Het Winterfestival
Ergens begin september schudden ze bij JeugdTheater Ondersteboven in Sint Niklaas een prachtig idee uit de mouw. Zich ervan bewust zijnde, dat er zich binnen de JTO-muren een broedplaats van talent bevindt en dat dat ook ooit eens moet worden losgelaten op publiek, is in hun thuishaven te Sint Niklaas een uniek evenement georganiseerd. Het Winterfestival met als hoofdvogel het project met de toepasselijke naam De Broedplaats is een geweldig schot in de roos.
Jeugd is toekomst
Buiten is het gezelligheid troef, met in Kerstsfeer gedompelde en overdekte drank- en eetstandjes waar een hartverwarmende babbel met zielsverwante mensen altijd wordt gesmaakt. Eén theatervoorstelling gaat door onder een tent, en binnen zijn alle vier de beschikbare ruimtes optimaal gebruikt voor de in totaal negen voorstellingen die voor dit festival zijn geselecteerd. De coördinator van dit project is huisdocente Anneleen De Smedt, al een bijzonder talent op zich, en zij helpt ons in de planning om op één dag alle negen de voorstellingen te kunnen meepikken. Wat oorspronkelijk een behoorlijke onderneming lijkt te worden, is uiteindelijk een dag enorm genieten en met verbazing geslagen worden over het aanbod en het talent dat zich op deze locatie heeft ontwikkeld. Het gaat hier vooral over “makers” met een droom en heel veel goesting in uiteenlopende genres in de podiumkunsten. Zij hebben elk de opdracht gekregen om een voorstelling van een kwartuur te maken in functie van hun eigen talent. Zo zitten in het aanbod een kortfilm, enkele singer-songwriters, monologen, dans en natuurlijk ook puur theater. Elk kan per dag (zowel op zaterdag als op zondag) vijf voorstellingen spelen. Musical Vibes kwam, zag en genoot…
– Cis Vermandel was zelf negen toen hij negen jaar terug bij JTO kwam aankloppen. Hij ontwikkelde zich al snel tot een “entertainer pur-sang”, want kort daarna stond hij al in enkele musicalproducties in het liefhebbers circuit. Maar zijn hart klopt vooral voor muziek. Als “Ide Snake” maakt hij sinds 2016 eigen werk en is hij te volgen op diverse sociale media. Cis leest onder andere werk van filosoof en schrijver Alan Watts over identiteit, zelfkennis en de zin van het leven. Inspirerend, zo blijkt, voor heel knap muziekwerk. Hij heeft intussen zo’n 35 nummers geschreven, waartussen enkele pareltjes die hij hier ten berde brengt. Hij is nog steeds actief binnen JTO, en zijn voorstelling in deze Broedplaats noemt Je Me Voix. Daarin neemt Cis ons mee in zijn gedachtegang met een mix van Rap en elektronische muziek waarbij hij de zaal oorverdovend stil krijgt.
– In de categorie theater vallen we met de deur in huis bij Anse Quintelier, Jinse Dhooge en Lore Supply. Zij brengen Zesendertig een stuk waarin de drie op hun eigen manier het thema zelfaanvaarding naar voor brengen. Humoristisch en met bakken goesting toveren deze drie dames weegschalen, zakken chips en rauwe wortelen het publiek in ten einde tot het vanzelfsprekende besluit te komen dat zij eigenlijk gewoon mooi zijn. Schitterend werk met veel potentieel om er een grotere versie van te maken.
– Om even tot rust te komen moet je bij Lara Herreweg zijn. Studente logopedie in Gent, maar tevens gepassioneerd door muziek. Met haar voorstelling in De Broedplaats vertelt deze singer-songwriter met eigen muziek en zelfgeschreven poëzie over haar ondervindingen met de passiviteit van de mens, over de liefde en haarzelf. Haar teksten zijn van die aard, dat je na de voorstelling nog even blijft zitten om na te praten en te bezinnen. Sterk.
– Na een zalige toast champignon en een ferme beker Gluwein zijn we voldoende voorbereid op een frisse duik in de tent voor De Wasserette. Vijf van theater bezeten jonge vrouwen zetten een voorstelling op scène die afrekent met het begrip “perfectie”. Charlotte Hoedemaekers, Jasmijn Geldmeyer, Lieke Hemelaer, Lisa Van den Neucker en Lise Paesen spelen vijf vrouwen die streven naar perfectie, maar te maken hebben met twijfels. Die leiden tot verlies van zelfvertrouwen om uiteindelijk te bezwijken onder de dagdagelijkse druk, gesymboliseerd door “de was” in het decor van een wasserette. Fijn en zowel letterlijk als figuurlijk “fris” theaterwerk.
– Indrukwekkend in het genre monoloog is EN NU van Emma Van Hecke. Een drama over huiselijk geweld, en over dat degene waarvan je het meest houdt, je soms het meeste pijn doet. Gezien uit het oogpunt van een vrouw die probeert te achterhalen waarom een mishandelde vrouw alsnog terugkeert naar haar partner. Omdat het niet autobiografisch is, des te indrukwekkender dat een jonge vrouw het met deze geloofwaardigheid kan brengen. Top !!
– Bo Verellen brengt een voorstelling met dans, tekst en toneel, maar waar vooral dans centraal staat. Met Done brengt zij deze drie elementen samen om de innerlijke strijd met- en de evolutie van een depressie over te brengen. Zij wordt in deze voorstelling bijgestaan door dansers Lucie Van Puymbroeck en Olivier Bracke. Bo heeft het stuk geschreven uit een eigen levenservaring en laat het monster en de stem in haar hoofd voor het publiek tot leven komen. We zijn getuige van een pakkend verhaal.
– Niet haar eigen verhaal, maar daarom niet minder boeiend, is De Pot Op van Gitte Van Den Bossche. Een 18-jarige studente lager onderwijs die sinds haar vijfde in de JTO-familie vertoeft. Gooit met dit monodrama het nog steeds bestaande taboe rond homoseksualiteit in de zaal. Een verhaal over Maud, een meisje die klaar staat om de overstap naar vrouw te maken maar door haar omgeving wordt afgewezen omdat ze op meisjes valt. “Ik weet wel dat je nu denkt dat het gewoon een fase is, maar dat is het niet”. Haar doel is mensen raken met tekst en beeld. Opdracht geslaagd, en met verve.
– Midden in theater, muziek en dans verwacht je niet direct een filmmaker in spe. Aldo Rommens is pas 16, maar een jongen met een zelden geziene passie voor film en muziek. Met zijn kortfilm It’s Just Paper laat hij dan ook zien dat hij voor dit werk in de wieg is gelegd. Het verhaal gaat over Lies, een meisje dat goed is met muziek. Maar haar passie vertaalt zich in minder goede schoolresultaten. Dat ze daarmee in de thuisbasis behoorlijk wat onenigheid teweeg brengt is niet verrassend. Een diploma is trouwens onontbeerlijk. De boodschap is uiteindelijk duidelijk. Geef jongeren de kans zichzelf te zijn en met hun passie hun eigen toekomst te bepalen. We kijken uit naar meer werk van Aldo.
– Ten slotte gaan we met Hoe Ik Het Zie van Stef van Belleghem naar de laatste singer-songwriter van dit geweldig project luisteren. Met vijf van zijn eigen geschreven nummers laat hij zien hoe hij de wereld ervaart. Stef heeft er op zijn jonge leeftijd, hij is pas 18, al tien jaar JTO opzitten. Hij laat musical nu even, of iets langer, voor wat het is en gaat de richting van de-eigen-muziek-weg op. Nog wat als een pasgeboren veulen die de eerste stappen zet, gaat hij de uitdaging aan. Maar de passie is groot en het talent wakkert op. Hij verrast alvast met zijn uit het leven gegrepen teksten en doet het na pas twee jaar gitaarles al bijzonder goed op het instrument. Laat het veulen maar tijd om te groeien.
Jongeren worden vaak geïnspireerd door hun eigen levenservaringen die ze in hun prille bestaan hebben opgedaan. We bemerken vaak luchtigheid, passie, humor en nieuwsgierigheid. Maar we merken ook dat jongeren (te) vaak geconfronteerd worden of betrokken zijn in de dagelijkse verzuchtingen van thuis of hun omgeving. Jeugd is toekomst. Jeugd houdt volwassenen jong. Talent moet de kans krijgen zich te ontwikkelen. Instanties als JTO zijn bij deze belangrijk en bieden niet te onderschatten uitlaatkleppen voor jongeren. Gelukkig bestaan dergelijke initiatieven die jongeren laten openbloeien.
Keep up the good work !!
Door Jean Paul De Corte