De Elephantman
Wellicht ken je de filmversie van David Lynch uit 1980 met Anthony Hopkins en John Hurt in de hoofdrol, misschien ook niet. Hoewel dit een oude film is, is het thema nog altijd actueel: zie het moois achter het lelijke masker. De Elephantman is een soort Belle en het Beest, maar dan grimmiger en rauwer. Niks geen sprookje. Stichting TEM en Affolter Productions sloegen de handen ineen en maakten samen een musicalversie van dit verhaal. Een verhaal over liefde, moed en vooral veel vooroordelen.
Schipperen tussen de Elephantman of mens
De Elephantman speelt zich af in het Engeland van 1880 en begint met Tom Norman (Jochem Feste Roozemond) die als een soort verteller het verhaal van de Elephantman presenteert. Feste Roozemond zet de rol van uitbater Norman goed neer, zowel qua zang als in zijn toneelspel. Norman vangt de op straat gezette Elephantman op en stelt hem tentoon in een freakshow, een circus voor misvormden en minder validen. Norman krijgt bezoek van dokter Treves, gespeeld door Robbert Besselaar. Treves heeft interesse om de misvormde Elephantman te onderzoeken. Niet alleen om de wetenschap verder te helpen, maar voornamelijk om zijn eigen status te vergroten. Treves komt er echter achter dat er ook mooiere dingen in het leven zijn dan status. Besselaar zet deze ontwikkeling in zijn rol keurig neer.
Liesbeth van Muyden heeft uitgepakt in het ontwerpen van alle kostuums. Ze passen goed bij het verhaal en de personages
Wanneer er een eind komt aan de freakshows en de Elephantman weer op straat komt te staan, ontmoet hij de lieve Cathrin (Hanneke Engels). Cathrin is voor de Elephantman een ware engel. Zij is de eerste in zijn leven die hem ziet zoals hij is en altijd heeft willen zijn, een ‘gewoon’ mens. Engels heeft werkelijk een engelachtig mooie stem, wat haar rol ten goede komt. Langzaam bloeit er meer dan een mooie vriendschap tussen de twee; iets waar Cathrin toch moeite mee heeft. In een prachtig neergezette solo toont Engels haar twijfel tussen liefde en verwarring. En dan is er natuurlijk de Elephantman zelf, zeer overtuigend gespeeld door Mathieu van den Berk. Door de houding in zijn spel en het moeilijke praten, is het goed te geloven dat hij misvormd is. De scènes tussen hem en Engels zijn liefdevol en Van den Berk zet de ontwikkeling in zijn karakter heel natuurlijk neer.
De cast wordt verder aangevuld door Lucie de Lange, Ben Simhoffer, Saskia Egtberts, Terrence Weijnschenk, Roelof van der Sar, Lisa van den Burg en Mats Hoogland. Zij vertolken allen diverse rollen. Liesbeth van Muyden heeft uitgepakt in het ontwerpen van alle kostuums. Ze passen goed bij het verhaal en de personages. Daarentegen stelt het decor vrij weinig voor. Frank Affolter is verantwoordelijk voor de muziek. Hoewel er hier en daar wat vlotte deuntjes in de muziek zitten, zorgt over het algemeen de muziek ervoor dat er weinig vaart in de voorstelling zit. Vooral de eerste acte was vrij traag; dit was in de tweede acte een stuk beter.
Door de houding in zijn spel en het moeilijke praten, is het goed te geloven dat hij misvormd is
Hetzelfde geldt eigenlijk voor het script (Lars Boom). In het eerste gedeelte wordt er voornamelijk spanning opgebouwd rondom het voor het eerst tentoonstellen van de Elephantman. Na de pauze gebeurt er gelukkig een hoop meer en wisselen de scènes elkaar op een prettige manier af. Het verhaal verandert van een schimmige naar een ontroerende sfeer en krijgt het geheel meer diepgang. Een fijne ontwikkeling die ervoor zorgt dat de Elephantman toch de moeite waard is.
De Elephantman is nog maar tot en met 31 oktober exclusief te zien in Het Zonnehuis te Amsterdam. Kijk voor meer informatie & tickets op www.the-elephantman.nl.
Door Anna Stam
Foto: Andy Doornhein