Je m’appelle Jacques Brel
Zeer dikwijls staan programmaboekjes vol gladde marketingtaal. Wanneer je het herleest na de betreffende show gezien te hebben, merk je dat er maar een (klein) deel van klopt. Voor Je m’appelle Jacques Brel is dit niet waar. Ongeveer elke bewering van het programmaboekje wordt gestaafd in een prachtige voorstelling die in alle integriteit en eerlijkheid deze meester van het Chanson eert. Een plezier in de overtreffende trap!
Brelsiaans!
Je m’appelle Jacques Brel wil geen gewoon concert van Brel-nummers brengen. Het idee van de creatives achter deze show is om het publiek een kleine inkijk in de ziel van de chansonnier te geven. Dit doen ze door Filip Jordens te omringen met projecties die de sfeer van het nummer versterken, met zijn vaste muzikanten, met een symfonisch orkest en met het tonen interviews van Brel zelf. Jordens kan dan ‘rustig’ het beste van zichzelf geven in de nummers van de meester.
Filip Jordens is duidelijk geen Brel-imitator. Hij staat met een enorme naturel te zingen en brengt de nummers op een ‘Brelsiaanse’ wijze
Deze uitvoering is door de goed gekozen beeldfragmenten, de juiste projecties en het intieme lichtplan zeer goed geslaagd. Je krijgt effectief een inzage in de leefwereld van Brel in zijn topjaren. De man bleef heel bescheiden en eist geen hoofdrol op. Wanneer hij enkele ideeën geeft die nog steeds actueel zijn, krijgt hij een daverend applaus. Je moet het kunnen, 40 jaar na je overlijden! Applaus is er ook telkens na de live gezongen nummers. Filip Jordens is duidelijk geen Brel-imitator. Hij staat met een enorme naturel te zingen en brengt de nummers op een ‘Brelsiaanse’ wijze. Nooit een kopie, maar de geest van Jacques dwaalt duidelijk rond hem wanneer hij zingt. Het verschil zit hem voornamelijk in timbre, uitspraak en manier van de liedjes te ‘vertellen’.
Ken je het oeuvre niet, dan is dit de uitgelezen kans om het te leren kennen
Minpuntjes? Het is Brel. Ook 50 jaar geleden had hij tegenstanders. Wie daar toen bij hoorde, moet deze show misschien een kans geven, je kan alleen maar verrast worden. Ken je het oeuvre niet, dan is dit de uitgelezen kans om het te leren kennen. Ben je al fan? Ga dan met een gerust hart kijken. Velen hebben al geprobeerd zijn muziek te brengen, velen faalden in meer of mindere mate. Dit is echter een zeer sterke hommage! Het enige spijtige is het ontbreken van een bisnummer. Het publiek haalde met een minutenlang eindapplaus de performers terug uit hun kleedkamers, maar een encore zat er niet in. Misschien omdat het kot dan afgebroken zou worden? Laat dat maar gebeuren, een of twee krakers van Brel mogen er gerust bij, de artiesten en het chaleureuse publiek verdienen het!
Je m’appelle Jacques Brel speelt nog op 12 en 14 oktober in Gent en Antwerpen. Meer info & tickets op www.musichall.be.
Door Patrick Defort
Foto’s: Patrick Defort