Frank De Kaey

Frank De Kaey is reeds sinds 1996 actief bij het EWT. Waarvan al 15 jaar als bestuurslid en de laatste 6 jaar ook als directeur. In die tijd zag hij zalen leeglopen, maar ook terug vollopen. Vanavond begint de eerste speelreeks van La Cage Aux Folles, na meer dan 30 jaar niet meer buiten Frankrijk gespeeld te zijn. Hoe kwam dit half mirakel tot stand en hoe verklaart hij het succes van het EWT? Musical Vibes sprak met hem.

De sfeer is onze grootste troef

Hoe krijg je een stuk als La Cage Aux Folles naar Deurne?

Het stuk verkrijgen, dat was niet evident. Achteraf hoorde ik dat een andere producent het graag had gedaan, met Jan Van Dyke en Herbert Flack in de hoofdrollen. Maar ze kregen de rechten niet. Het is al vaker geprobeerd, maar de dochter van Poiret, die nu de rechten beheert, heeft er de blok op gezet. Waarom, geen idee. In de jaren ’80 moet er ergens een dispuut geweest zijn. In Vlaanderen is het in in ’81 of ’82 het laatst gespeeld. Daarna over heel de wereld behalve in Frankrijk niet meer. De musicalrechten zijn aan Amerika verkocht, dus die wordt nog wel gespeeld. Ik had eind 2014, toen ik bezig was met de programmatie voor dit seizoen, het idee van het toch eens te proberen. Dat heeft maanden geduurd. Maar ik kreeg bij mijn eerste vraag geen nee. Ze zeiden met dat mevrouw Poiret, die ondertussen ook 80 is, het zou bespreken met haar medewerkers.

Wat er te zien zal zijn, gaat wel spectaculair zijn. Het oog zal zeker verwend worden

Een maand later heb ik dan nog eens gebeld en kreeg ik de vraag om op te sturen wat ik en Door (van Boeckel) allemaal al hebben gedaan en wat het EWT al aan Franse stukken gebracht had. De laatste tien jaren creëren wij toch minstens een Franse comédie per seizoen. Ik ben ook exclusief vertaler voor een paar heel bekende Franse comédie schrijvers. Ik moest ook nog mijn c.v. opsturen en dan kreeg ik weer de reactie dat ze het aan het bespreken waren. Omdat mijn programmatie in januari toch moet rond zijn, heb ik in december teruggebeld naar Brussel. Ik heb hen gezegd dat ik desnoods zelf naar Parijs wou gaan, want ik ben daar toch minstens een keer per maand. Maar nee, dat was niet nodig. Maar ik moest iets weten, want ik moest mensen beginnen onder contract te zetten en als we het niet kregen, dan moest ik nog een vervangproductie voorzien. Diezelfde dag om 16 uur check ik mijn mail en de ondertekende toestemming met exclusiviteit stak erbij!

Hoe heb je de cast bij elkaar gekregen?

Door en mezelf was ik al zeker van. Dit wou ik echt wel zelf spelen. Matthias en Serge wou ik ook zeker vragen hiervoor. Je kan gewoon niet beter vinden in Antwerpen. Plus het publiek dat ze ook meebrengen, die jongens zijn zo enorm populair in de regio. Theo wou ik van in het begin als mijnheer Heiligmans en Liliane paste ook wel in het plaatje. Met de herneming van Lelies had ik er al met Matthew over gesproken. Voor de rol van Jacob moet je dan een kleurling vinden die de rol kan brengen, want niet zo ’n evidentie is. Wat Ivo in Lelies doet is zo groot, dus ik heb hem maar gevraagd. Maar Ivo woont in Amsterdam, dat is allemaal niet zo evident. Ik kan hier niet iedereen €500 per voorstelling betalen. Maar we zijn tot een akkoord gekomen, hij kan hier bij een hele goeie kameraad verblijven. Want gedurende acht weken vier of vijf keer per week de voorstelling komen spelen is slopend. Het is een topcast geworden, dat is heel belangrijk en ik ben er echt wel heel blij mee.

We zijn in de schatkamer van Mask’ara mogen gaan neuzen en hebben een mega deal gemaakt

We hebben ook enorm geluk met de medewerking van Mask’ara. We zijn in de schatkamer van Danny mogen gaan neuzen en hebben een mega deal gemaakt. Want dat is ook heel belangrijk voor ons als niet gesubsidieerd theater. We hanteren heel democratische prijzen en uiteindelijk hebben we maar 134 stoelen hé. Daar zitten we met een beperking. Maar wat er te zien zal zijn, gaat wel spectaculair zijn. Het oog zal zeker verwend worden.

In september 2017 gaan jullie La Cage al hernemen?

Ja, dat is commercieel gezien ook zeer fijn. De kosten zijn nu gemaakt en deze eerste reeks zal geen winst opleveren omdat het toch een heel dure productie is. Maar alle kosten kwa decor, kostuums enz zijn nu gemaakt en de ticketverkoop is zo hard gelopen dat we tegen de première zijn uitverkocht. Om te hernemen is het wel een probleem dat je met twaalf bent. Toen we zagen dat het aan het gebeuren was, heb ik iedereen gevraagd wanneer ze konden. En iedereen is vrij, het zal dezelfde cast zijn. De programmatie 2017-18 zal dus beginnen met La Cage. Dan gaan we ook een nieuw stuk van Jeroen Maes brengen, De laatste Kans. De rest heb ik nog niet bekeken.

Was er dan geen optie om in een grotere zaal te spelen?

Daar is over gedacht, maar dan moet je weer kosten maken om die zaal te huren. Dan nog voor de belichting en extra decor en daar moet je dan ook op tijd bij zijn. Wij spelen een thuismatch, alles is er. In La Cage zitten we ook met 1001 rekwisieten. Het is niet evident om dat ergens anders op te zetten. Eigenlijk was het geen optie. Komt daarbij dat we ons vast publiek hebben, waaronder 1300 abonnees. Je kan moeilijk tegen die mensen zeggen van naar Beveren te komen, omdat daar een grote zaal is. Wij spelen tien zalen alleen aan abonnees.

Dat is heel veel, heb je een verklaring voor dat succes?

Geluk gehad zeker. Er is heel hard gevochten. Ik heb nog op die scène gestaan met twintig man in de zaal. Veertig man publiek was toen al een ‘volle’ zaal. De laatste tien jaar is de bal echt goed gaan rollen. Uit de periode dat ik in Middelkerke Cosmo Club regisseerde, kende ik nogal wat mensen. Beetje bij beetje heb ik gevraagd of zij geen zin hadden om eens hier te komen spelen. Maar ik heb van in het begin altijd een correcte, maar niet exuberante deal proberen te maken. Als ze dan een keer zijn geweest, willen ze blijven komen. Dat is zo met iedereen, Myriam, Door, Daisy, ze zijn allemaal blijven hangen. “Voor dit hebben wij gestudeerd” hoor ik vaak. Hier heb je een rechtstreeks contact met het publiek en nadien in de bar kan je een babbeltje slaan. Ook onderling is er, en dat durf ik gerust zeggen, nul haat en nijd. Het gaat altijd in een vriendelijke, gemoedelijke sfeer. Ook sta ik zelf van in 1989 op de Antwerpse scène en van 1996 in het EWT. Je begint dan wel te voelen wat de mensen allemaal willen. Je moet hier wel zeker zijn, want wij zijn een puur commercieel gezelschap. Ik kan me geen miskleunen permitteren, dus ik moét voor mijn publiek kiezen, in stukken, in cast, in de manier van brengen.

Ik hoop om dit nog een paar jaar te kunnen doen, want ik weet ook dat directeurs niet mogen vastroesten

Ondertussen ken je de pappenheimers in de zaal al een beetje. De vorige productie, De Cafékwis, was eens iets helemaal anders. Dat was geen komedie, maar eigenlijk een beetje een wrang stuk. Het was wel uitverkocht door het succes van Van Kwaad Naar Erger. Tijdens de reeks heb ik heel toffe reacties gekregen, maar ook haatmails ontvangen. We hebben zalen meegemaakt dat er tien man in de pauze doorging. Het was een risico, maar dat wisten we op voorhand. Ik vind dat zoiets om de vijf jaar eens moet kunnen. Ik kan dat wel geen twee keer na elkaar doen. Een keer pikken ze het dat het niet hun ding is en dan zeggen ze: “Het volgende zal weer beter zijn.” Het is de combinatie van alles die het succes maakt. We hebben nu voor La Cage een zaalbezetting van 92% op 140 voorstellingen. Ik hoop om dit nog een paar jaar te kunnen doen en daarna, ander en beter. Want ik weet ook dat directeurs niet mogen vastroesten. Ik heb een hoop vernieuwing gebracht, maar dan is het aan iemand anders.

Hoe begin je aan een seizoen?

Ik ga vaak naar Parijs, waar ik veel stukken ga kijken. Ik vraag wel nieuwe brochures aan, maar van de 20 die je begint te lezen, is er misschien een dat je uitleest. En luister ook naar anderen, want uiteindelijk zijn we een team hé. We spreken af wie naar wat gaat kijken en dan moeten we bekijken of we het kunnen spelen. Zo zoeken we er vijf per seizoen. Dat is altijd wat vechten en stressen, maar het lukt wel.

Ik kan alleen maar hopen en dromen dat we blijven waar we zijn

Hoe geraak je aan oude stukken die niet meer evident zijn om nog te kunnen zien in de buurt, zoals De Schaar Er In?

De Schaar Er In heb ik in Parijs ontdekt, ik heb daar de Franse versie gezien en vond dat meteen een fantastisch stuk. In het programmaboekje zag ik dat het een Amerikaans stuk was. Meteen heb ik het opgezocht en het was nog niet vertaald in het Nederlands. Het was nog nooit gespeeld in Vlaanderen of Nederland. Daar ben ik dan op gesprongen. Er kwamen natuurlijk complicaties bij, zoals o.a. de regisseur die naar Amerika moest. Ik heb dat toen allemaal gedaan en het was een succes. Dirk Van Voren heeft toen direct gezegd dat hij het ook wou brengen. Maar wij gingen het sowieso eerst hernemen. Wij hebben hier al 9000 man gehad. Nu gaat de Komedie Compagnie het dus brengen, dat is een ander publiek. Ik ga hen wel regisseren omdat ik het mag, anders moet Dirk iemand naar Amerika sturen. Plus, ik heb de voorstelling 70 keer gespeeld, die zit wel in mij nu.

Hoe zie jij het EWT nog verder evolueren?

Ik kan alleen maar hopen en dromen dat we blijven waar we zijn. Ik kan niet meer verlangen. Afwisseling brengen en het publiek blijven binnenkrijgen dat we nu hebben. Groeien, dat kan niet, of we moeten verhuizen. Een stuk bij bouwen, dat gaat niet. Ze zeggen dan wel dat ter plaatse trappelen niet goed is. Goed, misschien kunnen we kwalitatief nog een beetje verbeteren, maar vooral het publiek en de sfeer die er nu is behouden.

Om Albin te spelen zit ik nu toch met een serieus ei!

Want dat is ook een van onze grote troeven, die sfeer. Dat voelen onze collega’s ook. Ik krijg vragen van namen waarvan ik denk: “Wilt gij echt hier komen spelen?”. Maike is zo een mooi voorbeeld. Ik ken haar al jaren en ze was naar De Schaar komen kijken. Maar ik zei tegen haar: “Gij zijt wel Maike Boerdam hoor, ik kan me dat allemaal niet permitteren”.  Maar nee, daar kon wel over gepraat worden. En voilà, ze zit er volgend seizoen bij. Dat is toch een teken dat het echt goed is om hier te werken. En dat doet bij veel collega’s wel wonderen. De sfeer is fantastisch, de betaling is correct, je moet bij ons geen dag wachten op je centen. Dat proberen we altijd correct af te handelen, want ik ben van het principe; wie werkt moet betaald worden. En die moet daar geen vijf maanden of een jaar op wachten (of nog langer). Op veel plekken zijn tien of twaalf voorstellingen al veel, wij spelen er telkens 30. Aan mekaar! Wat natuurlijk ook het financiële plaatje in zijn geheel aanvaardbaar maakt. Ze moeten hier niet voor niets werken. ’t Is dat wat de collega’s zo aantrekt ook, ze voelen zich hier thuis.

Je gaat binnen x jaar stoppen als directeur, wat is je planning voor daarna?

Ik hoop dat toch! Ik wil nog wel blijven spelen en regisseren. Binnen vijf jaar word ik al wel 60 hoor. Er komt toch wel wat bij kijken als directeur. Soms babbel ik er met Sam (Verhoeven) en Dirk (Van Voren) over, dat het toch niet evident is. Er komt zoveel bij kijken en altijd zit je met de schrik, gaat het lukken of niet. Ik ben wel stressbestendig, maar soms is het toch te veel.

Dus voor La Cage heb je een pak minder stress?

Was het maar waar. Want om Albin te spelen zit ik nu toch met een serieus ei. Want iedereen gaat komen kijken hé. Ook degenen die de rol niet gekregen hebben. En er gaat vergeleken worden, want iedereen kent de Franse of de Amerikaanse film wel. Dus stress genoeg!

La Cage Aux Folles speelt van 6 mei tot en met 26 juni in het EWT theater. Er zijn telefonisch enkel nog enkele losse plaatsen te verkrijgen. Er volgt een herneming in september/oktober 2017.

Meer info over de komende producties op www.ewt.be.

Door Patrick Defort

Foto’s: Patrick Defort