, gewoon omdat ze het zelf heeft gespeeld. Ze heeft zelf één van de mama’s gespeeld en, dat is stom om te zeggen, normaal hebben we een mannelijke regisseur maar vandaag was er dan die vrouwelijke toets en dat was wel leuk. Wij hebben natuurlijk dat mama-gehalte in ons en dat moet gewoon naar boven komen op het juiste moment.

Ik heb het ooit in Londen gezien en ik was weggeblazen, ik was overweldigd

Hoe probeer je je personage over te brengen naar het publiek?

Niet te veel proberen, denk ik. Gewoon doen, gewoon zijn. We hebben vandaag ook misschien minder gedaan en minder geacteerd dan voorheen. Ik denk gewoon zijn en gewoon doen en iets heel puur proberen uitstralen, het zo naturel mogelijk houden. Niet te musical, niet te groot.

Je probeert dus ook dingen van jezelf in de rol te steken?

Absoluut, ondanks het feit dat ik zelf nog geen mama ben. In het begin is ze nog jong, is ze ongeveer 25 jaar wat ik nu ben. Heel los, een beetje flapuit totdat ze ouder wordt en het een beetje misgaat. Ik probeer er natuurlijk een beetje van mezelf in te steken, daar moet ik nog in groeien aangezien ik de leeftijd van 40 nog niet bereikt heb.

Het is eenvoudig, mooi en herkenbaar

Nog een laatste vraag: waarom moet iedereen komen kijken naar Blood Brothers?

Omdat, als ik zeg aan mensen dat ik hiervoor aan het repeteren ben, dan zeggen ze: “Dat ken ik niet”, dus dan denk ik dat het zo jammer is dat je het verhaal niet kent, want het is zo mooi. Ik heb het ooit in Londen gezien en ik was weggeblazen, ik was overweldigd. Ik ben naar buiten gegaan en ik wist niet wat er gebeurd was. Ik vond het zo’n eerlijk verhaal. Het is natuurlijk meer muziektheater dan musical, dus de niet-musicalliefhebbers kunnen ook komen kijken. Het is eenvoudig, mooi en herkenbaar.

Blood Brothers speelt vanaf 5 april in het Fakkeltheater van Antwerpen. Meer informatie en tickets vind je op www.inteam-producties.be .

Door Amber Degeest

Foto’s: Wendy de Noier