Jo Hens en Michiel De Meyer

Samen met Bert Cosemans hebben Jo Hens en Michiel De Meyer hun officiële première van 40-45 gehad. Niet dat zij maar pas Staf en Louis spelen, ze hebben de schoolvoorstellingen altijd al voor hun rekening genomen. Nu Michiel een plaats krijgt als volwaardig lid van de hoofdcast, kon de verzamelde pers hun invulling van de broers Segers bekijken. Musical Vibes sprak met beide heren.

Over combinaties en tomaten

Jullie hebben samen nu jullie officiële première, maar het is bijlange niet de eerste keer dat jullie hier staan te spelen?

Jo: Klopt inderdaad. We hebben vooral al veel samen Louis en Staf gespeeld. Ik heb er ook al wel wat met James gespeeld, maar vanaf nu is Michiel officieel lid van de hoofdcast.

Michiel: Woehoe!

Jo: En zal hij dus alterneren met Jonas en James. Daarom dat we hem ook even in de bloemetjes zetten.

Michiel: Tot nu heb ik ook altijd in het ensemble meegespeeld en dat afgewisseld met de rol van Louis. Maar nu is het dus echt alleen nog maar de Louis-rol en daar ben ik wel heel blij mee!

Wat doet dat voor jullie om die verschillende acteur-combinaties te hebben?

Michiel: Dat is heel grappig, want het geeft elke keer een andere voorstelling. Ondertussen weet je wel wat de anderen allemaal doen, hoe ze allemaal spelen, maar het is heel leuk om dat te ontdekken. Zo raak je 250 shows nooit beu. Het continue wisselen houdt het leuk. Ook met een Laura Tesoro, Clara Cleymans en de anderen is leuk.

Jo: Ja, want het is echt de combinatie van alle wissels die gebeuren. Als ik met Michiel speel kan ik nog altijd twee verschillende moeders en nu drie verschillende vaders hebben. Dus alles verandert!

Michiel: Er zijn veel combinaties eigenlijk.

Jo: Ja, zeer veel. Dat maakt dat je als acteur constant op je qui-vive moet blijven. Maar zoals Michiel zegt, je weet op de duur wel wie wat en hoe speelt, maar toch moet je altijd blijven opletten en blijven luisteren. Dat is de sleutel voor een acteur, je moet altijd blijven luisteren, maar als je dit 200 keer speelt dan begin je uiteindelijk op automatische piloot te gaan. Door die wissels blijf je echter alert dus dat is eigenlijk fantastisch om te doen!

Iedereen is zo warm en bereid om nieuwe mensen toe te laten en dat is een onwaarschijnlijk compliment

De scène van het verjaardagsfeest is telkens geweldig, is dat een moment dat er mag gefreewheeld worden?

Michiel: Of dat echt mag dat weet ik niet! (lacht).

Jo: Maar we doen dat wel (lacht).

Michiel: Elke voorstelling opnieuw zit iedereen te wachten wat er daar gaat gebeuren.

Jo: Weet je wat dat is? Dat verjaardagsfeestje komt na een uur kommer en kwel, oorlog en miserie. Out of the blue komt dat feestje daar dan, iedereen is aan het dansen en aan het lachen. Dat is én voor het publiek, én voor ons een geweldige druk die even van de schouders valt. Je kan en mag daar lachen en plezier hebben!

Michiel: Ik denk dat het daar ook echt nodig is.

Jo: Absoluut!

Michiel: Daar voelen we allemaal echt dat we even kunnen uitblazen voor het tweede deel oorlogsmiserie begint.

Jullie hadden een nieuwe vader (Bert Cosemans) vandaag, hoe deed hij het?

Michiel: Ja, Bert. Goed!

Jo: Ja, heel goed.

Michiel: Ja, amai. Hij heeft super weinig gerepeteerd.

Jo: Voor hem was dit een échte première daarbij!

Michiel: Inderdaad. Hij is in deze groep gesmeten geweest, op dat gigantisch podium met rijdende tribunes en LED-torens en hij doet dat gewoon.

Jo: Ja, het is eigenlijk heel straf.

Als ‘oude rotten’, hoe begeleiden jullie zo’n nieuwelingen?

Jo: Het is niet zozeer een kwestie van begeleiden, want dat wordt gedaan door de regisseurs. Het is eerder voornamelijk ‘welkom heten’. Ik ben er ook wat later bij gekomen en het klinkt ongetwijfeld cliché, maar het is echt een hele fijne, warme groep. Hier lopen heel veel mensen rond, niet alleen op het podium, ook backstage op alle departementen. Iedereen is zo warm en bereid om nieuwe mensen toe te laten en dat is een onwaarschijnlijk compliment. Het enige wat ik dan doe, want ik heb het zelf meegemaakt, is dat proberen bij andere mensen, ook te doen.

Michiel: Het enige waar wij nieuwe mensen nog mee kunnen helpen, is tempomatig tips en hints te geven. Een underscore duurt zo lang, dus je moet zien dat je op dat punt daar ergens staat. Timing is heel moeilijk hier door de grootte van het speelvlak. Maar voor de rest speelt hij Emiel op zijn manier en ik vind het heel tof hoe hij het doet. Want je hebt er al twee die dat voor hem hebben gedaan, niet van de minsten ook, dan vind ik het heel knap dat je nog een eigen vader kan vinden.

Hoe lang willen jullie dit nog blijven verder doen?

Michiel: Welke acteur wil er niet voor volle zalen spelen?

Jo: Voor zo’n gigantische volle zaal? Ik blijf het doen zolang ze mij graag willen en zolang mijn agenda het toelaat. Maar wees maar zeker dat ik het nog graag een tijdje zou blijven doen, ik ben het absoluut nog lang niet beu!

Het continue wisselen van cast houdt het leuk. Zo raak je 250 shows nooit beu

Dit was een schoolvoorstelling, wat heel andere reacties oplevert dan een avondvoorstelling. Hoe moeilijk zijn die om te spelen?

Michiel: Dat is tof hé? Ik vind dat je heel hard merkt wat er bij de jeugd leeft tegenwoordig, wat zij vinden dat er kan en niet. Bijvoorbeeld wanneer Staf en Marie ruzie hebben, dan gebeurt er iets waardoor die gasten ofwel luid boe beginnen roepen, of ze beginnen te applaudisseren. Dat vind ik fantastisch om te zien.

Jo: Ja, de reacties van die jonge gasten zijn heel puur, heel oprecht. Op een bepaald moment valt er dan een bom en zegt er iemand iets waar het normaal muisstil van wordt in de zaal, maar die mannen hier roepen zo luid als ze kunnen “awoe!” Dat lijkt een beetje op het theater van zoveel jaren geleden waar ze met tomaten gooiden en mochten roepen, dat doen die gasten eigenlijk. Ik denk dat als we die tomaten zouden geven, die heel goed gebruikt zouden worden.

Michiel: Ik denk dat dit het beste voorbeeld is dat ze volledig mee zijn met het verhaal.

Jo: Absoluut! Dat ze er helemaal in zitten.

Is dat voor jullie als acteur ook een verrijking?

Jo: Zeker!

Michiel: Je moet wel sterk zijn, gelukkig hebben we wel in-ears zodat je niet alles super hard hoort, maar je hoort het sowieso wel. Maar het is wel zeker een verrijking.

Jo: Soms is het wel verschieten. Je zit goed in je scène en je bent gewoon dat het muisstil is op een bepaald moment en als ze dan heel lang blijven joelen, dan is je timing ineens heel anders. Je wordt er dan wel eventjes uit gehaald. Dan is het net de kunst om er toch in te blijven.

Meer informatie & tickets vind je op www.40-45.live.

Door Patrick Defort

Foto’s: Wendy de Noier