Big Fish

Big Fish is een musical met muziek en tekst van Andrew Lippa en John August. De show is gebaseerd op de het boek van Daniel Wallace en de film van Tim Burton. De voorstelling is voor een korte run te zien in The Other Palace in London.

Afwisselend lachen en kippenvel

Kort omschreven gaat de musical over de relatie tussen een vader: Edward, met onwaarschijnlijke verhalen, en zijn zoon: Will. Nu zijn vader op sterven ligt, vader verzweeg namelijk een ernstige ziekte, wil Will eindelijk te weten komen wie er achter die verhalen schuwt. En bovenal: wat is er waar van zijn verhalen? Opnieuw vertelt Edward alle – gekende – verhalen. Zijn zoon weigert in eerste instantie te luisteren naar hem, het is zijn (zwangere) vriendin die hem tot rust kan bedaren. Als toeschouwer volg je mee in het leven van Edward, onderbroken door het onderzoekswerk van de zoon.

De scène voor de pauze krijgen we een kippenveldrank voorgeschoteld

We kijken mee tijdens grappige en spannende gebeurtenissen. Vooral het moment met de circusdirecteur is hilarisch te noemen, zelfs met publieksparticipatie. De scène voor de pauze krijgen we een kippenveldrank voorgeschoteld. Wat zijn we stil tijdens de pauze… Daarna starten we opnieuw met de heldhaftige verhalen. En eerlijk, na het wervelende pauzenummer duurt het toch een aantal scènes en songs voor aleer het stuk die drive opnieuw kan terugvinden. Het moment dat Sandra Bloom, echtgenote van Edward Bloom in het ziekbed bij Edward kruipt, is er opnieuw kippenvel en is de drive terug. Wat dan volgt is het mooie, maar toch pijnlijke afscheid van Edward. De show eindigt symbolisch mooi, net zoals ze begonnen is.

Muzikaal levert Lippa een behoorlijk mooie score af, toch zijn er – naast héél wat hoogtes – ook heel wat laagtes (de zogenaamde doorspoelnummers). Het script lijkt wel een verbetering ten opzichte van Broadway. Zo werd de rol van Edward Bloom gesplitst in een jonge en oude versie. Er is een rol bijgeschreven voor een jongentje die de verhalen van Edward Bloom mee beleeft. Als publiek krijg je de kans zelf in te vullen wie hij zou kunnen zijn (Edward, de zoon van Will, Will, …). Het nummer ‘Be the Hero’, een van de toppers, werd geschrapt voor deze versie en daarom werd ‘Fight the Dragons’ naar het begin van de show gehaald, een logische keuze wat ons betreft. Het decor van deze productie is goed uitgekozen: een deels projectiewand waardoor we van de ene naar andere plaats kunnen gaan. Want ons het allereerste opviel, waren de prachtige kostuumontwerpen, steeds gebaseerd op het decor, dat geen projectie was: het ziekenhuis.

Kelsey Grammer speelt de rol van oude Edward. Zijn komische timing is geweldig en je hangt aan zijn lippen wanneer hij iets vertelt

De equipe die deze show draagt, bestaat niet uit de minste. Zo speelt Kelsey Grammer de rol van oude Edward. Zijn komische timing is geweldig en je hangt aan zijn lippen wanneer hij iets vertelt. De krak die hij heeft tijdens het zingen, maakt zijn performance zo hartverwarmend. Clare Burt (Sandra Bloom) blaast ons emotioneel omver met haar prachtige performance van ‘I don’t need a Roof’. Verder valt Landi Oshinowo op met haar krachtige zangstem. Ook de andere castleden verdienen één voor één hun vermelding, want krachtig kan hun performance zeker genoemd worden.

Wie deze show nog wenst te zien, moet er snel bij zijn: de laatste voorstelling is op 31 december 2017 in The Other Palace. Er zijn nog geen bevestigingen voor een eventuele verlenging. Meer informatie & tickets vind je op www.theotherpalace.co.uk.

Door Jonas Jacques

Foto’s: Tristram Kenton