GIORGIO

Je houdt van de muziek van Sondheim, of niet, maar intrigeren doet ze. Hoe dan ook, past de complexiteit van de muziek als geen ander bij het aangrijpende verhaal van GIORGIO, een muziektheatervoorstelling opgevoerd in het Factorium Podiumkunsten te Tilburg met Rick van den Belt in de titelrol, Natascha Molly als Clara, Elke Buyle als Fosca en Zjon Smaal als de dokter.

Knappe prestatie

Giorgio is een bewerking van de musical PASSION, in een regie van Brigite Odett en met muziek door Carl van Kuijck en Sonja Oberkofler. Om de oorspronkelijke versie van deze bewerking te vinden moeten we teruggaan naar 1896 wanneer de Italiaan Iginio Ugo Tarchetti het boek FOSCA schijft. Nadien wordt het boek verfilm als PASSIONE D’AMORE (1981) en herschreven naar een musical met liedteksten en muziek van Stephen Sondheim, en een boek van schrijver-regisseur James Lapine. Samen hebben zij onder andere al aan Merrily We Roll Along en Into the Woods gewerkt. PASSION kwam op Broadway in 1994 en was zowat wereldwijd te zien. Thema’s in GIORGIO zijn onder meer liefde, obsessie en manipulatie. Maar ook schoonheid, plichtsbesef en ziekte. Er is in het verhaal geen ruimte voor vluchtige emoties, maar een diepgaande ontdekkingstocht doorheen liefde en verlangens. 

Niet alleen zingt deze cast nagenoeg foutloos, er wordt ook nog een heel aardig stukje geacteerd

Het verhaal speelt zich af in 1862, en gaat over de knappe militair Giorgio die zijn getrouwde minnares Clara moet achterlaten als hij overgeplaatst wordt naar een buitenpost. Ver van Milaan, waar hij met zijn geliefde Clara passionele nachten beleefde. Hier ontmoet hij Fosca, een ernstig zieke, onaantrekkelijke vrouw die een dwangmatige maar onvoorwaardelijk passie voor hem ontwikkelt. Fosca’s obsederende liefde stoot Giorgio af, maar raakt hem tegelijkertijd diep. Zijn verhouding met Clara komt onder druk te staan en er ontstaat een hartstochtelijke en verscheurende relatie met dramatische gevolgen.

Sondheim doe je niet zo maar even. Ook voor de zanglijnen in Giorgio beschik je best over een fijne stembeheersing en een meer dan behoorlijk bereik. We gaan er dus vanuit dat we een geweldige cast aan het werk gaan zien. En dat is een understatement. Want niet alleen zingt deze cast nagenoeg foutloos, er wordt ook nog een heel aardig stukje geacteerd. Niet vanzelfsprekend, want Giorgio is een gewichtige brok theater waar niet enkel timing en interpretatie juist moeten zitten, maar nog zoveel meer van de cast wordt gevraagd. Met iemand als Zjon Smaal in huis mag de lat wel hoog liggen, en als is het aandeel van de dokter ook in deze versie eerder beperkt, Smaal staat er en domineert alleen al door zijn “presence”. Het personage van Fosca daarentegen weegt zo hard op het stuk dat die rol MOET gedragen worden door een heel sterke actrice en een al even sterke zangeres. Als we Elke Buyle die rol hier quasi perfect zien invullen, zowel vocaal als acterend, vragen we ons af waarom we deze actrice niet veel meer in de Vlaamse en Nederlandse theaters mogen bewonderen.

Met enkel piano en saxofoon dergelijke voorstelling begeleiden is geen sinecure, doch dringt de muziek heel sterk door in het stuk

Natascha Molly zet een speelse Clara op scène. In scherp contrast met de zieke en manipulatieve Fosca is de vitaliteit en de levenslust van de knappe en frisse Clara een verademing. Molly weet dat contrast zolang als het hoort vast te houden, en naar de climax toe stelselmatig en goed getimed af te bouwen. Vocaal imponeert Natascha met haar stembeheersing en mooie stemkleur die in de duetten bijzonder goed matcht met die van Rick van den Belt. Deze jongeman hebben we eerder al op de Vlaamse podia mogen bewonderen, maar hier spelen we toch een niveau hoger. En dat doet hij met verve, al zou iets meer dominantie dan nederigheid nog meer gepast zijn in die rol. Doch is er een vrij mooi evenwicht tussen de soldaat en de tedere minnaar, en loopt de overgang van het éne naar het andere vloeiend doorheen elkaar.

De muziek is enig mooi. Met enkel piano en saxofoon dergelijke voorstelling begeleiden is geen sinecure, doch dringt de muziek heel sterk door in het stuk. Eenvoudige, maar functionele set, die door een haarscherpe regie en een goed lichtplan heel mooi tot zijn recht komt en optimaal benuttigd is. Sterk verhaal, bewonderenswaardige cast, knappe prestatie van de hele ploeg. 

Door Jean Paul De Corte 

Foto’s: Patrick Defort