Annie

‘Tomorrow, Tomorrow’, dit zing je ongetwijfeld als je weet dat je deze musical gaat bezoeken. Tegelijkertijd verwacht je je aan alle gekende clichés die deze show bevat: een krullenbol, een tierende dronken Hannigan, een hond, een gigantisch schilderij ten huize Warbucks, een kerstboom op het einde, een skyline van New York. Waarom ga je dan? Omdat je alles al weet? Nee, omdat je de mooie foto’s op de gevel ziet van het theater en die foto’s je nieuwsgierigheid prikkelen. Want, geen krullenbol te zien op de foto’s. Zouden ze dan toch het risico hebben aangedurfd om te vernieuwen?

Tomorrow, I love this different tomorrow

Voor wie het verhaal niet kent: Annie vertelt het verhaal over een weeskindje die door toeval bij Oliver Warbucks kan verblijven. Annie leert de luxueuze wereld kennen en geniet van de warme aandacht die ze ervaart. De statige O. Warbucks wil Annie adopteren, maar voordien gaat hij – samen met President Roosevelt – op zoek naar de ouders van Annie.

Deze vernieuwde Annie wil vooral geen clichés kennen, zo verschijnt een frisse Annie met twee rosse vlechtjes

Deze vernieuwde Annie wil vooral geen clichés kennen, zo verschijnt een frisse Annie met twee rosse vlechtjes. Annie en alle andere kinderen zingen helder. Enkele van de Annie kinderen speelden reeds mee in Matilda en hebben daar de nodige ervaring opgedaan. Alex Bourne speelt O. Warbucks en wat een mooie warme stem heeft deze man. Hij weet perfect de evolutie van statig naar dynamisch door te maken. Het slechte duo: Rooster en Waldorf hebben een beperkt aandeel in de show, maar stelen wel de show met hun nummer: ‘Easy Street’.

De tirannieke Hannigan wordt gespeelde door M. Syal. Ze vertolkt Hannigan als een door en door slechte dame, verslaafd aan alcohol, maar niet dronken op scène. Dat laatste is leuk, op die manier wordt Hannigan niet vervelend, maar eerder een kwaadaardige dame. Leuk voor het verhaal.

Muzikaal is deze show grondig herwerkt: nieuwe arrangementen, nieuwe ritmes

Muzikaal is deze show grondig herwerkt: nieuwe arrangementen, nieuwe ritmes. Daardoor klinkt alles zoveel frisser en hebben we niet het gevoel een nummer te willen doorspoelen. Het decor is ook verfrissend: met een aantal decorstukken een vol gevoel creëren is een kunst. Iets wat hier heel goed lukt. De decorverantwoordelijke dacht out of the box (zoals een naaiatelier), wat ook verademing is. Op het einde ook geen kerstboom, zo is het stuk nog tijdlozer dan dat het beschreven wordt (ondanks dat het wel tijdens de kerstperiode afspeelt).

Wie naar deze show wil kijken, dient zich te haasten. Nog maar enkele weken vinden we Annie terug in het Picadilly Theatre. Tickets zijn te boeken via: www.anniewestend.com.

Door Jonas Jacques

Foto’s: Matt Crockett