Het Atelier
Ongeveer iedereen weet wel wat er gebeurde tussen 1940 en 1945. En heel veel mensen weten dat de Fifties de jaren van heropstanding waren. De rock werd geboren, mensen hadden terug tijd, geld én zin om op stap te gaan. Maar wat gebeurde er in de eerste jaren na WOII? Daar wordt amper over gesproken. Het Atelier neemt de toeschouwer mee naar die periode. Een periode met heel veel moeilijkheden.
Totaalbeleving
Met Het Atelier neemt Jean-Claude Grumberg je terug naar het naoorlogse West-Europa. In een naaiatelier, zoals er zovele waren, werken de beste naaisters aan de manuele afwerking van kostuums. Het stuk opent met de komst van een nieuwe dame. Haar man is niet teruggekomen uit de concentratiekampen en zolang de papieren niet in orde zijn, maakt ze geen kans op een pensioen.
De spelkwaliteit waarmee de acteurs het publiek meenemen doorheen hun leventje laat geen plaats voor afleiding
Fabrice Pillet (Daens, 14-18, Le Docteur Miracle) richtte samen met zijn echtgenote Florence het nieuwe productiehuis Effet Miroir op. Hun missie is om theater te brengen in een totaalconcept. Deze Franstalige voorstelling van Het Atelier is hun eerste creatie. Het begint al met de keuze van de locatie. Dit Congrescentrum is een oude glasfabriek waar er ook vele ateliers waren. Het was in de tweede wereldoorlog een basis van de SS waar er vele nare dingen gebeurd zijn. Aan de ingang staat een Amerikaanse jeep met 2 GI’s. Zij maken wat plezier met twee lokale meisjes. Binnen is de zaal smaakvol omgetoverd tot een naaiatelier en een taverne. Voor het stuk begint kan je daar terecht voor een lekker buffet of een drankje. Het publiek zit aan tafeltjes van haspels op stoeltjes uit de jaren ’50. Op het podium wordt de illusie van het atelier voor de fijne bewerkingen gecreëerd. Alle medewerkers lopen rond in kostuums van de periode.
De acteurs beginnen haast onopgemerkt aan het stuk. Er zijn al enkele stille scènes aan de bar, doorheen de zaal voor het eerste woord op het podium valt. Dan krijgt de voorstelling een helse vaart. De spelkwaliteit waarmee de acteurs het publiek meenemen doorheen hun leventje laat geen plaats voor afleiding. Mede door het concept zit je als het ware in dit stuk. Sympathie, antipathie en vraagtekens bij de houding van sommige personages volgen elkaar op. Wat hebben ze meegemaakt om zo te reageren? Hoe groot is de kloof tussen de onbezorgde jongedames en diegene die iemand kwijt zijn? Hoe ga je met elkaar om? Is dat sowieso nog mogelijk? Een zeer sterk stuk, op een hele waardige manier gebracht door deze cast.
Sympathie, antipathie en vraagtekens bij de houding van sommige personages volgen elkaar op
Natuurlijk zijn er enkele werkpuntjes. Enkele overgangen voelen wat gewrongen en de scènes aan de bar gaan een beetje verloren door het veranderend zichtveld. Maar de voorstelling blijft staan als een huis. Na het einde van het eigenlijke stuk gaat de bar weer open voor een dansfeestje. De zanger trakteert de aanwezigen nog op een mini concertje met liedjes uit het naoorlogse Frankrijk. Een zeer mooie afsluiter om de miserie van de personages te vergeten. Zeer waarschijnlijk gingen zij om die reden ook regelmatig dansen.
L’atelier speelt nog tot en met 22 mei te Charleroi. Meer informatie & tickets vind je op www.atelierevenement.com.
Door Patrick Defort
Foto’s: Patrick Defort