Dirty Dancing

Het is ondertussen traditie dat het Kursaal in Oostende elk jaar een internationale musical ontvangt en dat is dit jaar dan ook niet anders. Gisteren maakte de rode loper plaats voor een roze exemplaar en had het publiek, voor de gelegenheid gehuld in a touch of pink, de tijd van hun leven op de wereldpremière van de nieuwe show van Dirty Dancing.

Nostalgisch feestje in Kursaal Oostende

Dirty Dancing vertelt het intussen alom bekende verhaal van Frances ‘Baby’ Houseman, die tijdens de zomer van 1963 tegen haar zin met haar ouders en haar zus naar het vakantiepark van Max Kellerman trekt. Wanneer ze er de dansinstructeurs van het hotel, Johnny en Penny, aan het werk ziet, verliest ze stilaan haar hart aan het dansen én aan haar leraar.

Het fragmentarische karakter zorgt er soms voor dat je als toeschouwer moeilijk in de show geraakt

Bij aanvang valt meteen het bekoorlijke en goed uitgewerkte decor op, met centraal het restaurant van het hotel en aan de zijkanten twee kleinere vakantiehuisjes. Deze draaien naargelang waar de scène zich afspeelt. Verder wordt er ook regelmatig gebruikgemaakt van projecties, die zeker een meerwaarde zijn voor de show. Zo geeft het onder andere de bekende scène in het water en een simpele rit in de auto net dat tikkeltje meer. Visueel ziet alles er dus erg fraai uit.

Lewis Griffiths zet met zijn hoog ruwe bolster, blanke pit-gehalte een perfecte Johnny neer

De decorwissels verlopen echter niet altijd even vlot. Dat de voorstelling opgebouwd is uit ontelbaar veel korte scènes heeft hier zeker mee te maken. Men heeft getracht de film zo getrouw mogelijk na te bootsen, eerder dan er een theatrale versie van te maken. Het fragmentarische karakter dat dit als gevolg heeft, zorgt er soms voor dat je als toeschouwer moeilijk in de show geraakt. Dit is vooral het geval in het eerste deel, na de pauze wordt dit grotendeels goedgemaakt.

Dirty Dancing verschilt van het klassieke musicalgenre in die zin dat de meeste hoofdrolspelers niet zingen. De nummers worden verdeeld onder enkele zangers en zangeressen, die mee op het podium staan. In tegenstelling tot vorige versies van de show, waar ze gewoon deel uitmaakten van de band, vermengen ze zich nu met de cast. Een prima keuze die het musicalgehalte doet stijgen.

Een mooie blend van uitstekende zang, een innemend dansduet, swingende groepschoreografie en dé lift

De rollen van Baby en Johnny zijn uitstekend gecast. We zien Katie Hartland als Baby gestaag openbloeien van een frivool en een zichzelf wat wegcijferend meisje met een groot gevoel voor rechtvaardigheid, naar een vrouw die voor zichzelf durft op te komen. Lewis Griffiths zet met zijn hoog ruwe bolster, blanke pit-gehalte een perfecte Johnny neer. Met het beroemde “Nobody puts Baby in a corner” maakt het stel zich uiteindelijk op voor de finale dans: het hoogtepunt van de avond. Een mooie blend van uitstekende zang, een innemend dansduet, swingende groepschoreografie en uiteraard het moment waarop iedereen de adem inhoudt: dé lift. Ook over de overige castleden enkel mooie woorden. Het zijn stuk voor stuk dansers en acteurs van wereldklasse. Vooral Carlie Milner valt op als de onweerstaanbare, maar tegelijk ook kwetsbare Penny. De Mambo die ze samen met Johnny danst, is gewoonweg adembenemend.

Dirty Dancing is een zomerse cocktail van opzwepende hits, zwoele choreografieën en fris acteerwerk. Zeker een aanrader! De show is nog tot en met 7 augustus te zien in het Kursaal Oostende. Voor meer info en tickets kan je terecht op www.dirtydancingbelgie.be.

Door Tatiana van den Branden

Foto’s: Wendy de Noier