Cabaret

Wat ons huidig politiek establishment blijkbaar niet zag aankomen, zagen de theatermakers zo mogelijk wel. Met 40-45 en Cabaret in de zalen wordt in de musicalwereld meer dan ooit op een donker stuk geschiedenis, of is het actualiteit, ingespeeld. Niet tegenstaande we ondertussen al ruim een week flink heen en weer geschud zijn van links naar rechts en terug, blijven de verhaallijnen in deze producties boeien. Ondanks de recente overload aan argumentatie en weerwerk in de pers en sociale media is het een gebeuren dat iedereen de rug doet rechten om zijn visie daarop te verdedigen. Woelige tijden op komst of wordt het uiteindelijk een storm in een glas water?  

Geslaagde visualisatie

De Speling komt dus met CABARET midden in de naweeën van een vrij heftige verkiezingsroes opzetten met het verhaal over extremisme en tot wat het leiden kan. CABARET is dan ook geen feelgood musical, maar een kijk op hoe het leven van een groepje mensen overhoop wordt gegooid door de opkomst van het nazisme. De nachtclub en zijn Emcee (de ceremoniemeester des huizes) fungeren als metafoor voor het leven buiten haar muren.

We zijn begin de jaren ’30 en de beurscrash van oktober 1929 in New York sleurt de halve wereld in een economische crisis. In Duitsland resulteert dat in een aanzet voor de extreme partijen om van de onvrede tussen de bevolking te profiteren. Hun politiek krijgt volle wind in de zeilen. De NSDAP van Adolf Hitler groeit op een minimum van tijd van nietsbetekenend tot de tweede partij van het land. Berlijn, tot dan een thuis voor de Avant-garde, komt in de greep van het fascisme en het nazisme. Cliff Bradshaw, een Amerikaanse schrijver die niet weet hoe de eindjes aan elkaar te knopen, toert rond in Europa op zoek naar inspiratie voor een nieuw boek. Hij arriveert in Berlijn op oudejaarsavond en Ernst Ludwig, een Duitser die hij op de trein heeft leren kennen, adviseert hem een kamer te nemen bij frau Schneider, een kennis. Cliff ontmoet daar enkele andere inwoners en leert Herr Schultz beter kennen. Een handelaar in fruit en groenten uit de buurt, van Joodse afkomst die zijn gevoelens voor frau Schneider moeilijk kan verbergen.

Regiegewijs een goede opbouw en dosering van de opkomende dreiging tot het chaotische

De lokroep van het nachtleven weet Cliff te strikken en hij komt terecht in een tweederangs cabaret, de Kit Kat Club, waar de meisjes niet alleen zingen en dansen. De huiszangeres en plaatselijke diva, Sally Bowles, intrigeert hem met de dag meer, en niet tegenstaande hij eigenlijk homoseksueel is wordt hij verliefd op haar. Wordt de van oorsprong Britse zangeres ook verliefd op hem, of ziet ze met hem een uitweg uit het nachtleven en een kans tot een normaal bestaan? Gezien de omstandigheden waarin de twee liefdesverhalen zich afspelen ligt het moeilijk, zo niet onmogelijk, om de liefde een eerlijke kans te geven. In de Kit Kat Club wordt het entertainment met de dag wranger, de decadentie explicieter en de neerwaartse, onheilspellende spiraal duidelijker. De voorbode van de gruwel die zal volgen.

Wilkommen, Bienvenue, Welcome,.. de Emcee van de Kit Kat Club ontvangt ons zoals het hoort in een cabaret. Ook het decor is veelbelovend en knap gemaakt. Misschien iets te chique voor een tweederangs nachtclubje midden in de crisis zou je denken, maar het verval is niet ver weg zo blijkt later. In combinatie met een mooi en goed lichtplan komt alles op scène volledig tot zijn recht. Enorm storend is het orkest dat Jardin van het decor zit. Terwijl langs Cour coulissen zijn gemaakt met theaterdoeken wat een mooiere aansluiting met het decor geeft. Dat er een orkest zit, tot daar aan toe. Maar dat het ook tijdens de decorwissels in het donker vol in het licht blijft, met de extra in het licht staande partituren van de pianist in het zicht is onbegrijpelijk. De magie van het theater is daardoor helemaal weg. In de openingsscène klinken ze bovendien niet helemaal goed wat de inspanningen van de Emcee een stuk teniet doet.

De hoofdcast is overigens helemaal, zowel vocaal als in het spel, meer dan goed en steunt duidelijk op ervaring

Dit terzijde, de rol van de Emcee (Dimi Tarantino) is perfect gecast. Hij kan zo in de betere nachtclubs van Parijs of Londen een carrière opbouwen. Hij blijft ook van begin tot einde in zijn rol zonder een moment af te zwakken of nog verder over de top te gaan. De hoofdcast is overigens helemaal, zowel vocaal als in het spel, meer dan goed en steunt duidelijk op ervaring. Enkel Werner Mollet (Herr Schultz) schiet vocaal iets te kort, en vooral in het duet met de sterke Danielle Martin (frau Schneider) wordt dat extra geaccentueerd. Wie niets tekort schiet is Anky De Frangh (Sally Bowles) die een geweldige diva neerzet. Vrijwel de enige rol waar wat dynamiek in zit, en het eerste deel van het stuk kan dat heel goed gebruiken. Want dat eerste deel mist inderdaad wat vaart, niet tegenstaande Wouter De Clerck (Clifford Bradshaw) en Jakob Verdoodt (Ernst Ludwig) er alles aan doen om het vlot te trekken. In het tweede deel lukt dat een heel stuk beter en wordt het verhaal ook boeiender door de snellere opeenvolging van gebeurtenissen en de opkomende dreiging vanuit Ernst Ludwig, die uiteindelijk zijn ware aard niet meer verstopt. De choreografieën blijven ook in het tweede deel wat slapjes wat de KitKat Girls evenredig laat presteren. 

Regiegewijs een goede opbouw en dosering van de opkomende dreiging tot het chaotische. Geslaagde visualisatie van hoe mensen zichzelf beginnen in te dekken en vriendschappen of zelfs de liefde laten verloren gaan zodra hun eigenbelang in gevaar komt. Laat het nog eeuwen enkel in theaters gebeuren. 

Meer informatie over De Speling vind je op despeling.be.

Door Jean Paul De Corte

Foto’s: De Speling