Sweeney Todd

De gelukkigen die een ticket konden bemachtigen voor Karthago’s Sweeney Todd, hebben tot vorig weekend kennis kunnen maken met een – zeker voor een amateurgezelschap – zeer gewaagde versie van deze moeilijke musical. De inspiratie voor het concept zal regelmatige West End bezoekers niet vreemd overkomen en is gedurfd. Misschien een tikkeltje overmoedig, zeker omdat de tessituur van verschillende castleden geen goede match voor hun rol zijn. De grootste verdienste van het geheel is wel dat het een moderne enscenering naar het Vlaamse musicallandschap brengt zonder af te gaan.

Conceptueel gedurfd

Sweeney Todd, het verhaal van de moordende barbier uit Fleet Street. Na jaren opgesloten te zijn door rechter Turpin, komt hij terug in London. Mrs. Lovett, de eigenares van zijn voormalig kapsalon, vertelt hem dat zijn vrouw zich vergiftigd heeft en dat zijn dochter is geadopteerd door de rechter. Hij neemt zijn oude job weer op en ontdekt wanneer concurrent Pirelli hem wil chanteren, dat zijn scherp scheermes ook kan dienen ter wraak van zijn verloren gezin..

De verdienste van Karthago is het durven van het verleggen van de grenzen op het conceptueel vlak

Een voorstelling als Sweeney Todd met een amateurgezelschap op de planken proberen te zetten, is geen kleine uitdaging. De muziek, de zanglijnen en de complexe hoofdpersonage maken dat menig professioneel gezelschap zich mispakt aan deze musical. Karthago heeft zich niet mispakt, al heeft men het zichzelf ook niet gemakkelijk gemaakt. Twee van de hoofdrollen invullen met acteurs die ver buiten de nodige tessituur vallen, is op zich geen probleem. Als je de zanglijnen transponeert. Spijtig genoeg is dat niet gebeurt en dit resulteert dan in een technische zang, waar weinig emotie of vuur in steekt. Spijtig, want speltechnisch staat de cast wel goed te presteren. Muzikaal valt er weinig op de prestatie van het grote orkest af te dingen. Ze brengen de Sondheim partituren (wat nooit makkelijke muziek is) goed zodat de acteurs comfortabel hun ding kunnen doen.

Het concept is zoals aangehaald gedurfd. In theorie moet je élk stuk in een black box kunnen spelen, maar dan hangt alles af van de capaciteit van de cast om het publiek mee te voeren. Dat lukt hier relatief goed, er is slim gebruik gemaakt van de diepte van de scène in de Minard, waardoor er verschillende locaties in een oogopslag te zien kunnen zijn. Spijtig dat het black-box concept niet helemaal doorgetrokken is en er nu en dan toch gebruik gemaakt wordt van weinig bijdragende, logge decorstukken. Een concept consequent aanhouden, zeker wanneer het zoals bij deze Sweeney Todd heel sterk gesteund wordt door een knap lichtplan, maar alles eens zo sterk. De kostuums passen in het concept, al lijkt de rechter meer op een pooier (waar je hem met een beetje verbeelding wel voor kan aanzien) en het was leuk geweest om de vermoorde personages in de aansluitende scène toch net iets minder herkenbaar (bijvoorbeeld door een hoodie) terug te laten keren.

De cast weet zich speltechnisch goed staande te houden in deze omgeving

De verdienste van Karthago met deze Sweeney Todd, is het durven van het verleggen van de grenzen op het conceptueel vlak binnen onze sterke amateur-scene. De cast weet zich staande te houden in deze omgeving, al is het spijtig dat het zangtechnisch beperkt is tot technisch juist zingen.

Voor de uitverkochte Sweeney Todd was je al te laat, over de volgende musicals van Karthago vind je alle informatie via www.karthago.be

Door Patrick Defort

Foto’s: smile@daina