La Musica 2
Marguerite Duras, Franse auteur en filmregisseur, schreef in 1965 La Musica, een toneelstuk die enkel kan geschreven worden door iemand die zelf een bewogen leven achter zich heeft. Duras (pseudoniem voor Donnadieu) was inderdaad geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ze was in de voorbije oorlog een actieve verzetsstrijdster en stond bekend als een fervente feministe. Dat de hoofdthema’s van haar oeuvre liefde en dood zijn, is dan ook geen verrassing. In 1984 won ze de prijs die ze al een paar keer net niet had kunnen winnen. De meest prestigieuze literaire prijs van Frankrijk, de Prix Goncourt, viel haar uiteindelijk toch te beurt voor haar semi autobiografische roman L’ amant.
Indringend, zinderend,…
In 1967 werd La Musica verfilmd en in 1985 herschreef Duras het stuk naar La Musica 2 en ging het zelf regisseren. We hebben de eer en het genoegen dit stuk de komende weken te kunnen bewonderen want De Spelerij toert ermee door zowat heel Vlaanderen.
Beide acteurs vinden elkaar in elke emotie en geven een demonstratie van waartoe goede vakmensen in staat zijn
Een ex-koppel dat al enkele jaren uit elkaar is treft elkaar op de dag dat hun scheiding is uitgesproken in het hotel waar ooit hun passionele liefde begon. Ze brengen samen de avond en de nacht door tot de ochtend. Er is nog zoveel om over te praten en te delen, nog zoveel om op terug te kijken. Ze delen een verleden waar alles kon en mocht, soms verstikkend, uiteindelijk onmogelijk. Een allesomvattende liefde, puur en echt. Een verhaal over loslaten om te kunnen liefhebben. Over afscheid en de onmogelijkheid daarvan.
Paula Bangels, regisseur van dienst, moet met deze versie een postuum eerbetoon aan Marguerite Duras in gedachten hebben gehad. De manier waarop er te werk is gegaan getuigt van een groot “fingerspitsegefühl”. Het moet trouwens geweldig genieten zijn in het productieproces om als regisseur te kunnen werken met een madam als Katrien De Becker. In de scènes waar hij (David Cantens, die tevens ook een geweldige prestatie neerzet) haar bijna aanraakt voel je als toeschouwer even hard hoe graag ze zou willen dat hij het uiteindelijk doet. De elektriciteit die op deze momenten in de zaal hangt kleeft u aan uw stoel. Een heftige opvoering met wondermooie teksten die ondersteund worden door de muziek die zijn functie niet mist. Doch, niet tegenstaande Udo heel mooie, passende muziek en teksten brengt, blijft het ietwat onduidelijk waarom deze muziek op scène moet gespeeld worden en geprobeerd is om de muzikant als acteur te integreren in het stuk. Het stoort helemaal niet, maar het geeft ook niet zoveel meerwaarde. De acteurs spelen zonder versterkt geluid. Bewonderenswaardig, maar de eerste paar tekstlijnen van David Cantens zijn voor het midden van de zaal niet goed te verstaan. Voor de achterste rijen moet het helemààl moeilijk zijn. Als dit klein euveltje verholpen wordt valt hier verder helemaal niets meer over te zeggen.
De manier waarop er te werk is gegaan getuigt van een groot fingerspitsegefühl
Beide acteurs vinden elkaar in elke emotie en geven een demonstratie van waartoe goede vakmensen in staat zijn. Een koppel op scène zetten die weet dat ze niet klaar zijn voor een nieuwe liefde, omdat de liefde die er nog is voor elkaar daarvoor in de weg staat. De intensiteit van gevoelens overbrengen die hun lijf en geest nog steeds overheerst en het verleden niet laat rusten. De moed zoeken om finaal een einde te maken aan de onmogelijkheid van loslaten en afscheid nemen. Het komt allemaal zomaar zonder pardon bij je binnen en het blijft hoe dan ook nog een hele tijd na de voorstelling in je hoofd hangen. Indringend, zinderend,…
La Musica 2 is nog op 9 en 10 februari te zien het Fakkeltheater te Antwerpen. Meer informatie & tickets vind je fakkeltheater.be.
Door Jean-Paul De Corte
Foto’s: Patrick Defort