Gaétan Borg

Naast een steengoede Norma Desmond heb je om Sunset Boulevard te maken natuurlijk ook een sterke Joe Gillis nodig. Iemand die alle moeilijke en duistere kantjes van het personage kan neerzetten. Bruxellons vond die persoon in Gaétan Borg, een zeer vriendelijke acteur met een prachtige stem. Musical Vibes sprak met hem.

Hele hoge kwaliteit

Kan je je even voorstellen?

Ik heet Gaétan Borg en ik ben musical acteur sinds 2003. Musicals zijn mijn passie. Ik heb verschillende producties gedaan in Frankrijk en ben daarna in Nederland gaan werken. Daar heb ik meegespeeld in Dirty Dancing en Mamma Mia! Dan ben ik terug naar Frankrijk getrokken en daar ben ik verschillende leuke rollen beginnen krijgen. Avenue Q en Flashdance bv. Dit jaar heb ik twee producties in België: Les Parapluies de Cherbourg in Charleroi, waar ik een naïeve jonge twintiger speel, en nu Sunset Boulevard. Deze twee producties speel ik ook allebei samen met Franck Vincent, onze Max hier, puur toeval maar zeer leuk.

Hoe ben je Joe Gillis geworden?

Twee jaar geleden hoorde ik spreken over Evita, de vorige musical van Bruxellons. Ik heb verschillende filmpjes op social media gezien en het concept van het Festival interesseerde me wel. Ik heb Fabrice Pillet toen gecontacteerd en hij heeft mijn gegevens genoteerd. Bij de audities voor Sunset Boulevard kreeg ik telefoon met de vraag of ik geen auditie wou komen doen. Natuurlijk wou ik dat en het bleek een magisch gebeuren. Ik heb auditie gedaan met Oonagh Jacobs en dat klikte geweldig. Ik ben speciaal een dag langer gebleven omdat ze nog meer met ons wilden werken en blijkbaar was het dan allemaal in kannen en kruiken!

Sunset is een tragedie zoals ze er vandaag nog altijd maken

Kende je Sunset Boulevard al langer?

Ik was al fan van de film. Ik ben er jaren geleden heel toevallig daarop gestoten. Ik had zin om een klassieker te zien, liefst in zwart/wit. Ik ben naar de videotheek gegaan en ik zag Sunset Boulevard. Ik kende het verhaal vaag en heb die dan meegenomen. Toen ben ik verliefd geworden op die film. Je krijgt ongeveer hetzelfde gevoel als wanneer je naar een Hitchcock-film kijkt die niet verouderd is. Sommige films blijven gewoon actueel. Zo is Sunset een tragedie zoals ze er vandaag nog altijd maken. Ik wist wel dat er een musical van bestond maar die had ik nog nooit gezien op het fragment van Glenn Close op de Tony Awards na. Dat vond ik dadelijk een prachtig nummer! Van het titelnummer kende ik een paar noten en dat vond ik helemaal niet mooi. Een beetje saai. Maar door de rol te repeteren ben ik beginnen te begrijpen waarom het zo geschreven is. Het is eigenlijk een prachtig geschreven nummer, net zoals veel van Andrew Lloyd Webber. Elke melodie heeft een theatrale inhoud. Al mijn andere nummers zijn geschreven met ritmeveranderingen, niet gemakkelijk. Maar die zijn net zo geschreven om het onevenwicht van mijn personage weer te geven. Joe is een ingewikkeld persoontje, dus zijn songs zijn ingewikkeld. Er is een prachtig romantisch nummer met Betty, dat mooi in vier maten is geschreven. Daar ben ik altijd heel blij mee want voor de rest heb ik heel veel verhakkelde tempo’s. Ik heb deze musical dus pas echt leren kennen door er aan te werken.

Hoe ging de première vandaag?

Het lijkt een cliché maar ik heb het gevoel dat we het stuk eindelijk aan het publiek konden geven. We hebben er heel hard aan gewerkt. Het is een productie waar extreem veel bij komt kijken, die muzikaal heel ingewikkeld is en met een decor dat technisch zwaar werken is. Tot nu toe, zelfs bij de try-outs met publiek, waren we nog constant zaken aan het bijstellen. Kleine maar belangrijke zaken. Vanavond hebben we dat uiteindelijk allemaal losgelaten en was het helemaal voor het publiek! Een super gevoel! We hebben ook prachtige reacties gekregen. Een van de zaken die we veel horen, en dat doet veel plezier, is dat men de cast zeer goed vindt passen bij de personages. Ook in het ensemble en de kleine rollen wordt iedereen perfect voor zijn personage gevonden. Dat doet ook heel veel plezier, want ons ensemble en de kleine rollen zijn mensen met enorm veel talent die eigenlijk onder hun capaciteiten spelen. Zo hebben we bijvoorbeeld Guy Pion die DeMille speelt. Dat is grootheid uit het theater. Iedereen brengt hier zonder probleem zijn rolletjes zo goed mogelijk. Omdat iedereen van deze musical houdt. Dat zag het publiek. Iedereen zong en speelde prachtig. Dat is zo belangrijk om een geloofwaardig stuk neer te zetten.

We zitten hier langs een kant in een familiale sfeer, op een festival. Het is in open lucht. Maar tegelijkertijd heb ik de indruk dat we een zeer veeleisend spektakel maken

Hoe vind je het niveau van het stuk hier?

Het is hier atypisch. We zitten hier langs een kant in een familiale sfeer, op een festival. Het is in open lucht. Maar tegelijkertijd heb ik de indruk dat we een zeer veeleisend spektakel maken. De regie van Jack Cooper en Simon Paco vind ik van een heel hoge kwaliteit. Tegen het einde van de repetities heb ik beelden van de show op Broadway bekeken Dat was een puur Amerikaanse regie, zeer groots opgevat zowel in spel als decor. Dan hou ik veel meer van onze versie omdat ze subtiel is. Ze hebben ons een hele week rond een tafel laten werken om het hele personage van voor tot achter door te hebben. Wat drijft wie en wat denken ze van elkaar? We hebben hier dan niet dezelfde middelen als op Broadway, al moet ik zeggen dat de scenografie prachtig is en de belichting is super. Maar we moeten ons hier echt voor niets schamen.

Wat is de grootste uitdaging voor jou in de rol van Joe?

Uithouding!! De eerste akte is een marathon voor mij. Zeker in dit decor. Ik ga dan bijna constant trappen op en af. In een theater ga je af in de coulissen en kom je terug op. Hier moet ik als ik afga ook dikwijls trappen doen om terug op te komen. Het kleinste probleempje off-scène en ik ben niet op tijd terug. Dat is echt een hele grote uitdaging, ook voor mijn ademhaling. Ik heb nooit de tijd om even tot rust te komen, nu begin ik dus pas de momenten te vinden waar ik even mijn ademhaling kan kalmeren. Wat ook heel moeilijk was om in te oefenen, is de partituur. Het ritme, de maten zijn heel chaotisch met veranderingen in het midden van de nummers. Daar heb ik met onze vocal coach, Fabrice Pillet, heel hard aan gewerkt en ik heb er heel veel van bijgeleerd!

Zijn er gelijkenissen tussen jezelf en Joe?

Ik heb zijn leeftijd en zijn ervaring in het opzicht dat ik weet wat het is om gepassioneerd te zijn door het beroep maar om teleurstellingen te hebben. Ik weet wat het is om auteur te zijn. Ik schrijf zelf ook stukken, dus ik weet wat het is om je project te moeten verdedigen en proberen te verkopen. Het kleine ironische kantje van Joe heb ik in het leven ook. Waar ik hard aan heb moeten werken is aan zijn verbitterdheid en woede. Ik ben eerder iemand die positief is ingesteld en ik spot liever met tegenslagen.

Vermits ik geen Belg ben, kende ik de carrière van Anne Mie niet. Ik heb me een beetje geïnformeerd en heb snel gezien met wat voor iemand ik mocht spelen!

Welk moment vind jij het sterkste?

Voor mij is dat het einde. Deze musical is een pure tragedie. Je weet van in het begin hoe het gaat aflopen allen is de vraag hoe? Alles komt uiteindelijk samen bij het onvermijdelijke einde. Die eindscène vind ik prachtig om te spelen want daar gebeurt wat er moet gebeuren. Joe dacht iedereen te slim af te zijn maar hij wordt helemaal kapotgemaakt door iemand die veel sterker is dan hem. Hij denkt in het begin dat Norma een oude gekkin is en het is pas na twee uur musical dat hij doorkrijgt dat hij zich van in het begin heeft laten manipuleren, niet het omgekeerde. De eerste akte is dan wel heel ingewikkeld voor mij door alle korte scènes, de tweede die gaat als vanzelf aan sneltreintempo. Het moment dat Joe aan Norma zegt dat ze vergeten is door de wereld, eigenlijk een wrede scène, dat is voor mij het hoogtepunt. Max komt dan ook op het hoogtepunt van zijn wanhoop, hij heeft dan geen idee meer hoe hij haar nog gaat kunnen beschermen.

Hoe is het werken met je twee vrouwelijke partners?

Vermits ik geen Belg ben, kende ik de carrière van Anne Mie niet. Ik heb me een beetje geïnformeerd en heb snel gezien met wat voor iemand ik mocht spelen! Ik heb altijd veel respect voor mensen die zo’n grote carrière hebben. Maar we hebben het allemaal heel eenvoudig opgevat. Ik heb het met humor en vriendschappelijk aangepakt en dat is heel goed gelukt. Anne Mie is een prachtvrouw, heel grappig en aanbiddelijk. Met de scènes die we samen moeten spelen is die humor heel belangrijk. Op het einde van de eerste akte kussen Joe en Norma en vanaf dat de poort zich sluit lachen we samen om dat moment te dedramatiseren. Oonagh kende ik via-via vanop facebook doordat ze in Cats meegespeeld heeft. We hebben elkaar pas ontmoet tijdens de auditie en zoals ik al zei was dat een magisch moment! Ik prijs me dus echt gelukkig met die twee dames naast mij. Er is helemaal geen probleem van ego’s wat heel leuk werken is. Ik moet zeggen dat er op dat vlak geen enkel probleem is hier, ook niet met de mensen van het ensemble en de kleinere rollen. Dat is zo belangrijk want de scènes van het ensemble zijn essentieel voor Sunset Boulevard. Zonder het échte leven, het nieuwjaarsfeestje, Schwab’s, zonder dat Hollywoodleven zou je het contrast met het eenzame kluizenaarsleven van Norma niet kunnen aantonen. Je kan Sunset niet maken met alleen een eenzame dame. De ensemblenummers zijn voor mij ook het hart van het onderwerp van Sunset. De scène bij Schwab’s lijkt luchtig maar is eigenlijk een aaneenrijging van getuigenissen rond de moeilijkheden om acteur te zijn in het milieu van Hollywood. Dat is precies wat Billy Wilder wou aankaarten: “Hollywood is een machine die mensen verplettert” Norma is daar natuurlijk hét voorbeeld van maar de scène bij Schwab’s is bijna een affaire-Weinstein avant la lettre! Het ensemble is dus echt wel een belangrijk gegeven. We hebben in het begin heel veel apart gewerkt, de hoofdcast en het ensemble. Wij op onze personages, zij meer op de choreografieën en de muziek. Ik was een beetje bang toen we samen begonnen te repeteren. Maar vanaf de eerste minuut was er een klik. Er is geen sprake geweest van een wij-zij gevoel. Zalig!

Je kan Sunset niet maken met alleen een eenzame dame. De ensemblenummers zijn voor mij ook het hart van het onderwerp van Sunset.

Wat zijn je volgende plannen na Sunset?

Ik heb nog enkele optredens van Les Parapluies de Cherbourg in Frankrijk. In september ga ik een theaterstuk spelen. Gewoon theater, geen muziek! Daar kijk ik echt naar uit want dat is voor mij de eerste keer. Het zal een leuke ervaring zijn. Het wordt een Canadees stuk, van Michel Marc Bouchard. Hij is ook de auteur van Les Feluettes (waarvan Judas Lelies maakte) en ik ga Les grandes chaleurs spelen met Eva Darlan. Daarna herneem ik een stuk voor kinderen in Parijs La folle Histoire du Petit Chaperon Rouge waarin ik een houthakker uit Québec speel. Daarnaast schrijf ik nog veel.

Wat mogen we je nog wensen?

Om nog zo’n projecten als Sunset Boulevard te kunnen doen! Ik vraag me momenteel af waar ik nog gelukkig mee ga zijn na zo’n rol als Joe Gillis. Dus zo’n zaken, met alle plezier!

Sunset Boulevard speelt vanaf 9 juli tot en met 31 augustus in Brussel. Meer informatie & tickets vind je op www.bruxellons.be.

Door Patrick Defort

Foto’s: Patrick Defort