Juffrouw Julie
Het originele script van Fröken Julie is meer dan 130 jaar oud en speelt zich af in de wereld van klassenverschillen die toen zo actueel was. Een actuele opfrissing maken, is dus zeker geen slecht idee, want een stuk van die leeftijd interessant spelen heden ten dage is een uitzonderlijke uitdaging. Regisseur Hans Ligtvoet heeft speciaal voor Memoire Perdue Juffrouw Julie naar vandaag geëxtrapoleerd, wellicht met een beetje inspiratie bij After Miss Julie, een Engelse bewerking uit de jaren ’90. Tekstueel is deze bewerking alvast zeer sterk, vol satire en ironie!
Minder diepgang
Juffrouw Julie speelt zich af in de achterkamers van een (extreem) rechtse politieke partij die de verkiezingen net glansrijk heeft gewonnen. Kristin, spindoctor voor de partijleider en Jean, lijfwacht/assistent van de leider, bereiden zich voor op zijn komst. Hij is nog bezig in de televisiestudio’s, maar komt snel naar hen toe, waar het overwinningsfeest zal losbarsten. Kristin bereidt nog de perfecte speech voor om het feest te openen. Jean heeft zijn handen vol met Julie, dochter en notoir tegenstander van haar vaders ideeëngoed. Zij is door haar vriend buiten gesmeten en wil terug bij haar vader gaan wonen. Met de vele persmensen aanwezig op het feest, doen Jean en Kristin hun best om extra controverse door Julie te vermijden.
De spelers zetten wel hun beste beentje voor, maar worden niet altijd geholpen door het script en enkele andere keuzes
De kelder van het Fakkeltheater is een uitgelezen plek om de achterkamertjes van het politieke gebeuren te simuleren. Klein, donker en vele uitgangen waarlangs je ongezien weggeraakt. De mogelijkheden van dit kleine theater zijn dan ook inventief benut. Het decor is minimalistisch, maar behoeft niets meer. Een leuke gimmick is de werkende printer. Het lichtplan is evenmin zwaar ontwikkeld, maar doet zeker wat het moet. De grootste troef van dit stuk is het taalgebruik. Alles wat je nodig hebt om een stuk met oeverloze stof tot discussie te maken is hier aanwezig. Spijtig genoeg levert het dat niet ten volle.
De spelers zetten wel hun beste beentje voor, maar worden niet altijd geholpen door het script en enkele andere keuzes. Alle drie de karakters missen diepgang, of beter gezegd, brengen die diepgang niet voldoende. Van meet af aan zie je wat voor vlees je in de kuip hebt. Daardoor verrast er niet veel in dit stuk. Kristin (Emelien Raats) is de enige die je een mooie boog ziet maken, verwacht, maar gebalanceerd. Bij Julie (Anouk Lambrechts) en Jean (Nick Delafontaine) begint het allemaal sterk, maar is die boog vrij abrupt naar het einde toe, waardoor je body in hun verhaal mist. Enkele scènes extra hadden hier zeker een meerwaarde kunnen opleveren. Niettegenstaande alle satire in dit stuk, zou het publiek deze voorstelling niet zorgeloos lachend mogen verlaten.
De grootste troef van dit stuk is het taalgebruik. Alles wat je nodig hebt om een stuk met oeverloze stof tot discussie te maken is hier aanwezig
Juffrouw Julie is een mooi stuk met alweer een prachtig taalgebruik van Hans Ligtvoet. Het bevat alle klassieke elementen van de vorige Memoire Perdue stukken, maar mankeert de diepgang die daar wel te vinden was. Het kan een bewuste keuze zijn, maar dan met een verlies van confrontatie en reflectie bij de aandachtige toeschouwer.
Juffrouw Julie speelt nog tot en met 15 september in de Kleine Fakkel te Antwerpen. Meer informatie & tickets vind je op www.memoireperdue.be.
Door Patrick Defort
Foto’s: Dimitri Vanlommel