Jonathan Demoor
Het Pretpakhuis brengt vanaf november 2018 de komediemusical Charley. Jon Van Eerd, de regisseur en schrijver speelt ook nog eens Charley. Naast hem spelen Vera Mann, Hugo Haenen, Laus Steenbeeke, Job Bovelander, Priscilla Knetemann, Aimée de Pater én de man die ons land vertegenwoordigt tussen al dat Hollands geweld: Jonathan Demoor. Wij kregen de kans om hem enkele vragen te stellen over deze humoristische musical.
Lachen gegarandeerd
Kan je kort even uitleggen waar het verhaal over gaat?
Ik kan dat (lacht). Ik zal dat ook doen, maar ik heb het script nog niet gelezen. Ik heb begrepen dat het een bewerking wordt van een bewerking. Het is een Britse klucht die in 2004-2005 naar Nederland is gehaald door Jon en die heeft daar weer De Tante van Charley van gemaakt. Daar maakt hij nu, in 2018, weer een bewerking van. Dus, waar gaat het over in een notendop? Het gaat over twee jonge gasten: ik als Anton en Job die de rol van Lodewijk speelt, zijn verliefd op een tweeling. Zij mogen in de jaren twintig die twee niet zien zonder chaperons. Op een gegeven moment moet de tante van Lodewijk naar ons huis komen, en ze arriveert niet. Maar wij hebben een butler, dus verzinnen wij: “Dan moet de butler maar de tante spelen.’” Vanaf dat moment gaan al de problemen zich opstapelen, dan gaat het bergafwaarts. Dat is wat ik al weet.
Het is dus een komische musical. Vind je het leuk om dit genre te spelen?
Tuurlijk. Ik heb de laatste jaren alleen maar zware stukken als Next to Normal of Love Story gespeeld. Dat gaat over heel zwarte thematiek, en dit is voor mij weer een licht genre. Ik kijk er dus heel erg naar uit om deze musical te spelen.
Er zijn 100 voorstellingen. Ben je bang dat je moe wordt na een tijd?
Ik hoop dat ik moe word! Je moet toch je best doen. Het is een soort wedstrijd die je iedere avond speelt. Als je de wedstrijd gewonnen hebt, maar je hebt niet gezweet, dan zijn dat de minst interessante wedstrijden om te spelen.
Het is weer een nieuw iets, een nieuwe voorstelling en die moet gezien worden. Je moet altijd nieuwe dingen blijven ontdekken!
In België zijn er nooit zulke producties die 100 vorstellingen spelen. Is er nog een ander verschil tussen België en Nederland?
Dat durf ik moeilijk te zeggen omdat ik sinds 2006 in Nederland ben. Ik heb enkel De Passie in België gedaan, voor de rest heb ik daar eigenlijk nooit iets gespeeld. Ik zou het verschil dus niet kunnen zeggen. Het enige wat echt opvallend is, is dat de producties daar veel korter duren. Acteurs krijgen daardoor misschien minder de kans om in hun rol te groeien. Als je 50 voorstellingen speelt, voor mij geldt dat, dan kom ik na mijn vijftigste voorstelling ineens achter dingen waarbij ik denk: “Dat had ik ook bij de eerste voorstelling moeten gebruiken. Mijn personage heeft deze kant, die had ik nog niet ontdekt.’” Dat is natuurlijk een verschil met Nederland. Het is wel fijn om te zien dat België voorstellingen blijft halen zoals een Mozart! of nieuwe voorstellingen die theaterproducenten blijven produceren. Dat is gewoon belangrijk. Het genre moet blijven gespeeld worden om te kunnen groeien. Het platform is daar natuurlijk wat minder: je hebt veel minder Belgen dan Nederlanders dus dan zijn er ook minder voorstellingen. Dat is een beetje het verschil, denk ik.
Wat vind je van de cast?
Ik kijk er heel erg naar uit om met hen te werken. Ik heb nog nooit gewerkt met Laus, Job en Hugo, en dat zijn allemaal mensen die je kent uit andere voorstellingen of die je ooit eens gesproken hebt. Ik kijk er naar uit om met hen een keer samen te spelen. Het is tof om Vera weer eens naast me te hebben staan, ik heb trouwens ook nog niet met Jon gespeeld, dat is voor mij ook de eerste keer. Met Anne-Mieke heb ik in Kinderen Geen Bezwaar gespeeld, toen was ik achttien jaar. Dat was mijn allereerste tv-optreden. Ik had nog nooit iets gedaan en Anne-Mieke speelde daar de hoofdrol dus nu kwamen we elkaar tegen bij de fotoshoot, twee maanden geleden, en we vonden het leuk om elkaar nog eens te zien. Dat is dan toch weer twaalf jaar tussen.
Het is een soort wedstrijd die je iedere avond speelt. Als je de wedstrijd gewonnen hebt, maar je hebt niet gezweet, dan zijn dat de minst interessante wedstrijden om te spelen.
Nog een laatste vraag: waarom moet iedereen komen kijken naar Charley?
Omdat Jon een ander genre brengt binnen het theaterland. Dat kluchterige, dat is natuurlijk zijn ding, maar nu gaat hij daar een musical van maken. Alle nieuwe elementen komen samen. De mensen moeten komen kijken omdat het om te lachen is, omdat er nieuwe muziek wordt geschreven door een West-End componist, omdat Jon gewoon fantastisch is, en wij allemaal hopen een toffe voorstelling naast hem te mogen spelen. Het is weer een nieuw iets, een nieuwe voorstelling en die moet gezien worden! Je moet altijd nieuwe dingen blijven ontdekken!
Charley is 23 november vanaf te zien in de Nederlandse theaters. Meer informatie en een speellijst vind je op www.pretpakhuis.nl/charleydemusical.
Door Amber Degeest
Foto’s: Patrick Defort