Alex Klaassen

Vanaf 27 februari speelt Showponies in de Nederlandse theaters. Een nieuwe kijk op de revue van en met Alex Klaasen. Wij spraken tijdens de perspresentatie met hem over de totstandkoming hiervan. 

Stap voor stap

Ik begrijp dat Showponies vanuit je typetjes is vertrokken? Hoe is het idee ontstaan om dat tot een revue te maken?

Nou, eigenlijk is het begonnen met het idee voor een revue. Ik wil al mijn hele leven een revue maken, omdat ik vroeger als kind heel erg groot fan was van Andrè van Duin, die keek ik vaak thuis. Toen dacht ik al: “Dat zou ik later graag willen doen. Gewoon een typetje spelen, het toneel op met een snor, liedjes zingen..” En die droom is er eigenlijk altijd gebleven. Toen kwam ik van de theaterschool af en dacht: “Ja… maar dat kan nu niet, dat genre is gewoon een beetje dood”. Ik merkte aan mijzelf, want ik doe de ene keer musical, dan weer tv, dat ik altijd wel wat mis.

Bij de musical mis ik altijd de comedy en bij de tv mis ik altijd het zingen. Dus ik dacht: “Ik wil iets creëren, waarbij ik niet iets hoef te missen”. En toen kwam ik toch weer terug bij de Revue. Want daar zit alles in, daarin kan je doen wat je wilt, kan je voor jezelf een avond maken waarbij je inderdaad niets hoeft te missen. Toen ben ik maar gewoon gaan schrijven. Ik denk niet van te voren: “Het moet daar over gaan..” Ik werk altijd zo dat als ik ga schrijven en vervolgens repeteren, dat je dan op een gegeven moment denkt van: “Ooooh, kijk.. het gaat dus hier over?!” En dan kom je daar al repeterende en al pratende achter.

Bij de musical mis ik altijd de comedy en bij de tv mis ik altijd het zingen. Dus ik dacht: Ik wil iets creëren, waarbij ik niet iets hoef te missen

Doe je dat dan wanneer de cast er dan al bij is?

Nee, nee.. Ik ben ongeveer een jaar geleden begonnen met het casten en toen ben ik ook gestart met het schrijven. Daar heb ik ongeveer een half jaar over gedaan. Dus dat gaat allemaal een beetje tegelijkertijd. Wanneer ik dan weet: “Oh, die doet mee”, kan ik daar weer een scene op schrijven en een liedje. Dat is helemaal stap voor stap, een work in progress.

En dus ook geïnspireerd op degene die meedoen. Dat maakt het dan ook weer heel persoonlijk?

Ja, daarom heb ik ook heel erg gecast op persoonlijkheden. Ik wilde mensen die allemaal anders zijn en heel erg gevarieerd. En het is ook inderdaad een hele gevarieerde groep geworden. En het is ook zeker niet: Jullie zijn het ensemble en wij zijn de hoofdrollen, ik wilde dat het één grote groep was. En ze doen ook alles mee. In de scenes heeft iedereen gewoon rollen en danst iedereen mee. Dan doe ik eens een duet met Freek (Bartels) en dan speel ik weer een scene met alleen de jongens. Veel te doen dus.

Er kwam mij wel iets vrij bekend voor tijdens de presentatie en ik weet niet of dat gewoon een knipoog is, maar er is een Broadway show genaamd Something Rotten, waarbij er ook fascinatie wordt uitgesproken voor het spontane gezang wat ineens in een musical naar voren komt. Dit zelfde fenomeen komt ook voor in het nummer dat net is gebracht. Klopt dit?

Ja, dat komt inderdaad ook een beetje daardoor (lacht). Ik heb de show vrij recentelijk in New York gezien. Maar ik hoor ook vaak van mensen, wat ik heel stom vind: “Ik begrijp nooit waarom ze in musicals beginnen te zingen..” letterlijk wat gezegd wordt. We zingen heel vaak overdag, alleen we denken dat we ons daarvoor moeten schamen omdat het raar is. Maar kinderen doen dat nog wel onbeschaamd en dat is heel normaal. Zingen is gewoon een emotie. Maar omdat wij volwassenen denken: “Oei, er staan andere mensen bij”, durven we dat niet meer. Dus ik vind dat helemaal niet zo raar dat een mens vanuit het niks, als je boos bent of verdrietig of heel blij, dan ga je zingen! Dat doe je. Je gaat fluiten ook ,weet je? Bij een Opera hoor je dan weer nooit de vraag: “We begrijpen niet waarom ze ineens beginnen te zingen?” Dat is ook een soort vooroordeel van musical wat nergens op slaat. Ik wilde daar gewoon een letterlijk musical nummer over maken. We hebben er een heel parodistisch nummer van gemaakt, maar ik wil ook dat het een lekker nummer is.

Je bent zo sterk als de zwakste schakel en als er één iemand tussen zit waarvan je zou denken: Die komt niet helemaal mee, dan komt de show niet van de aarde

Dan hebben we nog een vraag: Omdat de revue nu best gepersonaliseerd is geworden met het schrijven, zorgt dit dan ook een beetje voor de saamhorigheid in de groep?

Ja, het is een heel erg leuke groep. Vanaf het begin af aan al. Daar heb ik dan toch ook weer een beetje op gecast. Voor die persoon zou het toch iets te veel kunnen worden en die heeft weer iets te veel persoonlijkheid. Het is heel erg in balans en heel gezellig. En dat moet ook, want het is zo een enorm ensemble stuk. Je bent zo sterk als de zwakste schakel en als er één iemand tussen zit waarvan je zou denken: “Die komt niet helemaal mee”, dan komt de show niet van de aarde. En Gijs is heel erg goed als regisseur en die zit heel erg op spel en timing. En dat is wat je in zo een genre als dit nodig hebt. Je moet precies weten wat je doet en het altijd 3 zinnen voor zijn en daar is hij heel goed in.

Showponies speelt vanaf 27 februari in de diverse theaters in Nederland. Op 19 maart vindt de feestelijke première plaats in het Delamar Theater in Amsterdam. Meer informatie & tickets via www.kemnasenf.nl.

Door Dianne Roskam/Annemarijn Clement

Foto’s: Annemarijn Clement