Sneeuwwitje

Studio 100 zou graag een nieuwe traditie opstarten. De hele zomer lang een sprookjesmusical spelen in het theater van Plopsaland. Sprookjesmusicals, daar hebben ze er bij de producent toevallig enkele van in de kast liggen. Musicals die hun strepen reeds verdiend hebben, maar een opfrissing/actualisering nodig hebben. Sneeuwwitje, een van de oer-sprookjes, mag de spits afbijten.

Hinken op twee benen

Het verhaal van Sneeuwwitje moeten we jullie niet meer vertellen vermoedelijk, deze voorstelling is ook heel getrouw aan het gekende verhaal. De jager is voor de gelegenheid butler Aimé, maar voorts is er geen grote aanpassing. Er wordt gewoon met zeven dwergen gewerkt en het moet gezegd, deze zeven acteurs zijn een meerwaarde voor het hele stuk! Ze sprankelen op het podium, het plezier kan je op hun gezichten aflezen en ze vormen een komisch zevental om U tegen te zeggen. Hoedje af, voor hun prestatie.

De acteurs die de dwergen vertolken vormen een komisch zevental om U tegen te zeggen

Want tot de entree van dé komische kracht van deze musical, kabbelt alles wat te vrijblijvend door. Er is dan wel geknipt uit het originele script, wat uit twee aktes bestond, maar dat resulteert in een twee uur durende eenakter waar er tussen de nummers informatie lijkt te ontbreken. Geen cadeau voor de cast. Die doet het dan ook niet vlekkeloos. Michiel De Meyer (Prins) en Ianthe Tavernier (Sneeuwwitje) brengen hun personages geloofwaardig, Manu Van Acker doet zijn best om de over de top Aimé gestalte te geven, maar mankeert voornamelijk een iets sterkere zangstem en improvisatiecapaciteiten. Ruth Beeckmans kan echter niet overtuigen als boze stiefmoeder. Deze laatste twee acteurs dragen de meeste scenes en als er dan weinig diepte en afwisseling in de personages steekt, gaan ze heel snel vervelen. De nummers van de stiefmoeder zijn bij de moeilijkste in de show en dan cast je best wel iemand die vlot alle noten kan halen.

Er zijn echter heel veel sterke punten. Een zeer sterk ensemble zorgt voor mooi gebrachte choreo’s, zeker in de paleisscènes, zij vullen het podium perfect. De visuals op de grote led schermen zijn ook een meerwaarde, net als de lichtinstallatie met het heel knap uitgewerkte lichtplan. Alleen al de manier waarop het zaallicht uitgaat is een mini-lichtshow! Er zijn eveneens enkele krachtige decorstukken die zeker indruk gaan wekken op de jongere toeschouwers. De manier waarop er met diversiteit wordt omgegaan is ook heel knap. Zowel voor de zeven dwergen, die een talenten-lied hebben gekregen en zich durven tonen aan de grote mensen, als Aimé, die ook op prinsen valt. Zo kan de prins een butler en een prinses kussen. En dit alles gebeurt terloops in het verhaal, zonder er ook maar iets vingerdik op te leggen.

Een zeer sterk ensemble zorgt voor mooi gebrachte choreo’s, zeker in de paleisscènes, zij vullen het podium perfect

Deze Sneeuwwitje hinkt op twee benen. Er zijn zwakke punten, die voornamelijk uit de bewerking voortkomen en er zijn prachtige zaken te zien. Door de lengte wordt het allemaal wat te langdradig, zeker tot de dwergen op de proppen komen. Dan gaat alles sneller, is er meer (inter)actie en worden de lachsalvo’s sterker. De technische upgrades in het theater zijn alvast veelbelovend voor volgende producties, de mogelijkheden zijn eindeloos geworden.

Sneeuwwitje speelt nog tot en met 1 september in het Plopsatheater in De Panne. Meer informatie & tickets vind je op www.sneeuwwitje.live

Door Patrick Defort

Foto’s: Wendy de Noier