Kort Dag

Een kleine rekensom leert ons dat Theater Krakeel in Gent, Merelbeke om precies te zijn, al 37 jaar bestaat. Geen kinderziektes meer te bespeuren dus. Het ontstond omdat een aantal mensen met academische opleiding toneel wilden spelen, maar niet zoals het zoveelste klassieke gezelschap. “Een eigenzinnige koers en volgens andere normen”, zouden de stelregels zijn. Het gezelschap beschikt over een eigen theater, in een eigen gebouw. Sinds kort moeten ze het ook beheren met eigen middelen, want door de overdracht van bevoegdheden naar de Vlaamse Gemeenschap zien ze hier hun provinciale subsidie door de neus geboord. Dus ook hier zinderen de besparingsplannen tot in de foyer en wordt opgeroepen tot solidariteit. Want dit soort theater biedt nu net de kans aan nieuw talent en theatermakers om zich te ontwikkelen.

Passie en een toets van eigenzinnigheid

Vanavond brengt Krakeel twee éénakters met daartussen een pauze. Het eerste stuk, Het Arrangement, met de oorspronkelijke titel A Marriage Has Been Arraged komt uit de collectie van de Britse auteur Alfred Sutro. Een monument die in de vorige eeuw furore maakte op West End met zijn vele komedies. De versie die we hier voorgeschoteld krijgen is een vertaling en knappe bewerking van Luc Van Autreve. Maar we zijn hier eigenlijk met grote nieuwsgierigheid voor het tweede stuk, Eriks ongeloofwaardige Illucinaties waarbij Dieter Debrouwere zijn regiedebuut maakt. Niet tegenstaande Dieter zijn West-Vlaamse roots circuleert hij al een tijdje binnen het Gentse liefhebberscircuit en was hij vorig seizoen nog te zien in het inmiddels legendarische Festen van Theater Getipt. Eriks Ongeloofwaardige Illucinaties is van Alan Ayckbourn, ook al een Brit, die jaarlijks een komedie schrijft en die hij eerst bij zijn eigen gezelschap in Scarborough op de planken brengt. Hij is een typische blijspelauteur, die na enkele try-outs in Scarborough zijn stukken op West End laat zien om ze nadien over de hele wereld te laten reizen naar diverse beroeps- en liefhebbers-gezelschappen. 

Details in de kostuums en enkele eenvoudige decorstukken zetten de verbeelding van het publiek op scherp

Het verhaal is een “wat-als-story”. Wat als jouw verbeelding tot leven komt? Erik is een jonge kerel met een wat speciale aandoening. Is wat we beleven echt of is het de verbeelding van Erik die tot leven komt? Zijn ouders beginnen stilaan radeloos te worden en beslissen op de rand van de wanhoop een dokter te raadplegen. Maar is die dokter wel een echte dokter? Wat als dit verhaal geen verbeelding was? Hadden we dan een voorstelling? Uiteindelijk zou het allemaal moeten goed komen, maar is dat geen verbeelding?

We komen in het verhaal als de wachtzaal van de dokter stilaan volloopt met patiënten. De éne zijn “kwaaltje” lijkt al ernstiger dan dat van de andere en daartussen zit de ogenschijnlijk gezonde Erik met zijn ouders. Het enige wat de jongen lijkt te missen is wat ouderlijke warmte, want zodra hij een voet verzet krijgt hij een lap rond zijn oren van zijn moeder. De input van vader is verwaarloosbaar en het ziet ernaar uit dat hij dat voor de goede verstandhouding met moeder ook zo houdt. Eens in het dokterskabinet, waar de dokter en zijn assistente zich nog duidelijk aan het fatsoeneren zijn van een “intern onderzoek”, wordt Erik onderworpen aan het onderzoek die tot een verduidelijking van zijn aandoening zou moeten zorgen. Maar het tegendeel is eerder het geval, want zelfs de aanwezigheid bij de dokter wordt in twijfel getrokken. Waar Erik zich bevindt, echt of in zijn illusie, we worden er met zijn allen in meegesleurd. Zelfs de dokter ontkomt er niet aan. Zo komen we onder andere terecht in de huiskamer van het gezin waar Duitse soldaten binnenvallen, een circus, op de top van een berg waar klimmers in nood zijn, en een bokswedstrijd waar tante Maria de kampioen een lesje leert.

Liefhebberij in al zijn complexe eenvoud, acteurs die spelen met volle goesting en een groot pak spelplezier

Verbeeld u hierbij geen spectaculaire decors, beeldige kostuums of vergezochte rekwisieten. Details in de kostuums en enkele eenvoudige decorstukken zetten de verbeelding van het publiek op scherp, en mede door de prestaties van de acteurs kan dat moeiteloos. Het absurde is fundamenteel in zowat elk beeld en stuk tekst die de zaal binnen komt. Regiegewijs wordt gestructureerde chaos gecreëerd met af en toe een stukje interactie met het publiek. Dat maakt het nog boeiender, en doet vermoeden dat er enige improvisatie aan het spel wordt toegevoegd. Onmisbaar in het geheel is de live muziek. Een drummer en een saxofonist zetten met muzikale toetsen de kers op de taart. Liefhebberij in al zijn complexe eenvoud, acteurs die spelen met volle goesting en een groot pak spelplezier, bewerkt en geregisseerd met passie en een toets van eigenzinnigheid.

Ze spelen nog een weekend, het mag gezien zijn, en er is blijkbaar nog een plaatsje hier en daar: www.ticketsgent.be

Door Jean-Paul De Corte

Foto’s: Johan Blomme