40-45
Het was, dixit Gert Verhulst, Joop van den Ende zelf die bij de Belgische première in 2018 met overtuiging argumenteerde dat het verhaal van 40-45 ook in Nederland moest verteld worden. Bijna exact zes jaar later is de voorstelling getransponeerd naar Nederland, met eenzelfde theateropstelling waar acht rijdende tribunes en even veel grote led schermen rondrijden, om over de trein en de vliegtuigen te zwijgen. Een spektakel dat de moeite waard is om eens naar Barneveld te rijden.
Kijken om nooit te vergeten
40-45 vertelt, hoe kan het ook anders, een verhaal uit de tweede wereldoorlog. Emiel (Kees Boot) blikt bij de aankomende bevrijding vanuit zijn werkplek in de Luxor Palast terug naar de vijf afgelopen jaren. Vijf oorlogsjaren die veel hebben kapotgemaakt. Des te meer voor zijn gezin, waar zonen Dirk en Louis in het voorjaar van 1940 nog genieten van hun jonge volwassenheid. Dirk (Dorian Bindels) verlooft zich met zijn vriendin Marie (Niniane Everaert) terwijl Louis (Soy Kroon) haar vriendin Leni/Leah (Gaia Aikman) wel ziet zitten. De komst van de Duitsers zet alles overhoop, zeker wanneer Louis en Dirk een ander pad kiezen. Keuzes waardoor zelfs het diepste familiegeheim naar bovenkomt.
Met een zeer homogene kwaliteit, is dit werkelijk een team dat samen het verhaal vertelt
In de Midden Nederland Hallen te Barneveld staat er een enorme nieuwe hal. Het concept uit Puurs wordt hier lichtjes verbeterd overgedaan. De tribunes zijn iets ruimer, iets comfortabeler, de schermen zijn scherper en het verhaal is uit het Nederlandse collectieve geheugen gegrepen. Het verwoestende bombardement op Rotterdam, de NSB van Mussert, de Jodenvervolgingen, de vlucht van de Koningin, allemaal minder leuke episodes uit de twintigste eeuw die we niet mogen vergeten. De cast weet de nodige emotie piekfijn neer te zetten, met Kees Boot en Sjoerd Pleijsier (Leon) als voortrekkers. Zij zetten het kader neer waarin alle andere personages zich kunnen tonen.
En zich tonen, dat doet iedereen van deze cast. Met een zeer homogene kwaliteit, is dit werkelijk een team dat samen het verhaal vertelt. Soy en Dorian hebben nog wat groeipotentieel om de chemie als broers te laten toenemen, maar staan al op een sterk niveau te spelen. Vocaal brengen ze de moeilijke zanglijnen prima, al mag er hier en daar net iets meer power de zaal in vliegen. De vriendinnen, Gaia en Niniane, spelen hun sterk uiteenlopende karakters met verve. Gaia valt op door een mooie interpretatie van de tweestrijd die constant binnen Leah leeft. Heen en weer geslingerd tussen hoop op een mooie liefde en het onmetelijke verdriet voor haar verlies. Niniane brengt dan weer knap de boog die Marie moet maken, van smoorverliefd, onbekommerde, jonge vrouw, naar de realisatie van Dirks keuzes. Anna wordt goed neergezet door Babette van Veen.
Het spektakelgehalte in 40-45 is vooral dienend aan het verhaal. Een overvliegende Stuka die bommen afwerpt, een trein, wagens en hele groepen soldaten versterken het vertelde verhaal. Dankzij de bewegende tribunes & decors, ga je van een uitgestrekt speelveld, naar een kleine, intieme scène. Alles helpt het overbrengen van de emotie. De afstand tot de spelers is niet slechter dan in een groot theater, integendeel. De gebruikte visuals zijn indrukwekkend, geven een mooie scènevulling en zorgen voor een diepte. Het geluid komt prima door de koptelefoons de mix van special effects is soms ook heel verrassend.
Een spektakel dat de moeite waard is om eens naar Barneveld te rijden
Studio 100 heeft moeite nog energie gespaard om 40-45 passend in Nederland te brengen. Het resultaat mag gezien worden. Het verhaal staat als een huis en wordt door een sterke cast met de juiste emotie neergezet. Ze nemen je van het begin mee in een vogelvlucht door deze vreselijke periode in onze geschiedenis. Gaan kijken om nooit te vergeten is de boodschap!
40-45 speelt (momenteel) tot 5 januari te Barneveld. Meer informtie & tickets vind je op www.40-45.nl.
Door Patrick Defort
Foto’s: Wendy de Noier