De Tante van Charlie
De komedie De Tante van Charlie werd vertaald en gebracht door de Komedie Compagnie. Regisseur Dirk Lavrysen bracht een topcast samen om een volle zaal meer dan twee uur krom te laten liggen van het lachen. Zondag ging de productie in Theater Elckerlyc in première.
Hilarische dialogen en geniale slapstick
De Tante van Charlie speelt zich af in het appartement van Wannes Den Decker (Ken Verdoodt). Hij is 25 jaar en student in de derde kandidatuur rechten. Hij en zijn beste vriend Charlie (Thomas Van Goethem) vullen hun dagen met fuiven in plaats van studeren. Het appartement is echter nog niet helemaal afgewerkt. Er mankeert van alles waarvoor Rik de Syndic (Jan Van Dycke), verantwoordelijke van het gebouw, te pas en te onpas voor een oplossing moet zorgen. Oplossingen voor de onafgewerkte loft, maar ook voor de liefdesperikelen van de hopeloze studenten. En dan komt de tante van Charlie op bezoek…
Van Dycke’s humoristische timing is perfect, waardoor elke actie die hij onderneemt de zaal doet plat gaan van het lachen.
Jan Van Dycke is fenomenaal in de rol van Rik de Syndic. Zijn humoristische timing is perfect, waardoor elke actie die hij onderneemt de zaal doet plat gaan van het lachen. Dat hij veel kan, bewijst hij nu opnieuw door bijna twee uur lang als vrouw op het podium te staan. Zo goed, dat je na een tijd niet meer doorhebt dat er een man staat te spelen. Ook alle lof voor Karel Deruwe. Hij speelt een driftige kolonel en de vader van Peggy (Margot Hallemans), die er alles aan doet om voor de geboorte van zijn kleinkind alle financiële zaken te regelen. Onder alles verstaan we dramatisch de naam van zijn dochter door de zaal schreeuwen, op een zeer lachwekkende manier het podium overschuiven en zo over de top driftig zijn op alles en iedereen dat het alleen maar grappiger wordt als Deruwe op het podium verschijnt. De paar versprekingen tussendoor buiten beschouwing gelaten.
Hugo Sigal (van Nicole) hadden we nog nooit zien acteren, maar dat hij podiumgevoel heeft, valt niet te ontkennen en zijn acteerprestaties zijn ontzettend boven verwachting. Geen enkel moment verslapt Sigal in zijn personage Jerome Den Decker (met een pruik die hem verdomd hard op Leo Martin doet lijken), die als vader van Wannes eigenlijk vooral op zoek is naar een nieuwe vrouw en iemand om zijn container steunzolen in Kinshasa te krijgen. Zonder gêne trekt Hugo zijn broek een paar keer tot op zijn enkels en vertelt hij honderduit over zijn avonturen met Renee in ‘De Rups’ op de Sinksenfoor. Het enige moment dat we hem even betrappen op een zwak moment is wanneer Jan Van Dycke (als vrouw) en Sigal synchroon over het podium schrijden en Van Dycke de opmerking maakt dat ze net Nicole en Hugo lijken. Niet afgesproken zorgt de oneliner voor een gigantische lach doorheen de zaal en een Hugo die toch een paar seconden nodig heeft om zich te herpakken. Maar de situatie was zo hilarisch dat we hem dat maar al te graag vergeven.
Dat Hugo Sigal podiumgevoel heeft, valt niet te ontkennen, maar ook zijn acteerprestaties zijn ontzettend boven verwachting
Britt Van der Borght en Annemarie Picard zien we pas tegen het einde van het eerste deel, het podium betreden. Picard speelt de tante van Charlie en Van der Borght diens assistente. Beide dames doen dat verdienstelijk. Zeker Van der Borght, die met een rol als transgender met een spraakgebrek een heel absurde rol kreeg toegewezen. De jonge garde van de cast, bestaat uit Ken Verdoodt, Thomas Van Goethem en Margot Hallemans. Hallemans verrast aangenaam omdat we ze, buiten haar rol in Familie nog niet vaak aan het werk zagen. Ze speelt een Peggy die heel overtuigend schrik heeft van zo’n bizon van een vader als de kolonel.
Van Goethem brengt dan weer de helft van de voorstelling in een defecte bedkast door. Van achter de coulissen roept hij vaak grappige dingen om de scènes op het podium nog wat humoristischer te maken. Met een beste vriend on stage als Ken Verdoodt, die Wannes speelt, heeft hij de minst ervaren man als tegenspeler in het stuk. Verdoodt komt soms iets minder naturel over dan zijn medespelers, maar weet zich best goed staande te houden in die bende van kleppers.
Hilarische dialogen in combinatie met geniale slapstick zorgen voor een aangename voorstelling waarvan je lachspieren pijn zullen gaan doen
Een paar running gags willen we u niet ontnemen. Zo is het hilarisch dat wanneer Jerome zijn zoon bezoekt, die op de 21ste verdieping woont, steeds last heeft van een kapotte lift. Hij moet dan steeds 21 verdiepingen te voet naar boven en komt steeds buiten adem het appartement binnen gestrompeld om dan te ontdekken dat lift plots weer wel werkt. Ook de blaren op zijn achterwerk die hij overhoudt aan een wel heel ongelukkig ongeval, zorgen voor een pijnkreet van jewelste elke keer als hij wil gaan zitten in deel 1. Blijkbaar lijken die blaren wel verdwenen in deel 2.
Britt van der Borght heeft met de transgender José echt geen makkelijke rol. Ze moet het vooral hebben van haar uitgesproken mimiek, haar diepe stem en een spraakprobleem, waardoor haar personage alles drie keer achter elkaar zegt en doet. Om de zoveel tijd verdwijnt er ook wel eens iemand in de kapotte bedkast. Om de één of andere reden gaat ze natuurlijk altijd stuk op de momenten dat de personages het absoluut niet wensen. Ofwel valt ze open als het niet moet of valt ze dicht wanneer er mensen op het bed zitten.
De Tante van Charlie is een komedie zoals we die graag zien
Kortom, De Tante van Charlie is een komedie zoals we die graag zien. Hilarische dialogen in combinatie met geniale slapstick zorgen voor een aangename voorstelling waarvan je lachspieren pijn zullen gaan doen.
De Tante van Charlie is nog tot en met 10 december te zien in Theater Elckerlyc. Meer informatie en tickets vind je op www.elckerlyc.be.
Door Lien Van Doorslaer
Foto’s: De Komedie Compagnie